de verbouwing van ons huis: een springprocessie

De hele verbouwing van het huis lijkt verdacht veel op een springprocessie. Nét als je denkt dat er iets goed gaat of dat er iets af is, dan gebeurt er iets en dan blijkt het niet goed en niet af te zijn. Deze pagina is opgebouwd uit de belangrijkste blogposten die we in die tijd schreven, en ze zijn door mij of door Noud geschreven. Het gaat dus alleen om de blogposten die met de verbouwing van het huis, de dooie of de liegende aannemer te maken hebben of met onbegrijpelijke bureaucratie. En ook de blogposten waarin Noud heen en weer reist of onze inboedel wordt vervoerd. Alle andere blogposten uit die tijd zijn ofwel gewist omdat ze hun relevantie verloren hebben, of ze zijn blijven staan en soms voorzien van een kleine update.

We pakken de draad op in febrari 2008. We hebben dan al de eigenlijke bouwvergunning, die gemakkelijk te krijgen was. Het ging namelijk over de verbouwing van een oud huis waarin geen sanitaire voorzieningen zaten. Aangezien elk huis op Portugees grondgebied daar bij wet recht op heeft is het krijgen van een verbouwvergunning waarin minstens een keuken, een toilet en een douche zijn opgenomen niet moeilijk. De verginning was begin november 2007 aangevraagd en we hadden hem begiin december binnen. . Maar dan ben je er nog niet. elk (ver)bouwproject wordt dan opgesplitst in een aantal miniprojectjes, die ieder afzonderlijk moeten worden goedgekeurd. Een voorbeeld is de grondstabiliteit, die hier natuurlijk erg belangrijk is met die steile hellingen. Maar ook de elektische leidingen zitten in een apart project, waar ook de bedrading voor de telecommunicatie zit opgenomen. Coax. Die hier nergens meer gebruikt wordt. Maar het moet, dus we zeggen maar niks en we wachten maar af. Datzelfde dan ook voor de waterleiding en allerlei andere dingen die een huis zoal heeft. De makelaar heeft inmiddels alles in gang gezet, dus we bezitten onze ziel nu in lijdzaamheid. Want de eigenlijke verbouwig moet nog beginnen…

Peter, 22 februari 2008: vergunningen

Ze zijn binnen….Zegt Ezekiel. En hij heeft ze ingediend… Zegt Ezekiel….. Nadat we ons nog een dikke week hebben verbeten heeft Noud gisteren maar eens gebeld met Ezekiel. Wat dacht je? Hij had de ‘miniprojectos’ net binnen, en hij ging er meteen, of anders morgen (vandaag dus) mee naar de gemeente. Hij stuurt dan altijd een scan van het ontvangstbewijs per email naar ons toe. Nog niks ontvangen. We hebben hem nog nooit op jokkebrokken betrapt, dus we willen niet meteen gaan zeuren. Maar, als alles dus goed is hebben we met een week of drie onze vergunningen binnen. Vandaag al zou Ezekiel met een aannemer naar ons huis gaan kijken voor een offerte. Het lijkt erop dat Marcel, die ons schreef dat er in de bouw op Madeira een beetje de klad zit, gelijk heeft. Nou, daar kunnen we dan misschien een keertje ons voordeel mee doen. Voorlopig proberen we onze nagels heel te houden. Overigens…wij zijn benieuwd wat Ezekiel met die aannemer allemaal heeft bekeken. Want…de sleutels zijn hier! We houden jullie op de hoogte!

Peter, 16 maart 2008: cybertante

Afgelopen week kwam er een mailtje binnen. ‘Waar blijven jullie nou?’ luidde de boodschap. ‘Zit ik elke keer te kijken of er iets nieuws op het blog staat – je weet wel, met zo’n feed – en dan staat er: ‘no news’. Komt er nou nog wat of hoe zit dat’. Het was mijn tante Greetje. Ze leeft natuurlijk intens mee met onze vorderingen – of het uitblijven daarvan – op Madeira. Bovendien – ik voel het wel – pepert ze ons zo natuurlijk wel even haar superieure kennis van het functioneren van het internet in. Nou… Point Taken… Ik heb haar vrijdag maar even gebeld. Zodat ze de primeur had: wij zijn nu klaar met het eerste deel van de Madeirense bureaucratie. Het tweede deel komt eigenlijk pas als het huis klaar is. We zijn erg tevreden. Ezekiel (je weet wel, de makelaar die ons het huis heeft verkocht en die nu intussen fungeert als een heuse agent op het eiland) verwacht komende week de eerste offertes.

