Deze pagina’s komen van een vorige editie van de website. De software is sindsdien ingrijpend veranderd, en dat resulteert in het verdwijnen van een aantal foto’s. We hebben ze nog, en op enig moment zullen we ze in de tekst terugplaatsen. Als je een seintje wilt krijgen als het zover is, abonneer je dan op ons blog, dan krijg je automatisch een mailtje als we de pagina’s in hun oude glorie hebben hersteld!
Vandaag is het 17 mei 2007 en we zijn doodmoe. Afgelopen nacht zijn we maar niet naar bed gegaan. Ons vliegtuig vertrok vandaag om 6.30 uur. Vanwege de geavanceerde veiligheidsmaatregelen op de vliegvelden is er een inchecktijd aanbevolen van twee uur. Neem een half uurtje om van het lang-parkeerterrein naar de vertrekhal te komen, neem anderhalf uur om van Steenbergen naar de parkeerplaats op Schiphol te komen en je rekent zomaar uit dat we om half drie uit Steenbergen weg moesten. En dat we – voor het geval we zouden zijn gaan slapen – ons misschien wel zouden verslapen. Dat doe je dan natuurlijk niet, maar je ligt wel de hele tijd wakker om te voorkomen dat het gebeurt…Kortom….Toen we alles hadden ingepakt, even een good-bye drankje bij Gerard, even dag gezegd bij Bep, het eten voor Poesje klaargezet, toen zei Noud dus: we kunnen net zo goed nu weggaan. Dat hebben we toen maar gedaan. Nou is de hele nacht op Schiphol rondhangen ook geen pretje, en de vlucht van vier uur is ook niet bepaald aanlokkelijk, maar…. Wij Zijn Op Madeira en: Jongens! Het is een Feest. We hebben geen hotelkamer maar een compleet appartementje, met blik op zee en op een paar palmen en op de gebouwen van Funchal, de hoofdstad, die een beetje mediterrane indruk maakt, maar wel met eigen stijlelementen, maar waar de eigentijdse architectuur en de hedendaagse opvattingen over winkelcentra niet aan voorbij zijn gegaan. Het hotel heeft een voortreffelijk restaurant, waar we vanmiddag hebben geluncht, maar vanavond zijn we moe en de hypermercado in het winkelcentrum tegenover het hotel bood ons een hoop verlokkingen die we niet konden weerstaan. We hebben soep, heerlijke broodjes, paté met – Jawel, Mieke – Cogumelos, een verrukkelijke gerookte ham a la Prosciutto di Parma, kaas voor Noud, en de nodige spirituele onderstrepingen. In ons eigen appartement bij de open terrasdeuren op ons gemak genuttigd….
Vanmiddag een verkennend rondje gemaakt, een hernieuwde kennismaking met onze vriendin van vroeger (we hadden elkaar in geen 16 jaar gezien) Madeleine, tevens kennis gemaakt met een Duitse vriendin van haar, Martina, die hier de huizen verhuurt aan vakantiegangers. Handig contact! En dan nog langs Marijke en Marcel, Nederlanders die hier wonen en die we “kennen” van het internet. Bij onze omzwervingen gebruiken wij onze navigatiesoftware van Madeira-GPS, want TomTom heeft geen kaart van het eiland. De software is niet idiot-proof en we moeten er flink mee stoeien, maar uiteindelijk komen we steeds waar we willen zijn…Morgen schieten we hier wat plaatjes, gaan we de eerste huizen bekijken en proberen we deze pagina lekker clandestien op het net te krijgen.
Vrijdag 18 mei. We hebben een afspraak met de eerste makelaar. Ezekiel Freitas. Blijkt een aardige man te zijn, niet een tiep dat kromme spijkers verkoopt. Maar ja, wel een echte Latino, probeert natuurlijk al zijn neven, zwagers en schoonzussen aan de slag te houden. Even niet voor ons dus. Maar hij neemt ons mee naar een aantal huizen, waarvan er twee hoge ogen gooien. Wat opvalt is, dat de huizen niet extra aantrekkelijk zijn gemaakt voor de foto’s die wij op het internet zagen. In het echt vielen sommige dingen zelfs mee. We zien vandaag vijf huizen, afspraak gemaakt voor dinsdag, dan doen we er nog twee of drie. Er vallen er vandaag drie af, we kunnen gelukkig wel snel het kaf van het koren scheiden. Twee blijven er over: het ene is heel erg leuk met A1 uitzicht, maar ligt wel een beetje dicht bij een doorgaande weg. Het andere huis ligt super-rustig, en is heel aantrekkelijk, maar er zal veel werk in gaan zitten om het goed cq naar onze zin te krijgen. Bovendien blokkeert het huis van de eigenaar een goed deel van het uitzicht. Domoor. Hij heeft zijn eigen handel verpest.
