Pico Arieiro – Pico Ruivo: een winter hike

Veel mensen werden altijd wijsgemaakt dat Madeira een eiland voor ouderen was. De reclames zeiden waarschijnlijk dat het een ‘bloemeneiland’ is, wat de meesten op het verkeerde been zette, want het algemene beeld van Madeira was – en is nog steeds – dat van mooie en beschaafde tuinen, die uitnodigen tot ontspannen wandelingen en glaasje Madeira op het terras van chique vergane-glorie hotels en villa’s uit 1920. De werkelijkheid is heel anders. Ja, Madeira is een bloemeneiland. Maar de bloemen zijn vooral te vinden midden in de natuur op het ruigste eiland dat je je maar kunt voorstellen. Ze zijn er het hele jaar door, al veranderen ze per seizoen. Madeira heeft namelijk ook gewoon vier seizoenen. De winter is natuurlijk niet de strenge noordelijke winter met sneeuw en ijs, hoewel er af en toe wat sneeuw valt op de hoogste bergen.

Meestal wordt de winter op Madeira gekenmerkt door meer regen, meer wolken en ja, lagere temperaturen, maar op zeeniveau kun je in februari nog steeds je spreekwoordelijke glaasje Madeira drinken op een terrasje. Als je al eerder op Madeira bent geweest, dan weet je dat het glaasje Madeira natuurlijk voor toeristen is, en dat je poncha moet drinken, vooral in de winter. Poncha, gemaakt van vers fruit van het eiland, gemengd met de lokale ‘aguardente’ (rum van suikerriet) en honing van de apicultuur van het eiland.

Ondertussen kwam het ministerie van toerisme er achter dat het eiland veel meer te bieden heeft voor jongere mensen en begon met het promoten van mooie maar spannende bergwandelingen, canyoning, paragliding, duiken en oceaan kanoën. Behoorlijk uitdagend als je al wat ouder bent, maar sommige dingen zijn niet onmogelijk, zoals je zult zien.

Dus op een frisse februarimorgen zet ik ‘kinders’ – de één tijdelijk geleend van lieve vrienden, de ander illegaal maar trots geadopteerd – af op de parkeerplaats van de op één na hoogste top, de Pico Areiro, in mistige motregen die al snel overging in ijzige regen. Nadat ik nog even echt check dat ze dit echt wel willen doen, zag ik ze in de mist verdwijnen en ging ik weer op weg.

Want ja, ze wilden echt de meest uitdagende wandeling van Madeira lopen, die van de Pico Arieiro naar de Pico Ruivo. Het is niet echt de afstand zoals de Freira (Madeira Stormvogel) vliegt, het zijn de intimiderende afdalingen en de dodelijk uitputtende beklimmingen, om nog maar te zwijgen van de verticale afgronden die deze ‘vereda’ maken tot wat hij is: niet voor de doetjes of angsthazen.

Op mijn 74ste weet ik wat goed voor me is (en wat niet), maar de Pico Ruivo stond nog steeds op mijn verlanglijstje. Gelukkig is er een andere manier om er te komen: de Vereda do Pico Ruivo, vanaf een plek die Achada do Teixeira heet, in de gemeente Santana. Toen de ‘kinders’ hun plan smeedden, leek me dat we er maar beter een slim plan van konden maken. Eén van hen heeft een beetje last van astma, de ander is lang geleden slachtoffer geweest van een auto-ongeluk waarvan hij de gevolgen nooit helemaal kwijt zal raken, dus om de wandeling ‘heen en terug’ te doen zou een beetje te veel van het goede zijn geweest. Enkele reis is al uitdagend genoeg, zelfs als je niks mankeert. Dus zo gingen we het doen: Ik zou ze afzetten bij Pico Arieiro, dan achter de bergen om naar de ‘achterdeur’ rijden en daar parkeren; dan zou ik de ‘makkelijke’ wandeling omhoog maken, om ze boven op de top weer te ontmoeten. Ondertussen was ik nog steeds een beetje jaloers dat ik niet met hen mee kon, en ik had ze gevraagd om goed te kijken en achteraf te zeggen of ik die lastige wandeling nog aan zou kunnen. (ze vonden het vreselijk om ‘nee’ te zeggen, maar ik de boodschap was duidelijk).

Het bleek dat de ‘makkelijke’ wandeling die ik deed helemaal niet zo makkelijk was. Het eerste deel is een redelijk makkelijk pad, maar het laatste stuk is een steile en vrij lange klim en je hebt er een redelijke conditie voor nodig – en fatsoenlijke schoenen, geen teenslippers die ik een paar idioten heb zien dragen.

Gelukkig verbeterde het weer na het ijskoude en natte eerste uur. De zon deed zijn best en er werden schitterende foto’s gemaakt. Tegen de tijd dat ik aan mijn eigen pad begon, was er een mystieke mix van zonneschijn en nevel, en ik kon ook een paar mooie plaatjes schieten; en een paar korte video’s. Ik heb alle foto’s en video’s samengevoegd in de video die ik op mijn YouTube-kanaal heb gepubliceerd. De video laat de prachtige natuur van Madeira op zijn best zien. Voor ons een prachtig aandenken en voor jullie om van te genieten, en misschien om jullie ook op een idee te brengen!

De conclusie: Madeira is niet alleen geschikt voor iedereen die jong en fit is, maar ook voor ouderen die redelijk fit zijn. Als je echt gehandicapt bent, kun je nog steeds van Madeira genieten, want veel plaatsen zijn met de auto bereikbaar. Het is een eiland voor iedereen en de mythe dat Madeira alleen voor gepensioneerden is, is zwaar achterhaald. Ga lekker zitten, klik op de video hieronder en zet hem vooral op ‘volledig scherm’.

Ik heb ook nog even een 360 graden panorama toegevoegd, gemaakt op de top van de Pico Ruivo. Je ziet wel waar al die regen eerder op de dag vandaan kwam. Maar ze neemt ook een kijkje in het beroemde “Curral das Freiras” (Nonnendal). Het panorama is interactief, je kunt het in beide richtingen draaien, stoppen of op volledig scherm bekijken.

Het is je misschien opgevallen dat ik ‘Pico Arieiro’ schrijf, terwijl de website van het ministerie van Toerisme van Madeira ‘Pico Areeiro’ schrijft. Ik heb de spelling aangehouden die gebruikt wordt op de steen op de top van de berg.