Afgelopen vrijdag was het drie weken geleden dat de deelprojecten waren ingediend en Noud had omineus gezegd: als ik vrijdag nog niets heb gehoord, dan ga ik bellen. Zo gezegd, zo gedaan. Ezekiel moest erg lachen. ‘Als je dacht dat je er een papier voor krijgt, dan heb je het mis. Dat doen we hier niet’. We begrijpen nu eindelijk hoe dat dan wel werkt. Als alles is goedgekeurd – en dat is dus nu het geval – dan kan een aannemer, als hij een door ons getekende opdracht heeft, het project claimen bij de gemeente. Hij krijgt dan een ‘Aviso’, dat is een groot plakkaat dat goed zichtbaar op een bord moet worden opgehangen op het werk. Elke argeloze voorbijganger kan dan iets lezen wat neerkomt op: ‘Wat wij hier aan het bouwen zijn heeft de goedkeuring van de gemeente’.

We hebben meteen maar even wat plannen gemaakt. Begin april vliegt Noud naar Madeira. Hij gaat dan de offertes bekijken en het nodige amenderen (nee, ik wil niet 1 maar ik wil 4 stopcontacten in die hoek en wat kost dat dan (alles moet van tevoren bepaald worden want ook op Madeira naaien ze je een oor aan met ‘meerwerk’)). Ik ga dan eind april ook een weekje, dan kunnen we alles tekenen en dan kan het circus gaan beginnen. Noud komt dan begin mei ook terug naar Nederland, maar als de eerste spade de grond ingaat, dan is hij erbij om pas weer terug te komen als alles klaar is. Maar zover is het nog niet….

Noud, 20 maart 2008: it giet aon

Na eindeloos ge-email via sites en dergelijke van verhuizers beginnen nu enkele reacties te komen met verdere vragen over wat en hoe. Probleem is dat onze inboedel verspreid staat over een aantal locaties en die ben ik nu bezig bijelkaar te krijgen in onze berging.

We hebben inmiddels vrij veel verkocht maar ook alweer gekocht met het oog op de nieuwe behuizing. Een heleboel staat in de berging van kachels tot stoelen, boeken(kasten) alle serviesgoed (en de mensen die van mijn afwijking afweten, snappen ook dat dat niet in 1 doosje gaat) Bij mijn zus Alice staan, liggen en hangen alle schilderijen, litho’s, wandborden en schalen etc. Bij Paul, onze oude buurman in Breda staat nog een beeld van mij in de tuin en dat MOET mee; bij Alice overigens een beeld van Peet. Dan in de schuur bij Gerard en Ellen staan nog het kabinet, de buitenlantaarns, 3 banken, een waskabinet en wat andere kleinere spullen. En het zilver is verspreid over de achterbak van mijn auto, de berging, mijn zus en de boot. Dan moet er kritisch aan boord gekeken worden wat we daar willen houden want dat is in de loop van de tijd ook een beetje heel erg uit de hand gelopen. Dus dat moet allemaal naar die berging. Maar als je dan de volgende foto ziet …………… daar word je ook niet echt geruster van…

  

Daar krijg ik nou nachtmerries van!!!

Maar goed de eerste offerte zit er aan te komen en dan weten we meer.

Voor ieder die het wil weten: ik vlieg op donderdag 3 April om half twaalf vanuit Keulen naar Madeira. Daar kom ik om half drie aan en blijf ergens tot 2 of 3 Mei want Peter komt op 23 April aan op Madeira om de feestelijkheden van Bram’s 50ste verjaardag bij te wonen. Dus dat begint al goed voor Peet.

Peter, 24 maart 2008: een kille lente

De lente kwam in Nederland al vroeg dit jaar. Veel te vroeg. Alles loopt al heel vroeg uit, de narcissen en crocussen bloeien volop. Toch mist deze lente de uitbundigheid van die van verleden jaar. Het blijft nat, kil, en het beste voorbeeld krijgen we vandaag van Martin per email. De foto’s wil ik jullie niet onthouden. Het beeldje was van mijn moeder, en ze had het Eline Veere genoemd. Je ziet het op eerste en op tweede paasdag. Commentaar is niet nodig dunkt me…

 

‘Eline’ mag straks mee naar Madeira. Over een anderhalve week vliegt Noud er alweer . Ik moet nog wachten tot eind van de maand april. Hard aan de bak voor Noud, even bijtanken voor mij. Het is niet eerlijk verdeeld op de wereld.

Peter, 31 maart 2008: als je jarig bent, dan ben je nog niet jarig.

Jazeker! Noud is jarig vandaag. De dag staat in het teken van vooral veel…..geduld! Hij is bezig al zijn muziekbestanden (ruim 6000) te kopieren naar zijn nieuwe Ipod Classic. En dat kost heeeeel veel tijd en geduld. Ik vermoed dat iedere afleiding welkom is. Weer een jaar ouder en zo. Maar met de dikke iPod heeeft hij straks wel zijn eigen muziek bij zich op Madeira.