Als we met Ezekiel klaar zijn lunchen we aan de haven van Calheta. Na de lunch komen we toevallig weer Martina tegen, die nog even een snelle kop koffie met ons drinkt. We vragen haar meteen al wat ze van het “Huis Met De Weg” vindt: lijkt haar voor de verhuur geen probleem. Alvast een zorg minder. Dan rijden we nog even langs een ander huis, dat we morgen gaan bekijken met een andere estate agent. Vanmorgen zagen we het in het voorbijgaan liggen en we willen alvast een kijkje nemen. Het lijkt wat tegen te vallen, maar we gaan morgen toch kijken. En nog een ander huis, wat hoger in de bergen. We zullen zien.
(NOUD) wat mij hier vooral opvalt is dat mensen koken in een stal, althans zo lijkt het. En het gebruik van badkamers staat voor de autochtoon toch wel op een erg laag pitje. In de meeste – wat ze dan hier voor rustiek aanprijzen – keukens zou ik nog mijn afvalemmer niet willen bergen. Want je moet er dan toch eens in de zoveel tijd komen!!!. Overigens , in zo’n gribus-keuken verlies ik al mijn sterren. We would’t want that??? would we!!! Badkamers in het oudere type huis wat wij zoeken zijn altijd te vergelijken met onze ouderwetse “gemakken”. Alleen het hartje in de deuren ontbreekt er nog aan. BRRRRRRRRRRRRRR!!!! Dus dat doen we dus nooit. Kortom alles wat we tot op heden hebben gezien, 2 doorstaan de toets op verschillende criteria. Het ene heeft alles wat we willen: geen grond, veel kamers, leuke terrassen…………..maar……….er lopen 2 wegen kruislings onder het huis door. Het andere is het helemaal. Ouderwets, 6 kamers waarvan er dus 2 in beslag genomen gaan worden door keuken en badkamer, heerlijk rustige ligging, maar dan ontstaat er bij ons weer de felle discussie: gaan we nou boven of beneden wonen, wat doen we met die ontzettend leuke wijngaard waar een pygmee zelfs nog geen stahoogte in heeft. Dat moet dus anders want we willen wel vanaf het terras uitzicht op de berghelling en ook op zee en niet het ontzettende gebladerte van een wijngaard. Ook nog een groot aantal bijgebouwen die weg moeten maar die hier verkocht worden voor badkamer, wijnmakerij, kippenhok etc.. Maar… tot op heden wel favoriet bij mij. Een beetje als de Josephstraat in Breda. Toen zei ook iedereen : waar begin je aan??? en na 2 jaar was het een oud huis van buiten, van binnen karakteristiek maar wel voorzien van alle moderne gemakken. Ik denk dat dat onze opdracht in dit leven is: restaureren tot je er dood bij neervalt. Nou morgen verder. We zien wel.
Zondag 20 mei.
Vandaag een luie dag. We wilden eerst naar het noorden van het eiland. De natuur schijnt daar prachtig te zijn, het is niet de handigste plek om te wonen, want er valt meer regen dan aan de zuidkant. Vandaag is het bewolkt, een beetje saai weer. Maar toch zitten er mensen aan het zwembad, want het is gewoon 22 graden. Gisteren zijn we met makelaar 2, Martinho, naar een paar huizen gaan kijken. Daar zou er eentje bij geweest zijn waar we nogal hoge verwachtingen van hadden. Maar elke keer als ik met de makelaar en zijn baas in Engeland over dat huisje sprak werd er een beetje ontwijkend gereageerd. Vandaag komt het hoge woord eruit: het is al twee maand geleden verkocht. En – zo zeggen ze – de eigenaar heeft dat niet gemeld. Maar, haastte zich Martinho om te zeggen – we missen er niets aan. Want de deuren zijn te laag, en het is wel een half uur rijden de bergen in. Nee, hij weet iets veel beters. We worden meegenomen naar Ponta do Pargo, meer westelijk op het eiland. Hoe dichter we bij het te bezichtigen huis komen, hoe betrokkener het weer. Als we uitstappen miezert het en koude laaghangende wolken gieren om ons heen. Het huis – huisJE dus is een soort Hans-en-Grietje huis. Knalgeel, met overal bloempotten en ornamenten. Van buiten heeft het wel wat. Van binnen staan ook overal dingen. Tafels, stoelen, foto’s van alle kinderen, kleinkinderen, neven, nichten; bij de geboorte, bij de eerste communie, bij het huwelijk, en alle andere verschijningsvormen die iemand maar kan bedenken. Ook nog een cohort aan beeldjes, een tafel met heeeeeeeeeeeeeeel veel dranken, meubilair voor zo’n twaalf personen, terwijl we met ons vieren (wij, de makelaar en de zuster van de eigenaar) elkaar al behoorlijk voor de voeten lopen. De deuren zijn allemaal niet hoger dan 1,60 meter, kortom, hier gaan we dus niet wonen.
