22 december
We zijn op Madeira. De nacht van 19 op 20 december zijn we naar Schiphol gereden. Bij het laden van de smart (ja dat moet met een kleine letter van de reclamemakers voor smart) moesten we de plastic achterruit van het cabrioletkapje opklappen om de koffers erin te krijgen. Ik deed dat wel voorzichtig, omdat ik weet dat bij lage temperatuur de ruit stug en broos kan worden. Helaas. Hij breekt over tien centimeter in het midden. Er zaten al twee kleine scheurtjes in, dus hij moest toch al een keer vervangen worden, maar nu moet ik er een keer serieus werk van maken. In elk geval onderstreept het voorval de reden om eens even uit Nederland weg te zijn. Onderweg naar Schiphol zit het potdicht van de mist. Op de tegenoverliggende baan rijden we bij Numansdorp een flinke kettingbotsing voorbij, die in de mist alleen te zien is door de vele zwaailichten erbij. Nou, we weten in ieder geval wat we achterlaten. Kerst was voor ons eigenlijk al in Nederland begonnen. Samen met Regina – onze Braziliaanse lerares Portugees – met haar man Age en Alice en Martin hebben we vorige week vrijdag aan boord van Heerenleed al een verrukkelijke ‘peru de Natal’ ofwel de traditioneel-Engelse kerstkalkoen verorberd. Heel gezellig!. Dat bracht ons al een beetje in de Madeira-stemming omdat er aan tafel natuurlijk ook wel Portugees werd gesproken, en ook omdat Alice en Martin afgelopen zomer ook een weekje hier hebben doorgebracht waarbij ze ook van het eiland zijn gaan houden.
Terug naar de reis. We hebben een nieuwe parkeermogelijkheid gevonden, eentje in de buurt van Nieuw-Vennep, waar de smart keurig achter een hek komt te staan, goed bewaakt en niemand kan erbij. We worden door het busje van het bedrijf keurig op Schiphol afgeleverd. Het lange wachten begint. We kunnen al om een uur of drie inchecken, veel te vroeg natuurlijk maar we zijn blij de koffers niet meer achter ons aan te hoeven slepen. We kopen een fles Champagne voor Ezekiel – belofte maakt schuld- , we eten een broodje en drinken iets en uiteindelijk vindt Noud een aantal ligstoelen waarop we nog een uurtje dutten. We gaan op tijd het vliegtuig in, en dat begint eerst eens een half uurtje – zo lijkt het – te taxiën. We moeten naar een ver weg gelegen platform om het ijs van het toestel af te laten spuiten. Dan taxiën we de hele weg weer terug (het lijkt wel of we de bus naar Madeira hebben genomen) om uiteindelijk met een drie kwartier vertraging dan toch op te stijgen. Na een te lange zit (als we eindelijk geland zijn zitten we dus meer dan vijf uur in dat ding) komen we inderdaad drie kwartier later dan gepland op Madeira aan. Bram en Madeleine bellen al snel, ze zijn op weg naar het vliegveld om James en Helen weg te brengen, die een weekje naar hun vader in de Algarve gaan. We proberen elkaar te ontmoeten, maar we zijn in de weer met onze huurauto. Die wordt voor ons naar het vliegveld gebracht, maar we kunnen de man niet vinden. Na wat heen en weer gebel met de verhuurmaatschappij komt alles goed, maar we moeten wel weg met de auto, dus Madeleine maar weer gebeld om ergens anders af te spreken. De Poncha-bar, zegt ze gedecideerd. Alsof er op heel Madeira maar één plek is waar je elkaar kunt treffen. Maar niet getreurd, we rijden er in ons gehuurde smartje rap naar toe – Madeleine vreesde nog dat we het misschien niet konden vinden – Nou Ja Zeg. Blindelings natuurlijk! Noud bestelt (Ja, Regina) in het Portugees twee flessen Poncha om mee naar huis te nemen, dat duurt nogal lang want hij wordt vers gemaakt. Na onze derde Poncha met Bram en Madeleine moeten ze echt gaan, want er komen huurders en ze moeten nog het een en ander doen. Wij blijven op de flessen wachten en kunnen een vierde poncha niet weerstaan. Als we die drinken zeggen we tegelijk: “Thuis”. Het is een heel merkwaardig gevoel. Zo kort nog maar geleden voor het eerst hier, en nu: thuis! Nou ja, ons huis staat hier natuurlijk, maar daar gaat het niet om…
Dan door naar Madeleine en Bram, we nemen onze intrek in een huisje van Bram. Dat is eigenlijk illegaal. Bram mocht maar één huis bouwen, het zijn er twee, maar hij heeft het een ‘annex’ van huisje één gemaakt. Er zit namelijk geen volledige keuken in. Wel een keukenblok, maar geen kraan of gootsteen, en ook geen kookplaat. Dan schijnt het allemaal nèt te kunnen. Na de laatste controle komt er natuurlijk wel een kraan, een gootsteen en een kookplaat in, en dat weet natuurlijk iedereen, maar hij schijnt ermee weg te komen. We zullen zien.