Peter, 2 april 2008: het eerste Heerenleed

We hebben de eerste tegenslag te pakken. Twee offertes zijn gekomen, de ene heel ver boven ons budget, de andere ontzettend ver erboven. Het verschil tussen de twee maakt niet uit, ze zijn beide onbereikbaar. Ik heb daar heel veel last van, voorl omdat het niet in lijn ligt met de mondelinge toezeggingen. Mijn energie is toch al ver op, omdat het bedrijf waarvoor ik werk in nieuwe handen is overgegaan, met een ‘management by terror’ instelling. Er gaat erg veel energie zitten in het ‘van het lijf houden’ van de domme bonzen met hun achterhaalde ideeën. Enfin. Noud vliegt morgen naar Madeira. Hij gaat het er niet gemakkellijk krijgen… We houden jullie op de hoogte.

Noud, 2 april 2008: erbarme mich

We hebben de eerste dag na de “ramptijding” achter de rug. ….. zucht…… Peet had er het echt moeilijk mee. In zijn situatie is “de zon in het water zien schijnen” een verre opmerking die voor hem klinkt als een aanklacht. Maar we gaan er zeker uitkomen! Met nieuwe moed en andere invalshoeken ga ik morgen naar Madeira. Om met onze goede vriend Gerard te spreken: ‘Ik wil niet genaaid worden zonder te kussen’. Madeira … Here I Come. En op zijn minst kussen! Alhoewel, ik houd mijn portemonnaie dicht. ‘ T is effe wennen…. voor die ‘anderen’ dan…

Peter, 5 april 2008: niet meer zo heel erg van slag

De dag nadat Noud op Madeira is aangekomen is hij meteen te paard gegaan. Hij zal er zelf wel wat nauwkeuriger over berichten, maar in het kort komt het erop neer dat er nogal wat zaken in de offerte stonden die we al anders hadden ingevuld. De uitgegraven parkeerplaats blijkt wel goud-op-snee te zijn, de snee zit dan voornamelijk in ons budget. Dus Noud is voorzichtig optimistisch dat we het oorspronkelijke plan voor een groot deel kunnen laten uitvoeren. Enfin, we zullen het wel zien, iedereen is nu opnieuw gaan rekenen.Inmiddels is Noud vanmiddag naar ons tijdelijke huurhuis gegaan, samen met Madeleine, om eens te kijken hoeveel tijd voor een grote schoonmaak moet worden uitgetrokken. Een meevaller: het huis is brandschoon. Na het regelen van bed, enige zitmeubels, een paar pannen en wat serviesgoed, en niet te vergeten een koelkast, kan hij erin. Aankomende week zal hij nog grotendeels bij Madeleine logeren. Wordt vervolgd…, hopelijk door Noud met wat plaatjes…

Peter, 10 april 2008: goede berichten

Noud heeft het helemaal voor elkaar. Na een keiharde onderhandelingsronde (het lijkt wel politiek!) heeft hij een offerte kunnen lospeuteren die klopt met het budget. Sterker nog: waarschijnlijk wordt er al heel binnenkort begonnen. We vermoeden dat de aannemer in kwestie een beetje ‘honger’ heeft, maar en passant wel heeft geprobeerd er een slaatje uit te slaan met de oorspronkelijke offerte. Noud zal binnenkort zelf wel het een en ander schrijven en ook foto’s op dit blog zetten, want de natuur op Madeira is onder invloed van een tropische storm (heb ik me laten vertellen) nogal tekeer gegaan en er schijnen nogal wat spectaculaire foto’s te zijn…. Maar dit tussenbericht wilde ik de oplettende lezers niet onthouden…

Noud, 19 april 2008: nu twee weken op Madeira

Noud, 28 april 2008: de kogel is door de kerk

Peter heeft het bouwcontract getekend onder toeziend oog van Ezekiel. We gaan dus beginnen. Alle aanvullende wensen die we hadden staan omschreven in het contract, we gaan electrisch koken wat ik graag wilde, we krijgen een boiler die ik ook graag wilde, we krijgen houten vloeren door het hele huis wat we allebei graag wilden. De madeira bestrating die er is wordt gerestaureerd en het zijterras wordt voorzien van Madeira-bestrating, de oude houtoven wordt gerestaureerd en ga zo maar door. Het lijkt erop dat we niets vergeten hebben maar dat zal wel weer niet. Hier een foto van het moment suprême.

