Bijna vrij!

We zijn bijna vrij. De noodtoestand is inmiddels opgeheven. Bijna vrij dus In dubbele zin: we zijn bijna vrij om het leven te leiden dat we gewend waren en bijna vrij als in ‘Madeira bijna vrij is van covid-19’. Laten we beginnen met het laatste: de afgelopen twee weken zijn er geen nieuwe gevallen van corona-infectie geweest, en elke dag worden meer mensen die besmet waren – en thuis lichte symptomen hadden, die door de IASAúde (Madeira Health Services) werden gemonitored – na een negatieve test genezen verklaard. De opluchting is weer groot op twee manieren. De mensen waren erg bang, heel begrijpelijk want de gezondheidszorg op Madeira is klein en heeft maar beperkte middelen. Een ernstige uitbraak van het covide-19-virus zou zeker tot een ramp hebben geleid, want de zorg hier kan grote aantallen besmettingen met bijbehorende IC-opnamen echt niet aan. Mensen die zich erg opgesloten voelden door de ‘blijf thuis’-regel zijn super-blij dat ze weer voor de lol naar buiten mogen. Eerlijk gezegd hebben we ons aan het begin van de uitbraak ook zorgen gemaakt, maar langzamerhand zagen we wel dat de zorgautoriteiten hier op Madeira het goed voor elkaar hebben en dat er geen sprake was van een massale uitbraak. Bovendien voelden we ons vrij veilig thuis en in de buurt, omdat we op een relatief geïsoleerde plek in het zuidwesten wonen. Toen het nieuws kwam dat alle winkels, bars en restaurants weer open zouden gaan en de stranden niet meer verboden waren voelden we ons toch weer een stapje dichter bij normaal. Een relatief gevoel, want in de winkels geldt nog steeds een maximum aantal bezoekers en mondmaskers blijven verplicht in winkels of andere openbare ruimten.

wandelen in gezelschap: een beetje vrijheid terug.

We hebben onze vrienden echt gemist. Nu het aantal covid-zieken dagelijks afneemt en de beperkingen geleidelijk versoepelen, hebben we besloten om onze wekelijkse wandelroutine weer op te pakken. Nu is er een beroemde wandeling op de hoogvlakte, de ‘Levada das 25 Fontes’, de Levada van de 25 bronnen. Ik ben er nooit geweest, want er staan altijd minstens een dozijn toeristenbussen geparkeerd bij het vertrekpunt. Ik hoef niet uit te leggen dat het ‘walk like an Egyptian’ geblazen is over de smalle voetpaden langs de Levada, met de hordes toeristen die allemal deze wandeling lopen. Geen beter moment dan nu om hem zelf te lopen, nu er geen toerist op het eiland is.

Dus we hadden boven in de bergen afgesproken, vorige week zaterdag 16 mei. Het weer leek alleen niet mee te werken, en toen we elkaar op de parkeerplaats van Rabaçal tegenkwamen, maakten de ijskoude wind (5 graden) en de dikke mist de wandeling te gevaarlijk en zeker te ongezellig voor die dag. Maar het weerzien met onze vrienden gaf een warm gevoel, waar het weer het tegenovergestelde deed. En eerlijk gezegd, tegen alle covid-regels in, toen de een na de ander me een megaknuffel kwam geven, kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om een stapje terug te doen. Gelukkig waren ze allemaal heel strikt geweest tijdens de periode van sociaal isolement, dus ik voelde me er niet ongemakkelijk bij. Maar een ijzige wind herinnerde ons eraan dat we snel ergens anders heen moesten, dus plan B was gauw gemaakt: de ‘Levada do Moinho” boven Ponta do Sol, veel lager en aan de meer beschutte zuidkant van Madeira. Dat loonde: de zon kwam tevoorschijn en de temperatuur ging omhoog, dus we hadden een heerlijke wandeling, erg gemakkelijk, precies goed om ons weer in de wandelroutine te krijgen. Eén van de tradities bij het lopen is het drinken van een lekkere poncha (of twee) na de wandeling, maar de bars waren nog steeds gesloten omdat ze pas op maandag weer open mochten. Goed dat we een bevoorradingslijntje hadden aangelegd met onze favoriete Poncha-Bar Formiga, dus we hadden wat van die perfecte Poncha meegebracht in een koeler in de auto. Een andere vriend, die vandaag niet mee kon lopen, had ons uitgenodigd om naar zijn huis in de buurt van Ponta do Sol te komen, een prima plek voor de genoemde poncha en voor gezellig wat eten en wat wijn, met dank aan onze gastheer Peter (ja, nóg één). We waren echt superblij om elkaar weer te zien, en we besloten om de 25 Fontes volgende week nog eens te proberen. Dat zou gisteren zijn geweest, maar dat bleek voor sommigen van ons onpraktisch, dus maandag is de dag. De weersverwachting is goed, dus met een beetje geluk kan het morgen wel!