We doen een uitgebreid middagslaapje en we worden pas om half zes wakker We borrelen nog maar eens wat bij Madeleine. Er komen bekenden, we borrelen nog wat meer en om een uur of negen eten we iets wat Madeleine restjes noemt, maar wat wij heerlijk vinden. Bram is naar zijn les Portugees, en als hij laat wordt thuisgebracht door Marcel weerstaan we ook een laatste glas niet. Dan moeten we echt weer plat, want morgen moeten we van alles.
Dan is het alweer morgen. We moeten even opschieten want we moeten naar Funchal. We gaan eerst naar Ilhaflor, de autoverhuurder. We betalen en spreken af wanneer de auto weer moet worden opgehaald op de luchthaven. Dan door naar de stad. We hebben om half elf met Doroteia, onze advocate, afgesproken. We moeten nog iets regelen met betrekking tot onze testamenten. Verder wordt zij ons ‘fiscaal adres’ zodat we rekeningen voor bijvoorbeeld onroerendgoed belasting ook echt krijgen. We hebben nu op papier een soort fictief adres, waar niets kan worden bezorgd omdat het niet bestaat. Je moet het maar verzinnen. En ze gaat zich bemoeien met een contract met onze toekomstige aannemer. Zij is het roerend met ons eens dat je moet uitkijken met aannemers, en dat je de boel goed moet regelen. Ze heeft er gelukkig ervaring mee.
Dan richting Café Concerto, in het park, onze favoriete stek hier in Funchal. Onderweg zien we een schoenenzaak met heel mooie schoenen voor heel weinig geld. We kunnen ze niet allemaal laten staan, dus elk met een paar schoenen strijken we dan toch neer in Café Concerto, dat bestaat uit een kiosk met keuken en een terras. In het openlucht muziektheater ernaast zingt een kerstkoor. In het park lezen we nu ook ‘Frohe Weihnachten’ en zo, maar verder is de wereld gewoon in orde. Er staat in het park gewoon weer van alles te bloeien, de clivia’s waren in september met de grond gelijk gemaakt, nu bloeien ze weer gewoon, net als de rozen en de afrikanen enzo. De kerstversieringen zijn vooral lichtjes, dus daarvoor moeten we ’s avonds een keer terugkomen. De kersbomen in een winkelgalerij aan de Avenida Arriaga zijn opgetuigd volgens het principe ‘grote stappen snel thuis’ We plaatsen maar een plaatje, als suggestie voor de notoire kerstboomhaters. Noud zoekt zijn meest trutterige houding op en gaat er naast staan.