Peter, 28 april 2008: stapje voor stapje

Sinds ik ik afgelopen woensdag op het eiland ben aangekomen hebben we natuurlijk niet stil gezeten. Maar eerst eens even bijkomen. De reis was natuurlijk wel ´ommelands´met vertrek op dinsdagavond om half acht vanuit Eindhoven, aankomst Londen Stansted ook om half acht, en dan zien dat je de nacht doorkomt op zo´n vervelend vliegveld hangend. Maar, zoals te verwcchten, het werd vanzelf weer acht uur, vertrek met Easyjet naar Funchal, aankomt 11.55 uur. Noud stond mij met Bram op te wachten. Leuk is dat in Funchal, er is een groot terras op de eerste verdieping en als het vliegtuig dan niet te ver weg stopt kun je elkaar al toezwaaien. In dit geval stopte het vliegtuig recht tegenover de plek waar Noud en Bram stonden. Daarna natuurlijk, zoals afgesproken, eerst een rondje Poncha-bar, 2 ponchas achterover gemept en dus klaar voor een flinke middagdut. Dat moest ook wel, want het was de verjaardag van Bram (50) en er was natuurlijk een feestje. Dat heb ik perfect overleefd, maar de dagen erna werd het allemaal weer menens: zaterdag een afspraak met Ezekiel en de bouw-offerte helemaal doorgekauwd. Er zijn wel wat wijzigingen, maar niet gigantisch en af en toe zijn het vereenvoudigingen, dus alles mag beslist niet duurder uitvallen. We verwachten nu elk moment een belletje van Ezekiel dat het gecorrigeerde contract klaar ligt. (Dat belletje is inmiddels geweest en we gaan vanmiddag om 3 uur het contract opnieuw doorlezen en tekenen als alles goed is.) En dan kan de pret gaan beginnen.De aannemer had wel in een overijverige bui al een toegang tot het terrein gemaakt voor machines en auto´s en meteen maar even het terrein ´schoongemaakt´. Wij noemen het kaalslag. Jammer van de sinaasappelbomen. Ze hadden niet allemaal weg gehoeven. Maar het is te laat, er is niets meer aan te doen behalve er te zijner tijd nieuwe aanplanten. Gelukkig groeit alles weelderig hier op Madeira. We grijpen de kans om Ezekiel duidelijk te maken dat we van eigen initiatieven van de aannemer helemaal niet gediend zijn en dat hij voortaan alles wat in zijn hoofd opkomt eerst aan Noud moet vragen. Het boetekleed valt fors uit…..Dat kan alleen maar voordeel bieden.We hebben ook kennis gemaakt met onze naaste buren. dat is heel belangrijk, en het werd een prettige kennismaking. Toern we – niet voordat we hun huis helemaal hebben moeten bezichtigen – afscheid namen kwam er welgemeend ´bem vindo no São João´ – welkom hier in São João – met een vriendelijke lach. Belangrijk! We werden ook even aangesproken over de loop van de levada. Het schijnt dat die oorspronkelijk over ons terrein hoort te lopen. Of we dat niet vervelend vinden. Nee, dat vinden we helemaal niet vervelend. Dat vinden we juist erg leuk. Even afwachten hoevaak er water door komt.In ons huurhuis is Noud ook weer wat meer aangesloten op de buitenwereld. We hebben voor hem een Vodafone draadloze internetverbinding genomen. Dat werkt via het UMTS-netwerk (eigenlijk mobiele telefoon dus) en heeft wel een maandbeperking van 2 GB, maar met een beetje bijbetalen heeft hij ´happy hour´oftewel onbeperkt internet tussen 9 en 16 uur (dus tussen 10 en 17 uur Nederlandse tijd) Tenslotte maar even een paar plaatjes zodat jullie weer helemaal ´bij´zijn.

