leven in noodtoestand op Madeira

Leven in noodtoestand. Veel van onze vrienden in het buitenland hebben zich afgevraagd hoe het met ons gaat en hoe we omgaan met het leven op Madeira in noodtoestand. Eerlijk gezegd lijkt het er echt op dat de paniek en de sensatiezucht zo’n beetje voorbij zijn sinds we duidelijke regels hebben gekregen. Regels die horen bij die noodtoestand, die eergisteren officieel is uitgeroepen. Waar het in eerste instantie allemaal heel bedreigend aanvoelde, is alles nu een stuk rustiger. Misschien gewoon alleen in mijn hoofd, maar aangezien ik de schrijver van dit verhaal ben zullen jullie het daarmee moeten doen.

paniekerige weken

In de aanloop naar de afkondiging van de noodtoestand, die in werkelijkheid betekent dat het eiland praktisch in lockdown zit, hebben we een paar hectische weken gehad. Ieder uur ander nieuws, mensen raakten in paniek, sommigen begonnen met hamsteren – hoewel we in ons rustige westen van Madeira dat echt niet hebben gezien. Bovendien hadden we de afgelopen weken nog steeds gasten. Eerst Noud’s nichtje Suzanne, die hier alleen was met man en kind in Nederland, en aansluitend Ben en Ellen, die zich hier in ons paradijsje willen vestigen en hier drie maanden hebben doorgebracht, hoppend tussen verschillende adressen om te bepalen wat de beste plek op het eiland is om te gaan wonen. We waren blij dat Suzanne met haar geplande vlucht naar huis kon maar het werd ingewikkelder voor Ben en Ellen, omdat die pas eind maart zouden vertrekken. Het werk wachtte in Nederland, en vasthouden aan hun oorspronkelijke vluchten zou waarschijnlijk hebben betekend dat ze niet terug naar huis konden als het zover was. Ze werden behoorlijk nerveus en hadden steeds meer vragen waar niemand het antwoord op wist. Uiteindelijk hebben ze een directe vlucht naar Amsterdam kunnen boeken en zijn ze gisteren vertrokken. Normaal gesproken zijn we niet opgelucht bij het vertrek van gasten, maar eerlijk gezegd voelden we ons een beetje verantwoordelijk voor hen, ook al was dat technisch gezien niet zo. Het leven was al ingewikkeld genoeg zonder de extra zorg voor gasten. Bovendien bleef het ministerie van toerisme van Madeira ons bestoken met vragenlijsten over het aantal gasten, omdat ze wilden weten hoeveel toeristen er op het eiland zijn, plus nieuwe bulletins in juridisch Portugees met oude regels die steeds maar weer herhaald werden, maar anders werden verwoord. Gekmakend.

Noodtoestand eindelijk verduidelijkt

Na de opluchting over het wegvallen van verantwoordelijkheid voor anderen, kwam de volgende opluchting. Het klinkt misschien raar, maar gisteren zijn de voorwaarden van de noodtoestand officieel bekendgemaakt. Het kwam als een decreet van de Portugese regering, en het werd afgelopen middernacht in wet omgezet. Het bevestigde de meeste dingen die we al wisten. De meeste informatie die we krijgen komt van de Diario de Notícias en van de Jornal da Madeira, steevast perfect geselecteerd door onze vriend Toby die eigenaar is van het beste Engelse nieuwsblog Madeira Island News. Hij en wij hebben een goede manier van samenwerken gevonden: hij scant alle nieuwsmedia permanent en publiceert alles wat relevant is in zijn blog zoals hij altijd heeft gedaan. Ik doe iets anders; ik schrijf wat meer de diepte in, ik comprimeer informatie uit de vele blogposts die hij publiceert, en ik wacht meestal tot de sensatiezucht is verdwenen en er mogelijk nepnieuws is geïdentificeerd. Zodra mijn artikel online is, plaatst hij een link in zijn nieuwsblog, wat resulteert in een nieuwe kring van lezers die wat meer achtergrondinformatie wil.

zo is ook mijn uitleg over de noodtoestand ontstaan.

Alles is gezegd

We hebben het gevoel dat alles nu wel gezegd en gedaan is. Je kunt het zien aan het minder vaak verschijnen van schreeuwerige nieuwsberichten, het uitblijven van nieuwe beperkingen en het algemene gevoel van weerkerende rust. Dat beeld wordt onderstreept door lege wegen en straten, gesloten bars en restaurants en het ontbreken van grote groepen winkelende mensen.