telefoon
We gaan nog naar de Madeira Shopping en kopen een telefoonkaart. Jazeker. We hebben telefoon op Madeira. Mobieltje dus. We lunchen in de volle zon op het boventerras van de Madeira Shopping. Wat een weelde. De zonovergoten stad aan onze voeten, 23 graden, wie doet je wat (tot de volgende bui natuurlijk) Dan naar Ezekiel om de strategie voor het vervolg even door te nemen. Hij wordt verlegen van de champagne, de Nederlandse kaas en de Zwitserse chocola die we hebben meegebracht. Maar ja….jullie kennen allemaal het spreekwoord van de lepel stroop en de emmer azijn… En het is verder ook een heel aardige man en hij heeft echt zijn best voor ons gedaan. Volgende week waarschijnlijk een afspraak met de ingenieur voor de ‘miniprojectos’, waarin de plannen voor electra, water, hemelwaterafvoer, telecommunicatie, acoustiek enzo in moeten worden beschreven. Een wassen neus, zegt Ezekiel, maar het moet wel gebeuren voordat we kunnen beginnen met bouwen. En dan hopelijk ook nog een afspraak met een of meer bouwers voor offertes. We gaan heel erg hard, vinden al onze vrienden. Duimen dat ons geluk aanhoudt…. We sluiten de dag af – het is vrijdag – met een gezamenlijk etentje bij Joe’s bar in Jardim do Mar, samen met Walther en Yvonne, de ouders van Madeleine. Daar komen we nog weer andere kennissen tegen, en na het eten wordt door een deel van het gezelschap (Noud gaat plat, ik nog niet) een borrel gedronken (alweer?) bij Jan en Rita, die halftijds hier en halftijds op Texel zijn.
24 december
We zijn alweer vier dagen hier. We verlummelen lekker veel tijd, genietend van onder andere buiten zitten in de zon, af en toe even binnen omdat het dan weer hard regent, en dan weer lekker naar buiten. Eergisteren, zaterdag dus, hadden we vrij genomen. We wilden eigenlijk even bij ons huis gaan kijken, maar rond de middag merkten we plotseling dat we bij Madeleine en Bram op het terras aan de wijn zaten. Goh… Later op de middag doen we nog wel even boodschappen in Calheta, niet ver, en dan weer terug naar boven. Madeleine roept ons even naar het huis van Walter en Yvonne, want die borrelen net met hun Duitse huurders. Nou, daar kunnen we natuurlijk geen nee tegen zeggen. Later kookt Noud, en we eten gezellig bij Madeleine waarna we voor de haard neerstrijken tot we instorten. Ietsje vroeger dan normaal… Goh… Gisteren, zondag, zijn we met Madeleine en Bram naar een kerstmarkt geweest. We rijden achter hun aan, want we willen daarna toch echt even bij ons huis kijken. We parkeren op een wel erg ruime parkeerplaats en wekken de hilariteit van een Portugese familie. We zijn het eens dat, als we de smart dwars zetten, er vijf in een vak passen. En passant komen we Jan en Rita tegen, die gaan alvast naar Jardim do Mar voor de lunchborrel. Wij haken later aan. De kerstmarkt is in een soort fabriekshal. Het stelt allemaal weinig voor, maar Noud scoort wel een rode kool, waarvan de verkoopster zegt dat de Madeirensen er niet van houden. We vertellen haar, ja WE, Noud ook, dat er in het recept dertien ingredienten thuishoren. Nou dat wil ze wel geloven, want het lijkt haar zo ook maar niks. Dan gaan wij door naar huis, en Madeleine en Bram nar Jardim do Mar. Bij het huis staat de grootste ‘larangeira’ vol in vrucht. We nemen er wat van mee. Jammer dat deze boom bij het grondwerk hoogstwaarschijnlijk zal moeten sneuvelen. Noud inspecteert een andere larangeira die ook vrucht draagt, maar die is lang niet zo vol en groot.