Noud, 4 mei 2008: de compu is in zijn slaap overleden

Gisteren heb ik Peter naar het vliegveld gebracht want die moest naar huis om maandag weer met frisse tegenzin aan het werk te gaan. Toen we hier wegreden was het lelijk weer. Laaghangende wolken etc. Een mooie dag dus om naar huis te gaan dacht ik nog. Wat schetst mijn verbazing richting vliegveld werd het alsmaar mooier weer en Peet kreeg natuurlijk er steeds meer de pest in. Op het vliegveld was het het mooiste weer wat je je maar kunt bedenken. Niet een echte oppepper dus voor Peet. Maar goed, na wat troubles bij de incheck balies waar een compu zich niet wilde gedragen en er dus voor 1 heel vliegtuig maar één balie beschikbaar was. De rij was mega!!! Maar plots kwam een andere compu tot leven nadat er wel 7 man en vrouw naar gekeken hadden met en zonder schroevendraaiers. Peet stond vrij vooraan dus nog ff een bakkie koffie en Peet naar huis. Dat duurde nog wel tot een uur of 11 in de avond voor hij daar uiteindelijk aankwam. Maar hij is er nu. Ik ben gelukkig door Bram en Madeleine onder de arm genomen en zo hobbelde ik ook de dag door want leuk is anders, maar daar zullen we wel aan moeten wennen want het zal wel vaker gaan gebeuren. Gisteravond laat nog fijn ff aan mijn fijne nieuwe compu gezeten en zoals het hoort keurig afsgeloten. Wat schetst mijn verbazing: deze morgen drukte ik om 9 uur op het aanknopje (ik heb vrij internettoegang zonder data restrictie tussen 9 en 16 uur) en wat gebeurt er? Niks Nada Noppus !!! Shit! dacht ik, wat nu weer. Compu dus overleden in zijn slaap. Ik de boel ingepakt ff de rekening bij ordelijke Madeleine opgehaald en op naar de Vobis. Zij kijken naar hetzelfde zwarte schermpje als ik. Ook nog maar eens tevergeefs een paar keer op het knoppie drukken….. Ook weer helemaal niks. Ja die was kapot en nog wel binnen 1 maand. Of ik de doos nog had. Nee natuurlijk had ik die niet meer. Ik heb een mooi tasje erbij gekocht dan ga ik toch geen doos bewaren. Maar ik wist gelukkig wel dat onze zeer ordelijke Madeleine de doos nog wel had. Nou ik had dus een doos. Omdat de man een Portugees sprak wat niet te verstaan was heb ik gauw voor alle zekerheid Madeleine gebeld en de telefoon in de handen van die man gedrukt. Ik had het wel goed begrepen: als ik de doos terugbracht dan kreeg ik een hele nieuwe compu. Ook nog dezelfde. Nou welgemutst weer in de auto naar Estreito da Calheta om bij Mad de doos op te halen. en weer terug naar Funchal. Daar aangekomen de doos ingeleverd alle boekjes etc. Zei de man tegen mij, diezelfde van dat aangebrande portugees, dat ze niet meer zo´n zelfde compu hadden en dat ik dan een duurdere er voor in de plaats kon kopen. Dan hebben we een probleem zei ik tegen de man en rukte een bediende uit de winkel waarvan ik wist dat hij engels sprak want dit werd me te link. Hem uitgelegd dat ik dezelfde compu wilde en niet een duurdere als ik de aanvullende kosten zelf moest ophoesten. Ze mochten me natuurlijk wel een duurdere meegeven voor het ongemak. Nou dat zag die jongen niet zo zitten. En dus die ging op zoek en na een half uur zei hij dat hij er nog een had. Hij moest hem even localiseren en of ik maar een uurtje zoet wilde brengen door Shopping Madeira. Voor mij nooit een probleem. Na een uurtje terug naar de Vobis en jawel ze hadden er een. Met 2 man druk in de weer met allerhande papieren en bonnetjes etc. en jawel er kwam een nieuwe kwitantie met de boodschap dat ik de compu kon ophalen in hun winkel in Forum Madeira. Ik was al lang blij dat er nog zo eentje was dus op naar Forum Madeira, overigens ook een heel leuk shopping centre. En ja daar stond ie klaar. Ik blij, zij blij en zo liep het toch nog goed af. Leve de Vobis !!!!Wel jammer dat ik alle foto´s (behalve die zijn gepubliceerd op het blog) van afgelopen maand kwijt ben en alle email.Een kleingheidje houd je altijd zeggen we dan maar.

Noud, 8 mei 2008: Noud, je hele dak is gesloopt. Ik zou maar eens gaan kijken…

      

PS.Ik ben vandaag nog een keer gaan kijken. Met maagpijn, want in mijn gedachten hadden ze er al de balustrade afgesloopt in hun vernieuwingswoede. Dat bleek gelukkig niet waar. Maar het geeft toch ff adempauze en de tijd om eens flink na te denken welk proces hier aan de gang is en hoe ik daar zelf mee omga. Wij (Peet en ik) hebben kennelijk een opdracht in dit leven. RESTAUREREN ! Al het oude preserveren en beter maken. Dat hebben we met 3 boten gedaan. Eerst de Beaufort, daarna de Nicholson 35 en nu de Nicholson 48. In de tussentijd hebben we ook nog de Josephstraat 6 gerestaureerd. Alles met inachtnemning van de oude dingen die bewaard konden blijven. Wat doen die hufters hier. Ze klappen gewoon alles weg, misschien wel met reden, maar het stuit me tegen de borst. Het ligt schijnbaar in mijn karakter om alles te behouden wat dingen betreft. Een oud glas… het mag niet vallen. Doet het dat wel dan ben ik overdreven boos. Oude spullen worden gekoesterd tot op het absurde af. En wat doen ze hier. KLAP…weg met die oude troep. Ik vind het onvoorstelbaar en vind het moeilijk om ermee om te gaan. Maar goed, dit moest even van mijn hart.Vandaag zijn ze verder gegaan met hun snood bedrijf en de bovenkant van de dikke muur is nu bijna kaal. Dat betekent dat het huis nog vormelozer en troostelozer wordt omdat nl. de daklijst ook sneuvelt in deze strijd. Wat je dan overhoudt is een doos met gaten (heten ook wel ramen). Maar ze zijn nu ook aan de buitenkant alle kalk er aan het aftimmeren. Houd je nog minder over want nu zijn ook de, weliswaar aangetaste, kleuren verdwenen en lijkt het wel Hiroshima na de bom. Maar goed ff doorzetten en dan gaan ze weer opbouwen en dan wordt het weer heel aangenaam.

