licht en donker

De titel licht en donker kan voor allerlei dingen worden gebruikt. Dat doen we dan ook maar. De afgelopen weken kenmerkten zich door ten eerste licht: uitzonderlijk mooi weer voor de winter. Sinds 20 december hebben we alle dagen, zonder uitzondering, ontbeten op ons terras. Dat het winter was merkte je dan meestal zo rond de middag, als het vaak wat betrok, maar het bleef droog. Laat in de middag kroop de zon dan nog weer vaak onder de bewolking uit voor het nuttigen van een uitnodigende ‘sundowner’ op ons terras of ergens anders.

donker: grotten van São Vicente

Van een paar uitstapjes in de afgelopen tijd willen we nog wel wat kwijt. Een bijzondere ‘attractie’ op het eiland zijn de ‘Grutas’, de lavagrotten bij São Vicente. Ze zijn ontstaan doordat lavastromen van de erupties die Madeira deden ontstaan, aan de buitenkant stolden door afkoeling, en dan vervolgens van binnen, waar de lava nog vloeibaar was, leegliepen. Die tunnels zijn laat in de negentiende eeuw ontdekt en een bezoek geeft een heel goed beeld van de ontstaansgeschiedenis van de Madeira Archipel.  De grotten zijn met een amateurcamera’tje natuurlijk niet makkelijk te fotograferen (donker dus) , maar ik heb mijn best gedaan. Voor betere plaatjes kun je de  link naar de site van de grotten en het vulkanisch informatiecentrum volgen. We hebben de grotten twee maal bezocht, eenmaal in het gezelschap van Peter en Eveline, en eenmaal met Reina.

licht: van kerstboom tot lichtjes in de stad

Tot zover het donker. Nog meer licht hadden we in vele vormen. De kerstboom, een nepper althans, die onze woonkamer sierde; de zon, die heel vaak haar best deed; de lichtjes in Funchal en het nieuwjaarsvuurwerk waar ik al over schreef.

Paúl da Serra

Verder stond er natuurlijk weer een rit over de hoogvlakte Paúl da Serra op het programma. We vertrokken van huis bij stralend weer, want dat is een voorwaarde om een mooi zicht te hebben als je ‘boven’ bent, maar gaandeweg betrok het, en de laatste kilometers naar boven reden we door de mist. Maar ineens was daar weer het licht: de zon, voor een verrukkelijk uitzicht boven op het wolkendek, en de strakblauwe hemel er boven. We hebben een glas gedronken op een van de twee terrasjes boven op het eiland, en hebben daarna een – voor ons – nieuwe route naar beneden gereden, naar de noordwestkant van het eiland. Tenslotte nog even door Porto Moniz gewandeld en even een glas gedronken en verrukkelijke ‘Lulas’, pijlinktvisringen, gegeten op het terras waar onze jonge vrienden Jeffrey en Rita nu werken. Het weer lijkt nu wel zomer…

Ook vermeldenswaard was de wandeling in het gezelschap van Marcel en Marijke met Marijke’s zus en haar vriend, langs de Levada Nova, maar dan een deel dat niet vlak bij ons huis ligt en dat we nog niet kenden. De wandeling bracht ons naar het bovenste deel van het dal van Tabua, waar midden in de Madeirense winter de kleuren die van vroeg in de herfst zijn. Prachtig weer zorgde ook hier weer voor het ietwat mystieke  licht dat je op dit eiland zo vaak hebt. Na een schitterende wandeling met pauze boven in het dal gaan we terug naar de auto’s en nemen tot besluit een afzakker in de beroemde Taberna da Poncha. Reina drinkt Madeira.

zomers

De Kerstperiode sluiten we af met alweer een haast zomerse dag. We gaan niet ver weg, even naar Ponta do Pargo, kijken naar de vorderingen op de toekomstige golfbaan. En iets drinken in het ‘casa de cha’, het theehuis, vlak bij de vuurtoren. Dan nog even voor een klein boodschapje naar de minimercado van Paul do Mar. Tenslotte even een (helaas vies) glas wijn onder de ficus waar we getuige zijn van een nogal vermakelijke burenruzie tussen twee ‘dames’ die ongetwijfeld met zo’n stemgeluid heel goed vis kunnen verkopen.

sundowners

Tenslotte een echte ‘sundowner’ op het terras van ‘O Precipicio’ waar de laatste Kerstzon op Driekoningen onze botten verwarmt. ’s Avonds komen Jeffrey en Rita gezellig eten. Tijdens een rookpauze van de rokers in het gezelschap spotten we een brandje. Ze waren aan de overkant van ‘ons’ dal al een paar dagen met veel lawaai aan het houtzagen geweest. Ook hadden we al wat vuren door de bomen heen gezien. Kennelijk is er een vuur niet goed gedoofd en een berm- en bosbrand kondigt zich aan. Licht, ditmaal in het donker…Rita belt met 112, maar blijkt gelukkig al nummer vijf in de rij te zijn. Een uurtje later is alles gedoofd. Maar de volgende ochtend hangt er in de hoek van het dal nog een sluier van rook.

welletjes

Als na alle lichte dagen 7 januari zich grijs aandient vindt Reina het welletjes. De kerstboom moet eraan geloven. Klaar met de kerstversieringen. We gaan weer terug naar ‘normaal’. Na een ontbijt dat we ondanks de grijze lucht toch buiten nuttigen wordt door Reina en Noud de kerstboom afgetuigd. Hij wordt ingevouwen, in de zak gestopt om op zolder het volgend jaar af te wachten…

Tenslotten wordt het zilver gepoetst, het glaswerk schoongemaakt, de vloer gedweild kortom, alles in de normale staat teruggebracht. Nu pas willen we vermelden dat we ‘Toos” opgehangen hebben, de ets die Noud in Augustus van onze lieve vriendin Toos heeft gekregen. ‘Toos’ hangt al een week of wat, maar omdat ze voor een deel achter de kerstboom schuil ging wilden we dat nog niet vermelden. Nu komt zo eindelijk tot haar recht. Op de enige nog vrije wand bij klok en haard. Kerst is voorbij, 2012 kan nu beginnen. Later werd dat allemaal anders. We hebben nu zovel werk (we spreken inmiddels 2020) dat Toos een eigen muur heeft.