Dan even een ronde door het huis. We moeten ons inhouden om niet steeds meer werk te zien. Het is er wel, maar bij de restauratie wordt ons dat compleet uit handen genomen, dus niet mee zitten. Dan gaan we zelf, met Noud zijn handtas vol sinaasappels gepropt, naar Jardim do Mar en haken aan bij de lunchborrel. Nadat de nodige flessen wijn verorberd zijn en iedereen onze sinaasappels proeft die dus mandarijnen blijken te zijn, weer terug naar ons huisje waar we even langs Walter en Yvonne gaan. Even een glaasje en een babbeltje. Dan naar ons eigen terras, waar het voor Noud nu toch echt tijd is voor een dutje. Madeleine en Bram zijn nog druk in een van de huisjes, want morgen komen Peter en Eveline en dan moet dat ook klaar zijn. Als beloning voor hun harde werken schenken we een glas Poncha op ons terrasje. Noud krijgen we even niet wakker. Het is niet te geloven. Om half zeven ’s avonds zitten we nog altijd buiten. Als het donker is gaan we met zijn vieren naar Funchal, kijken naar de kerstverlichting. De stad is bomvol, filerijden op de Avenida do Mar (e das cominudades Madeirenses) geen parkeerplek te krijgen, een lange rij auto’s voor de parkeergarage Almirante Reis dus Madeleine rijdt naar boven waar ze op de Miradouro een eettentje weet van vroeger toen ze nog in Funchal woonde.
We eten er een lekkere Espetada (spies met rundvlees). Hier gaan we op oudejaarsavond ook eten. Om tien voor twaalf worden de gasten naar buiten geknikkerd en sluit de tent, want de eigenaars willen ook naar het vuurwerk kijken. Vandaag gaan we alvast wat voorwerk doen voor het eten van morgenavond want dan zijn wij aan de beurt. Vanavond heeft Madeleine het traditionele kerstavond-diner in handen. We zullen met zijn elven eten. Wordt vast heel gezellig. Over een paar dagen weer verder.
27 december
Eergisteren was eerste kerstdag. We zijn maar eens begonnen met een strandwandeling. We hebben het hele stand gedaan. Jaja!. Daarna met de hele familie koffie op het terras aan zee. Hoezo jaloers?
Aan het eind van de middag zijn Peter en Eveline, onze vrienden uit Friesland, aangekomen. We hadden meteen een oergezellig kerstdiner, ditmaal waren wij (vooral Noud) aan de beurt, en de vers geimporteerde hazenrug ging er dan ook in als Gods woord in een ouderling. En natuurlijk ook alle andere gerechten die we jullie uit jaloezie-overwegingen zullen besparen. Het klikt meteen tussen Peter en Eveline enerzijds en Madeleine en haar familie anderzijds. We hadden niet anders verwacht. Tweede kerstdag begint met koffie op ons terrasje, en dat zet dan meteen de toon voor hoe het er hier in de winter aan toegaat.
Daarna de ‘Westronde’ gedaan. Uiteraard met een bezoek aan ons huis, waar we flink sinaasappels en mandarijnen oogsten, want anders rotten ze toch maar weg. Daarna door over de hoofdweg naar Porto Moniz, waar we natuurlijk ook door ons favoriete eucalyptusbus komen. Er is brand geweest. De jonge scheuten hebben geen blad meer, en de oude bomen zijn aan de onderkant geschroeid en het blad is voor een deel verdord. Maar bovenin zitten nog frisse bladeren dus ze zullen het wel overleven. We gaan door naar Porto Moniz. We lunchen laat, met Peixe Espada com banana, in een tentje een meter of honderd boven het dorpje, met een adembenemend uitzicht over de oceaan en Porto Moniz. Ook Peter en Eveline zijn weg van het eiland. Het zal ons benieuwen hoe verslavend dit ook voor hen gaat worden. We maken de ronde af via São Vicente, en hopen even een introductiebezoekje te brengen aan de Poncha-bar. Maar die is helaas dicht. Dan rijden we maar door naar Ribeira Brava, een aardig dorpje aan de zuidkust. We maken een wandelingetje en rijden tenslotte terug naar huis. Madeleine heeft de tafel al gezellig gedekt staan. Zelf is ze nog op de terugweg van het vliegveld, want haar kinderen James en Helen zijn terug uit de Algarve. We drinken een glas wij bij de open haard en eten gezellig met zijn allen.