 

Voor de rest heb ik gisteravond en vandaag de hele dag de tekeningen zitten uit te werken van de keuken, slaapkamer, kantoortje en de logeerkamer op de site van Ikea. Jammer dat ik die afbeeldingen niet kan oploaden omdat ze in een of ander stomme extensie staan. Ik kan ze niet omzetten in een produceerbare afbeelding voor op het blog. Maar dat is dan wel weer leuk. Ik heb rekening gehouden met de eigengereidheid van de bouwers en dus in extenso alle maten erbij op gegeven. Om mezelf te troosten ben ik dus vanavond bij Mad Era gaan eten. Was erg lekker …en ja…ik heb voldoende plantjes op.

Noud, 10 mei 2008: zaterdag, een gewone werkdag hier

    

Peter, 18 mei 2008: intussen weer in Nederland…

     

Peter, 20 mei 2008: onneembaar

Aan het huis wordt nog niet gebouwd. Wel nog steeds meer gesloopt. De drie-en-een-halve muur zijn intussen gereduceerd tot drie. De plaats waar de keuken moet komen is dermate uitgegraven dat ze – zo te zien – niet meer weten waar ze met de grond moeten blijven. Daarom wordt de buitenste keermuur tot vrijwel ´Chinese´ hoogte opgebouwd om alle grond binnenboord te houden. We krijgen een onneembare vesting op deze manier! Na de laatste foto´s van vandaag kregen we – na enig aandringen – ook de foto´s van Ezekiel. Wel een hele hoop, maar alweer verouderd dankzij Marcel (Dank je wel, Marcel). We zetten er een paar online. Geniet maar weer mee. (leedvermaak is ook genieten, toch?)

   

Peter, 29 mei 2008: met blijdschap geven wij kennis

Kennisgeving… Oftewel Aviso. Ja hoor, eindelijk, hij is opgehangen. Bij nadere bestudering van de foto´s (uiteraard weer courtesy of Marcel – hartelijk dank Marcel) bleek wel dat er een aantal zaken op de Aviso niet zijn ingevuld, maar we zullen maar niet al te nauw kijken. De datum lijkt te kloppen en we zullen nog wel eens kijken of het vergunningnummer ook klopt. Ezekiel heeft zich een klein beetje in stilte gehuld de laatste week. Wij menen te begrijpen waarom: we zijn van vier muren én een dak via vier muren zonder dak en drie-en-een-halve muur nu uiteindelijk aangekomen bij het toch wel erg minimalistische twee-en-een-halve muur, want het lijkt erop dat de broodoven met schoorsteen ofwel is ingestort ofwel vanwege instortingsgevaar is afgebroken. Daarvoor in de plaats hebben we nu gelukkig wel een provisorisch nieuw onderkomen: de drievoudige septic-tank is met een beetje fantasie en een dekzeiltje in verhouding tot het ´huis´uitstekend bewoonbaar te maken dunkt ons.Hoe dan ook: het zal allemaal wel goed komen. De Aviso hangt, dus de werkmensen zijn in elk geval verzekerd, de septic tank is gemetseld, de fundering van de keuken is flink in de maak dus het zal allemaal wel zo worden als we bedoelen.De foto´s willen we jullie – uiteraard – niet onthouden.

   

Peter, 7 juni 2008: de bezweringen van Mestre Jose

Gistermiddag kregen we weer een mailtje met foto’s van Marcel (weer een welgemeend dank-je-wel, Marcel). Dat was maar goed ook. Want hoewel het natuurlijk heel prettig is dat er eindelijk gebouwd en niet meer afgebroken wordt, is het toch wel vervelend om te moeten zien dat Mestre José (de aannemer) in al zijn wijsheid besloten heeft zich niet al te veel van de tekeningen aan te trekken en een raam te bouwen waar wij een stuk muur nodig hebben en de openslaande deuren, die in plaats van het raam zouden moeten komen, maar helemaal lijkt te vergeten. Nog erger is, dat er pal langs de zijgevel een keermuur wordt gebouwd, helemaal niet volgens de afspraak. Want die muur zou er wel komen, maar hij zou diagonaal van het huis weglopen zodat we door de openslaande deuren (als we die krijgen dus) ook wat licht en lucht naar binnen krijgen, en niet meteen tegen een blinde muur aanblunderen. Dus meteen de telefoon gepakt en Ezekiel gebeld. Noud stond daarbij ongedurig op en neer te springen en luidkeels te souffleren, maar ik moest het gesprek – in het Portugees natuurlijk – al uit mijn tenen halen, dus voor gesouffleerde (nou ja, een souffleur heeft ietsje minder stemvolume) tekst had ik maar weinig ruimte. Het is me gelukt om duidelijk te krijgen wat we wilden, wat we afgesproken hadden, en dat het niet zo kan zijn dat Mestre José maar doet waar hij zelf zin in heeft. Het valt niet mee dit soort onheil vanaf grote afstand te bezweren en het is maar goed dat Noud over een dikke week weer op het eiland aankomt. Enfin, het zal allemaal wel goedkomen uiteindelijk, maar zoiets vreet energie en het bewijs is maar weer eens geleverd dat alle beroepen die beginnen met een A fout zijn. Het beroep van Mestre José begint met dubbel A…Naast deze ongemakkelijkheden had Marcel gelukkig ook wat leuk nieuws: de broodoven blijkt nog geheel intact te zijn, en op de foto is te zien dat er sloophout (de oude balkenlaag van de eerste verdieping) in wordt verbrand. Zo stoken ze hem in elk geval goed schoon en droog. Het bovenste deel van de schoorsteen is inderdaad weg, maar het is intact en verwijderd om – inderdaad – instorting te voorkomen. Bovendien zijn we blij te zien dat we weer een verdiepingsvloer hebben. Van beton, en er moet nog meer gestort worden, maar zo heeft het oude huis weer wat verband gekregen. Tenslotte is op de foto’s te zien dat ook de oude levada niet verdwenen is. Er ligt wel wat puin in, maar dat is gemakkelijk weg te halen. Dus ook een werkende levada lijkt nog tot de mogelijkheden te behoren…

