afscheid van Annemarie Uytendaal

Een hele bijzondere vriendin is plotseling overleden. Annemarie Uytendaal. 6 dagen na haar 53 ste verjaardag is ze rustig ingeslapen zegt de aankondiging die ik gisteren, 12 juni, via de mail ontving van haar zus Emerance. Ik ben diep geraakt want Annemarie was een zeer bijzondere en markante vrouw.

Voor Peter en mij was ze erg bijzonder omdat zij juist degene was die ons aan elkaar voorstelde met van haar kant voorbedachte rade. Als mensen vragen waar Peter en ik elkaar van kennen dan zeggen we dit steevast: een gemeenschappelijke vriendin stelde ons aan elkaar voor. Dat dit was tijdens een van Annemarie´s en mijn nachtelijke escapade´s in Breda en dat dit gebeurde tijdens een playback festijn met wel tig Shirley Bassies compleet met hakken en boa´s etc, waar we dus krom van het lachen hebben gelegen, in de grootste nichten-keet in Breda zeggen we er nooit bij. Maar dat was wel zo.

Zij was ook degene die, onder het motto: leven met een leugen…dat nooit! mijn´coming-out´ in gang zette en er ook bij bleef om te kijken of het wel goed kwam. Daar hebben we de laatste keer dat we elkaar spraken nog eens hartelijk om gelachen, want dat deden we ook erg veel en uitbundig.

Het was ook Annemarie die mijn eerste vleugeltje kocht. Dat ze vervolgens dacht dat dat ook een drumstel was kwam even niet zo goed uit. Op een gegeven moment had ze er zelfs de lier van de pedalen eronder uit gestampt. De hamers vlogen in het rond. Gelukkig deed ik toen de school voor pianotechniek en kon dus het instrument in de vaart houden. Maar het was zeker niet opgewassen tegen het geweld van Annemarie.

Marie ( zo noemde ik haar altijd) en ik hebben nog gemaild rond de Kerst. We hadden een afspraak dat zodra ik klaar was op Madeira we dan een uitgebreide afspraak zouden maken op de boot (daar was ze ook al dol op, op bootjes) om bij te praten te lachen, gieren, brullen onder het genot van een lekkere maaltijd met alles erop en eraan. Het lot heeft deze afspraak ingehaald.

Ik zal haar missen, samen met al haar (sterke) verhalen, alle slappe lachbuien, al haar lumineuze ideeen, alle rare plannen die ze dan toch uitvoerde en daar dan iedereen in meesleurde, en al haar (soms tot vervelens toe) knuffels en natte ( Marie hou op!) kusjes. En nu denk ik dat ik er goud voor zou geven om ze nog te krijgen. De ´zeven sloten tegelijk´ gaat een vaste bezoekster missen.

Annemarie, waar je ook bent, zet de boel maar flink op stelten!! In dit ondermaanse is het in ieder geval een stuk saaier geworden zo zonder jou. En nee… ik zet de schouders eronder en pink maar een traantje weg. Dat mag toch wel van jou? Ik mis je. En op Madeira is het met dit soort dingen dan toch wel heel erg alleen. Jammer dat je het nooit live gezien hebt. Kus en je was nodig in mijn leven.

Vandaag is het in Breda op Zuylen afscheid nemen van Annemarie. Peter gaat erheen met een bos knalroze rozen want daar hield ze ook van. We lachten dan altijd om een uitspraak van Zarah Leander: Een oud circuspaard als ik houdt wel van een bonte kleur! Ik was er graag bij geweest, want in je eentje zitten snikken is ook niks aan, maar dat kan nu eenmaal niet dus ik neem vanuit hier afscheid.

Er is geen laatste groet
want elke keer dat je voorbijkomt
in onze gesprekken, gedachten of herinnering
dan komt een lach
en kom je weer tot leven,
en is het weer heel even:
Hoi Marie!
Ééj Bakkertje

Peter belde net en vertelde me hoe het gegaan was op Zuylen. Marie wist al met Kerstmis dat ze reddeloos verloren was. Kanker overal uitgezaaid. Maar dat ze het niet wilde accepteren. Vandaar dus die afspraak voor als ik terug zou zijn. Emerance, de zus van Marie, vertelde gelukkig ook dat de laatste weken zeer harmonieus waren geweest. Maar Marie kennende heeft ze het nooit volledig geaccepteerd.

Haar opbaring was zeer opmerkelijk, liggend op haar zij, alsof ze lekker lag te maffen, met pantoffels voor het bed en een gezellig boekenkastje erbij met haar favo boeken. Jammer dat er geen melding is gemaakt van een gezellig kunstje aan de muur want daar hadden we samen ook iets mee. Ze zag er niet getekend door pijn uit dus dat is dan weer mooi meegnomen. Peet vertelde dat het gezellig druk was, precies zoals Marie zelf ook was. Gezellig druk! Ik jank nog eens wat en kan weer verder met deze opbeurende berichten.

Ze wordt maandag begraven wat ik op zich opmerkelijk vind omdat we het altijd hadden over het feit dat als je gecremeerd wordt je wel heel erg snel langs je streefgewicht suist. Ach Marie, ken jou ut skeluh!! Dan duurt het wat langer.