Voor het eerst weer een dagje de stad in!

Het was een belofte. Diner bij Sabor a Fado, de eerste dag dat ze hun deuren weer mochten openen. Een belofte aan onze vriendin Alexandra Sousa, eigenaar en Fadista (Fadozangeres). Natuurlijk hebben alle artiesten die optreden enorm te lijden, want geen toeristen betekent geen inkomen, en dat geldt ook voor veel bars en restaurants als ze afhankelijk zijn van het toerisme. We kunnen ze niet allemaal steunen, maar wel een paar, dus uiteraard steunen we eerst onze vrienden. We hebben besloten om vroeg naar Funchal te gaan, om ons avondje uit te combineren met wat noodzakelijke Funchal-shopping. We hadden een tafel voor vier personen geboekt, want onze vrienden Jaap-Willem en Yvon, met wie we al een tijdje regelmatig afspraken tijdens de quarantaine, gaan mee!

Interview

We hadden om zes uur afgesproken in het stadspark in het centrum van Funchal. Het openluchtcafé was weer open, maar er waren nog niet zoveel mensen. We merkten al dat de straten vrij leeg waren, een redelijk aantal mensen winkelden, maar de terrasjes hadden maar weinig gasten. Het openluchtcafé in het park had alleen ons, en al snel zaten we gezellig aan een drankje te genieten van het prachtige park. Na ons eerste glas kwam er een kleine tv-ploeg aan, die kennelijk het park afspeurde naar mensen om te interviewen. Wij waren de enigen in de buurt, dus het was geen grote verrassing dat ze ons vroegen of ze mochten filmen en wat vragen mochten stellen. Aangezien het voor de Portugese zender CM kanaal 8, was ik taalkundig gezien het voor de hand liggende slachtoffer. Ik vond dat natuurlijk stiekem prachtig! Het interview ging in de trant van ‘voelen we ons veilig genoeg om weer samen op een terras in het openbaar een glaasje te gaan drinken’. Dat deden we natuurlijk, en we vonden het leuk om onszelf na een paar minuten op het grote tv-scherm achter de bar te zien zitten. Het eigenlijke interview hadden we nét gemist, niet opgelet…

Sabor a Fado

Maar het belangrijkste onderdeel vanavond was het diner bij Sabor a Fado. Het restaurantje, dat normaal gesproken plaats biedt aan zo’n 32-34 personen, had nu tafels voor maximaal 18 personen, verspreid over de ruimte om 2 meter afstand tussen de tafels mogelijk te maken. Tegen beter weten in hadden we gehoopt niet de enige gasten te zijn, maar helaas waren we dat wel. Maar dat heeft onze avond absoluut niet bedorven. De crew, Alexandra en haar dochter Silvia, beiden ‘Fadista’, en zoon Pedro, de beste gitarist van het eiland, zetten hun allerbeste beentje voor en we kregen een fantastische, intieme privé-Fadoshow. Natuurlijk hadden ze gehoopt op meer gasten, maar het lijkt erop dat de mensen na zoveel weken van opsluiting weer moeten wennen aan het uitgaan. En het was ook nog maandag. Dat hielp ook niet.

Hoe het ook zij, al snel speelde hun plezier in het werk en in de liefde voor de Fado de hoofdrol. We houden erg van hun muziek, en het feit dat er minder fadistas en gitaristen waren dan normaal deed niets af aan de kwaliteit van de Fado. Noch van het eten, want dat was uitstekend. We merkten dat Alexandra en haar familie niet stil gezeten hadden tijdens de verplichte sluiting. We werden getrakteerd op een vernieuwd repertoire, terwijl hun oude al heel uitgebreid was. We hadden een heerlijke avond, al was het maar met z’n vieren. We hebben genoten van geweldige Fado’s. In tegenstelling tot wat de meeste mensen denken, gaat het bij de Fado niet altijd om verloren liefdes en dode zeelieden. Er zijn veel vrolijke Fados, zoals de Fado XuXu van Amalia Rodrigues, en Alexandra en Silvia zongen een paar die om een big smile vroegen..