Dan verder naar een volgend huis. Mooi huis, met flink wat mogelijkheden. Wel een beetje boven ons budget, want er moet nog wel het een en ander aan gedaan worden. Als we vragen hoe hoog het huis ligt (je moet hier goed opletten dat je niet boven zo’n 300-350 meter komt te wonen – de bananengrens) belt hij een ‘vriend’ die hier vlakbij woont. Die zegt: 350 meter. Noud heeft intussen onze GPS aan de praat gekregen en die zegt: 640 meter. Geen wonder dat het hier zo koud is. Ter controle laten we hem aanstaan. Als we later aan zee zijn aangekomen zegt bij 25 meter, er kan een kleine miswijzing inzetten, maar het is duidelijk dat de 350 meter gejokkebrokt zijn. Hier gaan we dus ook niet wonen. We keren terug naar het huis met De Weg en hangen nog eens wat rond op het terras. Het huis lijkt echt heel aantrekkelijk. Ja, je hoort het verkeer, dat wel. Maar het lijkt echt niet op de A16 bij de Moerdijk ’s morgens om half negen. Ook nog teruggeweest bij het schattige project. Ja, dat gooit ook nog steeds hoge ogen. Later op de dag zijn we op de borrel bij Marcel en Marijke. We maken er ook kennis met Don en Wil, hun tijdelijke buren (Marijke en Marcel zijn aan het bouwen en huren hier tijdelijk) en we spreken af voor zondag, dat is dus vandaag, om samen te eten. Daarna naar Madeleine waar we heerlijk op het terras de dag waardig afmaken. Heerlijke wijn, een verse gerookte forel, Lulas (inktvis) van de grill, en natuurlijk de onvermijdelijke maar overheerlijke Peixe Espada van Madeira die Madeleine met Noud ook even rookt. Een frisse salade en toast maken het geheel af. Het eiland heeft een verrukkelijke sfeer in het clubje van “expats”, alles loopt redelijk vaak bij elkaar in en uit; alles kan; alles mag en het is altijd gezellig. Zoiets werkt al heel snel verslavend.
Vanavond dus uit eten met Marcel, Marijke, Don, Wil en ook Madeleine met haar 2 kinderen die aanhaakt maar wel eerst even de hele club bij haar op de borrel uitnodigt. Ze heeft tenslotte een nieuw huis, is er apetrots op en terecht!
Morgen – of zo – verder. Het internetgebeuren is niet zo handig geregeld als we hoopten. Je merkt het allemaal wel, en als we weer niet kunnen e-mailen stuurt Martin wel een mailtje dat de site weer een update heeft.
Nou het wordt ietsje eerder. Het is zondagmiddag. We hebben vandaag de stad Funchal verkend. Prachtig. Een beetje mediterraan, met de nodige grandeur, maar ook fatsoenlijk hedendaags design en….bloemen. Waar je ook kijkt, ieder stukje grond, elk park, een overdaad van bloemen. De oostindische kers bloeit hier in het wild dat het een aard heeft.
We zagen een internetcafe, en we vroegen de dame die het beheerde hoe het hier zit met draadloos internet. Nou, zegt ze, dat weet ik niet, maar aan de overkant van het plein zit een meneer met een laptop, vraag het hem. Zo gezegd zo gedaan. De man zei ons dat op alle punten waar een bord staat van Madeira WiFi er gratis draadloos internet is. Dat klinkt hoopgevend. Dus aan het eind van de dag geprobeerd. En ja. Verbinding. Met een heel redelijke kwaliteit. Alleen…wat we ook proberen, we krijgen geen toegang. Nou, vanavond eens aan Don vragen, die is expert (denken we nu nog). Die weet misschien ook waarom de email niet werkt vanaf onze laptop.