   

Peter, 10 juni 2008: operatie ‘porceleyne fles’

De laatste dagen was het voor Noud nog even flink aanpoten om alles klaar te krijgen. Een laatste oponthoud wordt nog veroorzaakt door de garage die zijn werk maar half doet. Er was een probleem met de ontluchting van de benzinetank waardoor het vullen eeuwig lijkt te duren. Het lijkt niet echt opgelost, maar daar kan Noud nu niet meer op wachten. De laatste gaatjes tussen het servies zijn gestopt met tafelkleden, hij is reisvaardig en .. de reis gaat beginnen. Het wordt een heel avontuur: de auto zit propvol met servies, glaswerk en tafelzilver, allemaal dingen die we liever niet met het vrachtwagentje vervoeren. We noemen het maar: “operatie porceleyne fles” …. Maar spannender is de ontwikkeling van de blokkades in Spanje, Noud heeft gezorgd voor een beetje extra benzinevoorraad, waarmee hij als het moet de afstand door Spanje kan overbruggen. Door de blokkade en de vrachtwagens die dus niet rijden worden in Spanje namelijk de benzinestations niet bevoorraad. We zullen hopen dat Noud er ongehinderd doorkomt. Ik zit intussenn in Denemarken, maar dankzij het fantastisch medium internet krijg ik van Martin nog gauw een paar foto’s toegemaild en dankzij de hotels die voor hun gasten steeds vaker draadloos internet aanbieden kan dit postje nog gauw even online. Vanuit Denemarken dus: Goede Reis!

  

Peter, 11 juni 2008: half geld?

Noud heeft het gered tot Bayonne. wel met aanzienlijke vertraging. Na een dipje aan het begin van de middag, opgelost door een half uurtje ‘de ogen verschieten’ (zoals mijn grootmoeder altijd zei) kwam hij aanvankelijk goed vooruit. Rond zessen in de buurt van Bordeaux begin de narigheid. Eerst een stuk snelweg afgesloten, na een flinke omleiding dan toch weer de snelweg op, maar die was maar over een enkele baan beschikbaar omdat rechts vrachtwagens stilstonden. Bij de ‘peage’ wilden ze natuurlijk geld van hem hebben. Hij heeft ze toen gezegd dat ze de helft konden krijgen omdat ook maar de halve snelweg beschikbaar was. Jammer, ze trapten er niet in… Eindelijk rond half tien kon Noud inchecken in een Campanile-hotel in Bayonne, nog een dikke 30 km van de Spaanse grens. Hij kon er nog eten ook, en om kwart voor tien zat hij aan tafel. Na het eten zal hij wel uitgebreid in bad gaan om bij te komen. Morgen wil hij proberen vroeg over de Spaanse grens te komen. Dan gaat hij via de kortste route naar Guarda (PT) en daar moet hij zonder problemen op een volle tank kunnen komen…Hoe dan ook: in een dag over de helft naar Portimão en da’s een goede prestatie. Morgen verder…

Peter, 12 juni 2008: hello Lisbon!

Noud is vanavond vroeg in Lissabon aangekomen. Uitgevloerd, dat wel, maar nu met meer tijd en met voldoende brandstof om in Portimão te geraken. De reis is zonder al te veel oponthoud verlopen vandaag, en met weinig vrachtverkeer en dat was dus een bof…Intussen op Madeira heeft Marcel de maten van de in aanbouw zijnde keuken gecontroleerd. Die moet echt 4 x 5 worden om de keuken die Noud wil gaan bestellen. Dus dat gaat lukken. Marcel stuurde vandaag weer een aantal foto’s (Hartelijk Dank weer) die laten zien dat de bouw begint te vorderen. Ik denk niet dat de zijgevel conform de tekening (en onze wensen) is, want er lijkt nog altijd een raam te zitten waar deuren moeten komen. Grrrrrr…. De plee begint ook gestalte aan te nemen, ik hoop maar dat hier de deuren op de goede plaats zitten.. Wel leuk is de foto vanaf de overkant van het dal, die de nieuwe contouren van het huis nu al wat laat zien. En het lijkt er ook op dat de gewraakte keermuur die een week geleden nogal wat consternatie veroorzaakte, alweer is verdwenen. Nou ja, over een paar dagen vast meer hierover, als Noud op het eiland is…