Maar vanavond was er één waar we echt niet met droge ogen naar konden luisteren. Al veel te snel kwam er een einde aan onze mooie avond. De restaurants mogen dan wel weer open zijn, maar de parkeeergarage waar we onze auto altijd zetten, sluit nu al om 11 uur, dus we moesten eerder weg dan anders. Maar toen we aanstalten begonnen te maken om te vertrekken, kwam er een fles tevoorschijn en kregen we nog een shot Madeira-wijn. Alexandra ging naast onze tafel zitten en zong een Fado die we nog niet kenden: Veio a Saudade. Saudade is een woord dat zich niet laat vertalen. Verlangen komt dicht in de buurt, nostalgie ook, maar Saudade is echt… Saudade. De titel kan vertaald worden naar ‘het verlangen kwam’. Maar het is nog steeds een slechte vertaling. Het is een afscheidslied dat echt, écht iedereen zal ontroeren, zelfs als je de tekst niet kunt verstaan. We kunnen dat wel, en het was maar goed dat er niemand anders in de buurt was, anders waren we vanavond de risé van de tent geweest. Twee volwassen mannen het niet droog houden bij een Fado. Zouden jullie het er beter afgebracht hebben? Kijk zelf. Hier is de tekst met daaronder de vertaling, en daaronder de Youtube video van de gezongen Fado. Niet door Alexandra, want zij heeft hem nog niet opgenomen.

Mocht je op dit moment op Madeira zijn en je kunt naar Sabor a Fado: gaan! Denk eraan dat je Alexandra vraagt om deze Fado te zingen. Veio a Saudade heeft alles in zich wat een Fado een Fado maakt. En vergeet niet om haar onze groeten te doen!

En verder?

De rest van de week hebben we weer een aantal van onze vaste haltes bezocht. Voor de perfecte Poncha kan het natuurlijk nergens anders zijn dan bij Bar Formiga, maar we hebben ook Bar de Pedra in Paúl do Mar bezocht, onze favoriete plek aan zee. We vonden het daar nu even te druk en te vol afgelopen woensdag gezien de covid-19 situatie. We proberen het nog wel eens op een rustiger moment, maandag of dinsdag misschien. Voor drukkere dagen hebben we een mooi plekje gevonden in Madalena do Mar, de simpele maar supervriendelijke Bar Dona Maria is een prima plek voor sundowners!

Wat komt er nog meer aan vrijheid? Reizen!

De strenge maatregelen van de regionale overheid worden geleidelijk aan opgeheven of versoepeld. Elke dag is er meer nieuws over hoe de nabije toekomst eruit zal zien. Madeira heeft dringend behoefte aan inkomende toeristen, maar niet ten koste van alles. In eerste instantie werd besloten dat de quarantaineregeling, waarbij iedereen die naar het eiland reist 14 dagen lang in een hotelkamer verblijft, van kracht zou blijven. Maar toen spande iemand die naar de Azoren reisde, waar dezelfde regel gold, een proces aan tegen de overheid: na de opheffing van de noodtoestand iemand in gedwongen quarantaine houden, betekend het illegaal beroofd worden van het grondwettelijk recht op vrijheid. En hij kreeg van de rechter gelijk! Omdat dit op Madeira hetzelfde zou zijn, besloot de regering na wat gegrom en geschreeuw dat ze de quarantaineregeling zouden wijzigen: eerst werd gesteld dat iedereen die naar Madeira reist en in het bezit is van een erkende negatieve covid-19-test, vrijgesteld zou worden van quarantaine. Degenen die zonder een dergelijk attest zouden aankomen, konden bij aankomst een test laten afnemen voor 150 euro. Maar voordat deze regel van kracht werd, werd hij alweer gewijzigd. Nu kun je een gratis corona-test laten afnemen bij aankomst vanaf 1 juli. Wel verplicht als je er niet al eentje op zak hebt! Het lijkt erop dat de regering snapt dat het geen goed idee is om potentiële toeristen af te schrikken. Ondertussen hebben verschillende luchtvaartmaatschappijen aangekondigd dat ze hun vluchten naar Madeira hervatten, en de 60%-regel, die eist dat maar 60% van de capaciteit van een vliegtuig wordt gebruikt, wordt per 1 juni geschrapt. Gezichtsmaskers blijven verplicht in het vliegtuig, geen ramp als je daarme tegen een wat redelijker prijs naar een vrijwel corona-vrij eiland kunt vliegen. Vandaag hebben de gezondheidsautoriteiten opgelucht aangekondigd dat de eerste incubatieperiode van twee weken voorbij is zonder nieuwe covid-19 gevallen. Een hoopvol bericht, vooral als we zien dat het aantal coronagevallen elke dag minder wordt. De laatste cijfers zijn gisteren gepubliceerd: er zijn er nog maar 23, en die worden allemaal gemonitord door de gezondheidsdienst.

Het ziet ernaar uit dat jullie langzamerhand weer plannen kunnen gaan maken om naar Madeira te komen. Het virus is hier vrijwel weg, en we zijn bijna vrij om te leven zoals we gewend waren. Bijna, dus nog niet helemaal, maar het leven hier is op dit moment zoveel fijner dan op veel andere plekken in de wereld. Kom maar gauw!