Maandag,21 Mei
Vanmorgen een serieuze afspraak in Funchal, met mevrouw Ursula Hahn, een Deutsch-Gruendliche dame die ons hier om alle voetangels en klemmen kan heenloodsen. Daarna even naar onze nieuwe kennis Don, die graag wil proberen om onze CD’s met Portugese les te kopiëren. Hij kijkt ook even naar onze laptop en ontdekt dat een van de instellingen niet goed is voor toegang op het draadloos internet. Als we het later op een terras uitproberen werkt het zowaar. Maar WiFi-Madeira heeft geen smtp-server, dus normaal mail versturen kan niet. We kunnen wel via onze webmail berichten versturen, maar daar zit ons adresboek niet op en dat is dus nog even een probleem. Voorlopig mailen we dan wel naar Martin, en die kan het dan “aan allen” doorsturen. Maar van uploaden is geen sprake, omdat de verbinding dermate traag is dat het gewoon niet werkt. Wie weet later, en anders nog maar een keer aan de draad bij Marcel en Marijke. Het weer was vanmorgen niet zo goed, druilerig, en bewolkt, niet zo warm. We zijn toen maar een rondrit naar de westkant en de noordwestkant van het eiland gaan maken. En zowaar: het weer knapte op en de rest van de dag was het weer prachtig. En jongens, wat is dit een mooi eiland. Met allerlei wisselende landschappen. Overal bloemen, en het noorden beduidend ruiger – en groener – dan het zuiden. Het is goed te zien dat het noorden de meeste regen vangt. Prachtig om te zien, geen goede plek om neer te strijken. Aan het eind van de dag besluiten we om in ons appartement zelf maar even iets in elkaar te flansen. We zijn best moe, want we krijgen veel indrukken te verwerken, en we blijven vanavond lekker “thuis”.
Dinsdag, 22 Mei.
We hebben om tien uur een afspraak met Ezekiel, onze makelaar. We gaan eerst het huis “met de weg” van binnen bekijken. Als de dame met de sleutels komt en ons binnen laat krijg ik toch wel een beetje een koude douche. Dit huis zou bruikbaar moeten zijn, maar in deze staat is het dat dus niet. Noud kijkt er beter door heen. Hij ziet allerlei mogelijkheden, want de ruimte is inderdaad prima. Maar we hebben vandaag nog meer op het programma staan, hoewel we eigenlijk het gevoel hebben dat het meer proforma is. Toch gaan we kijken in een klein huisje aan zee, in het leuke dorpje Jardim do Mar. Als we er binnengaan denken we meteen: waar is de rest? En dan is er geen rest. Het huisje is in nieuwstaat, dat wel, maar het prachtige terras heeft een – prima onderhouden en hagelwit geverfde, dat wel – blinde muur als uitzicht. Er is een tuintje dat wel uitkijkt op zee, maar dan moet je eerst een terras bouwen waarop je boven een muur kunt uitkijken. Dit is het dus gewoon niet. Dan gaan we door naar Fajã da Ovelha, een beetje westelijker. Het weer is niet geweldig, het miezert en we hebben laaghangende wolken. Hoe verder we gaan, hoe meer we in de mist rijden. Dan gaan we een klein weggetje in, we parkeren en wandelen de laatste vijftig meter en…………….. Daar is het. Een heel oud huis, niet in beste staat, maar dat wisten we en de prijs is ernaar, maar met een paradijselijke ligging, net genoeg eigen grond om wat leuke beplanting te hebben, om je auto kwijt te kunnen (niet onbelangrijk) maar bovenal: een groot brok charme.
Als we met Ezekiel terugrijden naar zijn kantoor zeggen we tegen hem dat hij ons nu wel in de problemen heeft gebracht. We nemen afscheid en hebben een nieuwe afspraak vrijdag, want dan gaan we ons fiscaal nummer regelen, een bankrekening openen en wat dies meer zij. We gaan zelf eerst eens wat drinken. We zijn het gevaarlijk snel eens: dit huis willen we. Het is een project, maar wel vrij overzichtelijk, het is niet duur dus er blijft genoeg budget over voor een grondige renovatie (lees herbouw). Als we aan ons derde glaasje zitten komt Ezekiel het kroegje binnen, het is immers het lokale trefpunt. Hij heeft klanten bij zich, maar ziet en passant wel dat we zitten te schetsen. Hij grijnst en snapt precies wat er aan de hand is. Hij vraagt of we nog eens op ons gemak willen kijken in het huisje, nu het weer wat is opgeklaard. Dan gaat hij de sleutels halen. We kunnen ze houden tot vrijdag, als we weer een afspraak hebben. Als de sleutels voor ons op tafel liggen ziet dat er behoorlijk omineus uit.
We nemen de auto en gaan er weer kijken. We vinden het huis gemakkelijk weer terug, en we maken foto’s vanaf de overkant van het dal. Het is echt een plaatje. Ja, we weten het, het is veel werk, het ligt vast hoger dan verstandig, maar het is een klein juweeltje en het ligt prachtig. Met een uitzicht om van te watertanden, mooie natuur oom ons heen, vogels die fluiten en jawel ook…het miezert!!!!!!. Wij vrezen het ergste. Vanavond hebben we een afspraak gemaakt met Marijke en Marcel, die in dit gebied aan het bouwen zijn. Wie weet stellen ze ons gerust.
[Noud] Ik heb hoofdpijn. (zie foto met papieren) Er wordt vandaag of morgen gekozen. Er wordt vandaag al gerekend. En er wordt geplust en gemind!!! En geschetst. Hoe is het nu, en wat kan het worden.