Vandaag hebben we onder leiding van Madeleine voor het eerst een Levada-wandeling gemaakt. De levadas zijn irrigatiekanalen die altijd een onderhoudspad hebben. Zo krinkel je langs de berghellingen met het ene adembenemende vergezicht na het andere. Het weer is betrokken en soms lopen we door de laaghangende wolken, maar het hindert niet want de temperatuur is heel aangenaam. De nevels zorgen weer voor een mystieke sfeer. We lunchen halverwege met broodjes met wijn (of water) Het tweede deel loopt een levada-onderhoudsman achter mij aan en ik krijg een verplicht uurtje Portugese les. Ondanks het soms moeilijk verstaanbare dialect kom ik toch het een en ander aan de weet. Er staan hier eetbare paddenstoelen, zie ik, maar als ik hem ernaar vraag vertelt hij dat hij wel paddenstoelen eet, maar dat hij dan gewoon een blik koopt. Als we tenslotte aan het eindpunt van de route komen, bij het zuiveringsstation, worden we meegenomen het terrein op, dat natuurlijk weer een en al bloemen is, en komt er een colafles tevoorschijn en een glas. Uit de fles komt natuurlijk geen cola, maar lokale wijn, en die is dit keer nog behoorlijk lekker ook. Dit soort dingen zijn natuurlijk onbetaalbaar.
Met hulp van Yvonne, die ons mede haalt en brengt, komen alle auto’s weer met hun passagiers uiteindelijk thuis. Vanavond borrelen en happen bij haar. We doen even rap een glas poncha op ons terras en zijn het weer roerend eens. Het is hier heerlijk!
31 december. Oudejaarsavond 2007
De dagen zijn intussen omgevlogen. We zijn niet zo productief, want we wachten op een afspraak met een ingenieur voor de ‘miniprojectos’ en ook nog met bouwers voor offertes, maar alles ligt stil tussen Kerst en Oudjaar. Misschien nog op 2 januari. Met Peter en Eveline uitgebreid over het eiland getoerd. Lekker rondgelopen in Funchal, natuurlijk even een drankje en een ‘sande’ op onze favoriete stek in het park. Een ronde over het oostelijke deel van het eiland gemaakt. Natuurlijk ook naar ons huis geweest om nog meer sinaasappels te halen waar Eveline later een levensgevaarlijke Poncha van brouwt. Eergisteren werden we ’s avonds door Peter en Eveline mee uit eten genomen, en gisteravond had Madeleine de hele Nederlandse clan bij haar gevraagd voor een uitgebreide Nasi-Goreng. Allemaal erg leuk en van de wijn kunnen we met zijn allen ook niet goed afblijven. Het weer is soms een beetje bewolkt maar meestal stralend. Alice vertelde ons aan de telefoon dat het vandaag 2 graden is in Nederland. Hier lijkt het meer op 22. Nou, kijk naar de plaatjes, heb allemaal een goed uiteinde en vooral een heel fijn 2008. En let op wat ze hier zeggen: precisa entrar o ano novo com o pe direito…stap het nieuwe jaar met de rechtervoet binnen. Vanaf een heerlijk Madeira van alle aanwezigen: um bom ano novo 2008!
=
1 januari 2008.
Gelukkig Nieuwjaar!. Het jaar 2007 is voorbij. Ondanks alles een goed jaar. Niet gemakkelijk, wel goed. Het was een zegen om niet meer ‘gelukkig nieuwjaar’ te moeten zeggen tegen iemand die dat met zekerheid niet zou krijgen. Het is goed. We hebben Oudejaarsnacht en Nieuwjaarsmorgen in prettig gezelschap doorgebracht. Om middernacht werd het traditionele vuurwerk van Funchal afgestoken. Ik ga er niets over zeggen. Het was onbeschrijfelijk. Nooit meer zullen we naar een vuurwerk gaan kijken in welk ander land, in welke andere stad dan ook. Het zou verbleken.
en klik vooral op deze link naar het nieuwjaarsvuurwerk 2007-2008 in Funchal. Het is alleen niets vergeleken met de werkelijkheid…. Het is ongeveer van alles eenderde gedeelte zowel in tijd als omvang. Het filmpje begint eerst met een fotopresentatie en als laatste komt een filmpje. Zet het geluid maar uit want het muziekje is vreselijk en van het geknal hoor je niets. Het was het beste tot nu toe wat er op het internet te vinden was.