We zijn drie keer de deur uitgeweest sinds de noodtoestand is uitgeroepen. Altijd om boodschappen te doen. We waren naar de grotere supermarkt Pingo Doce in Calheta. Zoals ik al eerder heb verteld is er een limiet aan het maximum aantal klanten dat tegelijk een winkel in mag. Dit aantal staat in verhouding tot de grootte van de winkel. Dit wordt ook nog gecontroleerd, de winkelmanager is verantwoordelijk gemaakt voor de naleving ervan, zoals dat moet wegens de noodtoestand. Maar in de praktijk beginnen mensen het te leren, ze wachten op hun beurt in een rustige wachtrij, we houden allemaal 2 meter afstand (ook een regel) en ze praten rustig met andere wachtenden. Vanmorgen zijn we naar de markt gegaan. Dit is een boerenmarkt die elke zondag gehouden wordt. Noud dacht dat de markt misschien gesloten zou zijn, dus hij opende een Facebook chat met onze ‘Presidente’, de burgemeester van ons dorp Fajã da Ovelha, die prompt antwoordde (moet je in Nederland proberen) dat de markt gewoon open was.. We gingen vroeg, en we vonden twee dames bij de ingang, waarvan de ene ons vertelde dat we onze handen moesten wassen bij de buitenwasbak – en zich verontschuldigde dat het water erg koud was – en de andere met een rol papieren handdoeken. Ik kreeg er bijna tranen van in mijn ogen. Zoveel vriendelijkheid onder alle narigheid. De markt was goed bevoorraad, wat ontbrak waren de minder noodzakelijke dingen als eigengemaakte cake en luxe fruit, maar verder was alles er. inclusief eieren.

In de weken voorafgaand aan de noodtoestand werden de toeristen dringend verzocht om het eiland te verlaten. We zijn dan wel geen toeristen, maar iedereen kan van een kilometer afstand zien dat we niet Portugees zijn. In sommige andere landen die ik ken zou dit hebben geresulteerd in een vijandige ‘buitenlanders RAUS’ sfeer, vooral omdat het eerste bevestigde geval van covid-19 besmetting een Nederlandse vrouw was die op vakantie was. Niet hier dus. De mensen blijven lief als altijd, verontschuldigen zich voor het ongemak en zijn dankbaar dat je hun producten koopt. Met andere woorden: we voelen ons hier heel veilig. We zijn niet zo naïef om te denken dat we het virus hier niet kunnen krijgen, maar we zien wel dat de lockdown wordt afgedwongen waar nodig, de politie is begonnen met het aanhouden van auto’s en vraagt waarom je onderweg bent. Als je verhaal niet aannemelijk is, word je naar huis gestuurd. En over de autosnelwegen en de expreswegen roepen de matrixborden je op om thuis te blijven met afwisselend de teksten ‘fique em casa’ en ‘stay at home’. Op dit moment komen we dus echt niks tekort. Het regent pijpenstelen, de planten zijn er blij mee en bosbranden zullen er voorlopig ook wel niet komen.

should we stay or should we go?

We hebben voor 7 mei vluchten naar Nederland geboekt. We weten natuurlijk niet of deze vluchten dan nog wel doorgaan en eerlijk gezegd kan het ons niet veel schelen. Als we niet wegkunnen, blijven we gewoon. We zitten in de bevoorrechte positie dat we kunnen kiezen om te blijven of te gaan, als er tenminste een vlucht is. Als de gasten die ons huis deze zomer hebben geboekt hierheen kunnen komen, maken we gewoon het huis vrij en logeren we ergens anders op het eiland, dat hebben we al eerder gedaan en dat kunnen we weer als dat moet.

gedachte in mijn achterhoofd

Ik ben vast niet de enige. Er is een gedachte die me niet met rust laat. Veel anderen zullen precies hetzelfde hebben. Ik kon er mijn vinger niet goed opleggen maar toen mijn neef Jelle me vanmorgen een videolink stuurde wist ik wat het was. En ja, ik weet hoe verschrikkelijk het virus is, hoeveel mensen er kapot van zijn en hun leven ongelooflijk zien veranderen, maar ik ga hem toch met jullie delen.

Wel iets om over na te denken. En voordat dit allemaal voorbij is en iedereen zijn oude leven weer oppakt, is het misschien iets om even bij stil te staan. Wij tellen maar weer een keer onze zegeningen.

Iets luchtigers. Ik was verrast en erg trots op het Rotterdams Philharmonisch Orkest, dat ons laat zien dat er veel mogelijk is als we putten uit de creativiteit die ons is gegeven! Zet je geluid aan en geniet. Heel toepasselijk stuk: ‘Alle Menschen Werden Brüder’

Ik zal voorlopig blijven proberen jullie op de hoogte te houden van de ontwikkelingen hier op Madeira. Als je mijn verhalen graag leest, abonneer je dan rechts onderaan de pagina – na alle reacties – als je dat niet al gedaan hebt. . Niet al mijn artikelen worden via het Madeira Island News gepubliceerd, alleen als ze relevant zijn voor zijn blog en voor zijn lezers. En ook niet alles komt via Facebook.