Het huis met de weg:
plus: lage ligging dus hogere temperatuur, erg groot met apart appartement met eigen faciliteiten zoals ingang en terrasje, veel kamers, mooi uitzicht, gezellig terras op 1ste verdiep en nog een mooi sundown terras op dakhoogte en geen tuin. Natuurlijk wel diverse kleinere plekken op de terrassen om wat te laten groeien
min: de prijs is te hoog voor wat het is, je kunt eigenlijk de auto niet goed kwijt want je moet parkeren langs de rand van de weg tegen de rots aan, en omdat je min of meer op een kruispunt woont is het er ook autolawaai. 3 eigenaren want het zit in een boedel
Huis op de berg:
plus: prachtige ligging met een ongelooflijk uitzicht, het is goed bereikbaar met genoeg grond voor tuin, parkeerplaatsen etc. Het is een bouwval maar daar is de prijs ook naar; ik denk dat we uiteindelijk alleen de grondprijs betalen en daarnaast iets voor het huis want je hoeft geen bouwvergunningen meer aan te vragen. Het huis is eigenlijk alleen maar een karkas.. De binnenmuren en het houtwerk moeten er helemaal uit. Daarmee wordt het een overzichtelijke klus. En er is maar 1 eigenaar
Er is 1 grote min en dat is de hoogte. Het ligt op ruim 500 meter en dat is dus 150 meter te hoog volgens de ‘echte kenners’. Dit betekent dat je in de winter grotere kans hebt op mist en regen. Andere min is dat we moeten gaan verbouwen op zeer grote schaal. Alleen de buitenmuren blijven staan en voor de rest moet alles worden vernieuwd. Rekensom: Huis 1, vraagprijs 125000 en daar zullen we hooguit 10000 van af kunnen lullen omdat het huis in een boedel zit van 3 kinderen (65+) en die zitten zich nu al rijk te rekenen plus kosten van verbouwing 30000 en niet onbelangrijk, de kosten koper ca 10% = 12000 samen 157000 en dan weten we verbouwingskosten niet echt zeker. Huis 2, vraagprijs 75000 en daar gaat zeker 10000 vanaf en we proberen 15000, kosten verbouwing (ff slikken, maar wel maximaal) 70000, kosten koper weer die 10 % is dan 6500 samen: 141500. Hier weten we de verbouwingskosten met een veel grotere zekerheid omdat het dus praktisch nieuwbouw betekent. In de verbouwingskosten zit dan ook nog al het buitenwerk aan terrassen , garage of carport etc., dus als het om investering versus wensen gaat dan moet het huis 2 worden.
Woensdag 23 mei
[Noud] We zijn gisteren met Marcel en Marijke uit eten geweest. Die hadden we direct gistermiddag gebeld nadat we aan voelden komen dat we eigenlijk het huis op de berg wilden hebben. [/Noud]
[Zo daar ben ik weer] We hebben dus gisteren gegeten met Marcel en Marijke. Don en Wil waren er ook bij, en een vriendin van hun die hier met vakantie is. Nou ja. Noud heeft dus de hele avond zitten hyperen. Jullie kennen dat vast wel van hem. Heel veel lawijt. Nou ja. Hebben we ook weer overleefd. Ik weet niet of we in die tent nog wel terug mogen komen. Het wordt overigens wel duidelijk: We plussen en minnen en we realiseren ons dat we altijd een aantal minnen zullen hebben bij het budget dat we kunnen/willen inzetten. Daar kom je nooit onderuit. Het huis op de berg lijkt het gevaarlijkste element in zich te hebben: We zijn er helemaal weg van. Hoe dat allemaal precies moet zie ik ook nog even niet, maar de ervaring leert dat anderen het wel weten en dat het zich uiteindelijk allemaal vanzelf wijst. Marcel en Marijke zijn heel nuchter over de keus van het huis op de berg. Ja, het zou kunnen betekenen dat je in de winter misschien wel 20 dagen regen of laaghangende bewolking hebt. Nou Ja Zeg. In een hele winter. Dat zou betekenen in de 6 maanden die we hier in de toekomst per jaar willen doorbrengen gemiddeld per maand drie-en-een-halve dag. Dat gaat dus nergens over. En we zullen vanwege de hogere ligging en de – in de winter – dus soms lagere temperaturen moeten zorgen voor enige serieuze vorm van verwarming. Nou, dat wordt dus een open haard of zoiets in elke kamer. Niet alleen lekker warm, ook nog eens heel aantrekkelijk. Dus ik zit er maar niet mee. Het belangrijkste is dat we een huis en plek gevonden hebben waar we allebei helemaal weg van zijn.
