boompje groot?

Plantertje dood. Zo heet dat in het Nederlands. Aan de geldigheid van dat spreekwoord hier op Madeira hebben we toch wel wat twijfels. Verleden jaar om deze tijd waren we in Lissabon. Een van de vele hoogtepunten van die stad is de Jardim Botânico. Noud heeft daar toen een margrietenboom ontdekt. Die wilde hij meteen hebben voor onze tuin. Er stond een zaailing onder die we vakkundig geroofd hebben toen. In een oude plastic waterfles van 5 liter met wat scharrige grond, die we van een rommelig hoekje vlak bij ons appartement hebben gehaald, hebben we gepoogd hem in leven te houden. Met uiteraard een hoop andere stekken, waaronder die van de valse peperboom, die het helaas niet hebben overleefd.

overleefd

Maar de zaailing van de margrietenboom stond er nog goed bij toen we later in december weer landden op ons eiland. In een potje gezet, en angstvallig bewaakt. Totdat we een week ons huis uit moesten tussen Kerst en Nieuwjaar. Toen hadden we onze margrietenboom-in-wording achter ons huis gezet in een overpot. Na een week kwamen we weer thuis en vonden die overpot tot aan de rand toe vol met water. Toch stond de zaailing er nog goed bij. Totdat we het water hadden weggegooid. Hij stortte in, verloor zijn kleine blaadjes en was op sterven na dood. Zoals dat hier gaat zet je zo’n patient hier dan gewoon in de tuin, met de opdracht: ‘vergeten’. Wie weet wat het prachtige klimaat en de -hoewel keiharde- vruchtbare grond er nog voor kan doen.

manshoog

toen we dit jaar eind oktober terugkwamen stond onze sneue zaailing meer dan manshoog en had hij al bloemknopjes. We hebben nog even gewacht, maar afgelopen week was het tijd voor een foto. We zetten er twee neer. De moederboom en het kind. Allebei met Noud eronder/ernaast.

Sinds deze foto is gemaakt hebben we weer een supergezellige week met prachtig weer gehad met onze lieve vrienden Peter en Eveline. We hebben heel wat gezien, ook weer veel nieuwe dingen, maar daaraan zullen we een apart verhaal met weer nieuwe foto’s aan wijden binnenkort…

helaas overleden.

Boompje was groot – redelijk dan – en plantertje nog lang niet dood. Maar de margrietenboom, die ieder jaar veel bloemen had, kon slecht tegen de wind. Als hij op zijn mooist was kwam er altijd een dag hader wind en de mooist bloeiende takken vlogen er uit. Tenslotte heeft het hele boompje dat al redelijk groot was, de geest gegeven. Later heeft Noud nog een Dombeia geprobeerd op die plaats: een dahliaboom, maar ook daar woei steeds het grootste deel van de bloemknoppen uit vlak voordat hij echt mooi zou zijn. En ook die heeft de wind niet overleefd.

Update oktober 2020.