Genoeg nu. Vandaag gaan we naar Madeleine. We gaan voor haar de Gardena-beregeningsinstallatie aanleggen, want dan kunnen haar borders met grind worden afgedekt en waait er niet steeds meer aarde en zand in haar zwembad. (zo zie je, iedereen heeft leed op een eigen schaal van Richter). Daarna gaan we met haar de binnenlanden in, en we blijven eten vanavond Noud heeft beloofd dat hij zal koken. Dus eerst opschieten en dadelijk boodschappen doen. Dan zien of we de site kunnen uploaden. En dan de auto in naar Madeleine.
Donderdag 24 Mei
Wat een rampdag! Gisteren vreselijk leuk met Madeleine eerst naar onze laatste vondst gekeken. De bedenkingen die ze had wisten we natuurlijk al: te hoog, bouwvallig, en, waar we nog niet aan gedacht hadden, de buren hebben honden en die blaffen steeds. Maar ook zij ziet wel waarom wij dit huis zo leuk en zo charmant vinden. Gisteravond heeft Noud inderdaad heerlijk gekookt en we hadden dus een heel gezellige avond. Het was al laat toen we weer terugreden naar Funchal.Vanmorgen kregen we al bijtijds een sms-bericht van Madeleine: Leuk huisje te koop, hier in Estreito, uitstekende staat, ze vragen 150 en het ligt op 450 meter hoog Je kunt er zo in. Noud belt haar meteen op, ze vertelt over het huis, dat van een Engels echtpaar-in-scheiding is en ze moeten er vanaf. Het heeft hen veel meer gekost. Dus wij vragen ons af of ze het voor dat geld wel kwijt willen. Alles blijft erin tot en met de eierlepels. Daar zaten we nou net op te wachten. Net als we denken dat we het weten moeten we weer omschakelen. We kunnen het huis vandaag niet van binnen bekijken, maar wel van buiten en dat doen we dan ook. We hebben het huis zo goed mogelijk bekeken. Door de ramen naar binnen gegluurd en inderdaad: van binnen is het een enig huis. Meer dan ruim genoeg, en nogmaals inderdaad: we kunnen er zo in. Noud heeft intussen alweer gefrunnikt aan de navigatie en het huis blijkt dus niet op 450 meter hoogte te liggen, maar exact op de hoogte die onze vondst van deze week (zie boven) heeft: 540 meter (ongeveer, de GPS wijkt wel eens een meter of 25 af, maar daar komt het niet op aan). Als we dit huis kunnen betalen (dat staat nog te bezien) dan zou het rationeel een heel goede keus zijn. Alleen….. mijn hart ligt er niet. Even later zegt Noud iets soortgelijks. We gaan met en bij Madeleine koffiedrinken, en dat gaat gelukkig naadloos over in een glaasje wijn. We babbelen ook nog even met Yvonne, de moeder van Madeleine, die we ook al eeuwig niet meer hadden gezien, behalve een minuutje bij onze aankomst een week geleden. Ja, dat is pas een week geleden. Het lijkt wel een jaar!
Uiteindelijk scheuren we ons los, en we rijden naar het plaatje van gisteren! We zijn het eens, dit moet het eigenlijk worden, maar we vinden toch dat we wel serieus moeten kijken of het huis dat we vandaag hebben bekeken niet eerlijk een kans moet krijgen. We gaan naar Marcel, die even met ons mee zou kijken. Hij neemt een van zijn werkmensen mee (want de bouw van het huis van Marcel en Marijke is in volle gang) en die kijkt eens kritisch naar ons juweel. Hij ziet al snel dat het huis stevig in elkaar zit. De constructie is geen probleem. Natuursteen, en als er iets niet in orde is kun je dat zien omdat de muren dan gaan “uitbuiken”. Van dit huis staan de muren keurig recht. Hij is het met ons eens dat het houtwerk is aangetast en eruit moet. Er moet nogal wat grondwerk worden gedaan, maar daar moeten we ons geen zorgen over maken, dat kost een fractie van wat het in Nederland zou doen. Hij gaat eens rekenen en het ziet ernaar uit dat het er allemaal net in zit. Als we alweer op weg naar Funchal zijn belt Marcel. Zijn aannemer is er, en die wil ook wel eens kijken, en dan offerte uitbrengen. Dat klinkt verstandig, dus we keren om, en krijgen het commentaar van de eerste bouwer bevestigd. Wij sturen Marcel volgende week als we weer thuis zijn een schets van wat we willen en dan komt er een offerte, wellicht twee of drie. Gewapend met die wetenschap kunnen we dan beoordelen of we dit huis kunnen kopen. Pfffffft. We zijn er moe van als we weer in het hotel zijn. We halen even wat boodschappen en doen maar eens een borrel op ons balkon. Noud pakt de telefoon en gaat bellen met de eigenaar van het huis dat we vandaag van buiten zagen. Yvonne had het telefoonnummer. Nou. Dat is dan een zorg minder, want de vraagprijs blijkt een lullige ton hoger te liggen dan wij ons maximaal kunnen permitteren. Daar komen we niet eens in de buurt. Hier hoeven we dus gelukkig niet meer over na te denken. Morgen hebben we weer een afspraak met onze makelaar en die moet dan maar eens geroosterd worden over mogelijke vergunningen voor een aanbouw daarboven en de prijs natuurlijk.
Vrijdag 25 Mei (Martin is jarig).
Zitten jullie allemaal? Bram ook? We hebben vandaag het voorlopig koopcontract getekend van ons juweel op de berg. We hebben de koopprijs nog wat omlaag gekregen en in plaats van de oorspronkelijke vraagprijs van 75000 euro betalen we 62500. Nou, dat vinden we niet verkeerd. En ja, we weten dat het hoog ligt, en ja, we weten dat er nog veel moet gebeuren, maar we zijn blij met ons besluit en met onze keus. Vanavond hadden we een heel gezellig etentje met een flinke hoop mensen, en iedereen begrijpt wat we bedoelen. Het is zo typisch Madeira, zo authentiek, dat is gewoon leuk!. En nu gaan we even uitrusten, want we zijn er best moe van. We kunnen nu de boel laten bezinken, we gaan thuis eens op ons gemak schetsen, dan prijsopgaaf voor de verschillende werkzaamheden vragen en dan besluiten wie er wat gaat doen. Maar daar hebben we geen haast mee. Dus nu even een glaasje wijn en genieten van ons besluit.
Noud] Het was gisteren wel een heel gedoe. We moesten een fiscaal nummer aan gaan vragen. Onze vrolijke makelaar had bedacht dat het wel handig was als hij met een klasje op reis ging om dit collectief te regelen. Dus we maakten kennis met Sjef en Lis van der Wee. Hij Nederlander en zij Zwitserse en ze wonen in Zwitserland. Die zijn ook via Ezekiel aan het kopen. Moesten dus ook zo’n fiscaal nummer hebben. Wij met zijn allen bij Ezekiel in zijn Mercedes op schoolreis naar de instanties. Het duurt allemaal wel even maar OK we kregen ons fiscaal nummer op een aanvraag bevestiging. Het duurt nu 2 maanden en dan kunnen we het pasje ter grote van een bankpas bij de gemeente ophalen. Je hebt dit pasje voor van alles en nog wat nodig. Maar in ieder geval om een contract te kunnen ondertekenen. We probeerden ook nog om een voorlopig inschrijvingsbewijs van de gemeente te krijgen. Daarmee, en met je fiscaal nummer, kun je weer een bankrekening openen, maar daar had Ezekiel zich in misrekenend want we vallen onder een andere gemeente en dat kwam dus niet zo goed uit met allerlei planningen. Dus dat komt de volgende keer wel. We kunnen tenslotte toch internetbankieren, ook hier. Goed, Sjef en Lis konden wel inschrijven en gingen dus ook een bankrekening openen en wij gingen in de tussentijd koffiedrinken en wachten op Ezekiel want die zou dan weer een afspraak regelen met een advocaat en de eigenaars. Jaja, het zijn er dus toch weer 2 (eigenaars) maar gelukkig wonen ze beiden in de buurt. Later zal blijken deze 2 eigenaars broer en zus zijn en dat zus dus ook de advocaat is die de akte zal opstellen etc. Gelukkig zeer aanspreekbaar en helemaal geen uit de Madeirense klei getrokken historische vondsten. We hebben een afspraak met zijn allen om 17.30 uur bij de makelaar. In de tussentijd even naar Madeleine, die, toen wij daar aankwamen bij haar ouders was. We schoven ook even bij Walter en Yvonne aan. Yvonne was het zeer met ons besluit eens. Als je met je hart kiest dan zit het goed. En ach, ging zij verder, waar gaat het nu helemaal over. In de winter scheelt het misschien 2 graden en ja, je hebt wat meer kans op wolken. Beiden vonden het een heel charmant huis en helemaal Madeira. Doen! Goed, na een glaasje, en een afspraak om mee te eten met de “Vrijdagavondclub”, zijn we naar Het Huis gegaan om alles van binnen en van buiten op te meten want we moeten de komende weken tekeningen gaan vervaardigen hoe we het allemaal zouden willen hebben. Hiermee kunnen een aantal aannemers een offerte in elkaar laten knutselen. Op de terugweg komen we langs de huizen van Madeleine en haar ouders, dus ff aanwippen, glaasje en wij door naar de makelaar.
[Peter weer] Bij de makelaar moest er natuurlijk over de prijs onderhandeld worden. Hij wilde uiteindelijk persé 65000 en wij wilden maar 60000 betalen. toen alle eigenaars en hun echtgenoten en natuurlijk ook nog een aandachtvragerig kind in het minikantoortje van de makelaar gepropt waren is Noud gaan onderhandelen. Dat gaat dan zo: Zullen we het verschil delen (in het Engels tegen de makelaar. De makelaar zegt hetzelfde in het Portugees (dat we behoorlijk verstaan, maar dat hoeven zij niet te weten) tegen de eigenaars. Die kijken heel moeilijk. Dan komen ze met een tegenvoorstel: Ja, OK, maar dan een gedeelte zwart (dat scheelt hen heel veel belasting) Nou dat vinden we prima, de makelaar legt ons uit hoe dat werkt, de waarde van het huis mag niet te laag worden ingezet (want dat gelooft de notaris straks niet) en verder merken wij daar niets van. Wij vinden het prima. Omgekeerd (als wij de verkopers waren) zou ik dat zomaar niet gedurfd hebben, maar dit is hun probleem. Dan wordt door de zus en mede-eigenaar het contract opgesteld (vanuit een standaard-ding op de computer natuurlijk), iedereen zijn pasje met fiscaal nummer laten zien, en een identiteitskaart dat iedereen wel is wie hij zegt dat hij is, de papieren van het huis erbij, enfin, alles wat officieel is komt eraan te pas. Dan alle handtekeningen op alle papieren, en dan Noud achter de computer om de aanbetaling over te maken vanuit Nederland. Dat heeft, zoals te verwachten was, een heleboel voeten in de aarde, een hele rits met nummers moet worden ingevoerd maar uiteindelijk is het klaar. Hèhè. Op een holletje naar Madeleine, maar we bellen maar even dat we wat later zijn. Ze is al onderweg naar het restaurant en vertelt ons waar het is. We brengen de avond door in een internationaal gezelschap met vier talen aan tafel, Engels, Duits, Nederlands en Portugees. en we vinden het heel gezellig. Dan laat op de avond nog maar even het berichtje van gisteren geschreven, niet te lang want we zijn moe, en dan naar bed. Vanmorgen is Noud eens het een en ander gaat uitpluizen en hij schrijft het bovenstaande stukje. Hieronder zijn uitpluisresultaten. [/Peter]
Noud]We weten nu wat meer: Huis kost dus 62500, er is geen overdrachtsbelasting verschuldigd omdat het huis een prijs heeft van minder dan 100000 euri, er zitten wel gemeentelijke heffingen op maar die zijn alles bij elkaar niet meer dan 1000 euri. Dus het huis kost 63500 euri. Van de verbouwing hebben we al een paar grove prijsindicaties: het terrein nivelleren en egaliseren kost ca. 1000 euri (het arbeidsloon is hier 4 euri per uur per man). Een geheel nieuw dak kost 8000 euri, de aanbouw met een plat dak kost in ruwbouw 10000 euri. Het aanleggen van een nieuwe vloeren en alle nieuwe binnen muren 15000 euri dus dan zitten we al op 26000 euri. Dan krijgen we natuurlijk het stuccen van binnen en van buiten etc. Nieuw gas water en licht. En niet te vergeten het plaveien van de terrassen in mooie typisch Madereinse kleine steentjes in zwart en wit. Dat kost 40 euri per vierkante meter. [/Noud]
[Peter] We zullen zien met wat voor offertes ze allemaal gaan komen. Voorlopig gaan we er even ons gemak van nemen. Noud wil vandaag winkelen in Funchal. Nou, dat moet dan maar. Daarna willen we een stukje van de oostkant van het eiland verkennen. We kunnen deze dagen lang niet alles zien, maar dat hindert niet. Het ziet ernaar uit dat we hier wel vaker zullen zijn. Tot weer een keer! Overigens het is hier niet zo mooi weer als jullie allemaal denken. We hebben al heel wat ‘winterse dagen’ achter de rug. Blijft natuurlijk lachen met minimaal 19 graden met bewolking en af en toe regen… Maar dan komt plots de zon weer door en is het Riviera weer!!! Terrasje, wijntje en dan zijn de wolken en de regen zo vergeten.
Zondag 27 mei.
Vandaag voorlopig de laatste dag op Madeira voor ons. We maken een schitterende rondrit over de oostkant, de noordkust en dan de westelijke hoogvlakte voordat we afscheid nemen van Madeleine en later – maar niet voordat we eerst een meegebrachte fles wijn op ons (binnenkort) eigen terras, ditmaal in de stralende zon, leegmaken. Ik kan er beter niet te veel over vertellen, maar ik zet wel wat plaatjes neer. daar hebben jullie meer aan. Morgen in het vliegtuig, daarna weer alles “back to Normal” maar vandaag nog even genieten en jullie laten meegenieten. Kijk maar mee. En daarna: tot nog eens!