  

Peter, 15 juni 2008: joho, het zeegat uit

Het is zover. Noud is aan het laatste deel van zijn avontuurlijke reis begonnen. Vanmiddag om 13.00 Nederlandse tijd is de ‘Volcán de Tijarafe’ vertrokken uit de haven van Portimão. (jaja ik hoor jullie denken: nou kan hij plots wel die tekens maken. Nou dat kan ook wel, maar het is lastig: eerst maken in Word, dan kopieren en plakken naar de Blogtekst. Gedoe dus) Als alles goed gaat komt hij morgenochtend aan in Funchal. Als er dan geen illegale douanepraktijken op hem worden losgelaten zal hij daarna zijn aankomst wel gaan vieren (waarschijnlijk met Bram, die ook morgenochtend weer op Maderia aankomt, en Madeleine) in de Poncha-Bar. Daarna zal hij dan wel doorrijden naar ons tijdelijke huisje in Estreito da Calheta, waar Bram zijn hulp zal moeten bieden voor het eerste, maar essentiële klusje: het verwijderen van de winterkap van de Peugeot, zodat hij vervolgens luidkeels genieten kan van de cabriolet, die daar natuurlijk thuishoort.

Peter, 16 juni 2008: faz favor, uma poncha de laranja

Ongetwijfeld de eerste woorden die Noud op Madeira inmiddels gesproken heeft. Hij is vanmorgen kwart voor tien lokale tijd op Madeira aangekomen. Na wat lastige manoeuvres om van boord af te komen was hij aan land. Geen douane, wel een paar stiekeme petten die nummers van aangekomen auto’s noteerden. Daarna was het op naar de Poncha-Bar, waar hij heeft afgesproken met Madeleine en Bram, die om tien voor tien is geland. Bem-vindo na Madeira!

Peter, 20 juni 2008: met slag en stoot kom alles tog nog reg!

Niemand heeft gezegd dat het allemaal makkelijk zou zijn. En niemand heeft ooit gezegd dat verbouwen leuk is, schreef onlangs een commentator hier… Kortom, niemand heeft gezegd ‘alles sal reg kom’ en zonder slag of stoot. Nou dat klopt ook allemaal. Maar deze week heeft Noud twee belangrijke ‘sessies’ gehad, dinsdag een met Ezekiel en woensdag een grote met zo ongeveer iedereen die zich met onze bouw bemoeit of zich er mee meent te moeten bemoeien. Het was niet eenvoudig voor Noud om bij iedereen het hoofd erbioj te houden en geconcentreerd te volgen wat iedereen wel te melden had, maar het allerbelangrijkste lijkt te zijn dat hij de uitvoerder op zijn hand heeft gekregen. Die heeft er – om te beginnen – aardigheid in dat we de broodoven willen conserveren. Hij heeft Noud nu gezegd dat het een perfecte oven is die prima trekt en brandt. En hij is blij dat Noud vaak kan komen om, bijvoorbeeld, precies aan te geven waar de binnenmuren op de verdieping moeten komen. Net op tijd dus, want daar beginnen ze nu aan. Ze hebben inderdaad een paar dingen in eerste instantie fout gebouwd, maar alle fouten zijn intussen hersteld, op de verkeerde plaatsing van de openslaande deuren van de keuken naar het terras na, maar dat wordt ook nog gedaan. Iedereen die ermee te maken heeft (of er niet mee te maken heeft maar zich er toch mee bemoeit) heeft de aanval op architect Danny geopend omdat hij een bespottelijk volumineuze trap getekend heeft. Dus daar komt alvast iets veel lichters en luchtigers in. En zo moet het. Verder is nu alles volgens tekening of volgens onze wens. Het terrein is – anders dan de eerste afspraken – nu vrijwel helemaal geegaliseerd. Dat dit nu wel kon is het gevolg van een versoepeling van de regels. In eerste instantie mochten de keermuren rondom het terrein niet veranderd worden, nu kan dat blijkbaar wel. Het resulteert in een gigantisch terrein. gelukkig moet daar nog een parkeerplaats af, want anders kregen we wel erg veel tuin om te onderhouden. De zijmuur van het oude huis, die uiteindelijk – tegen onze planning – is afgebroken, is – volgens de officiele lezing althans – ingestort. niet waar natuurlijk, maar het bleek veel eenvoudiger om de aanbouw te zetten tegen een nieuwe muur, en doordat de nieuwe zijmuur veel dunner wordt dan de oude winnen we in huis op een paar plaatsen nog wat ruimte. Maar als dit plan op de tekening had gestaan, was het een veel ‘rood project’ geworden, waar voor het verkrijgen van een vergunning inspraak van omwonenden vereist is. Daar zaten we natuurlijk niet op te wachten, want zo’n procedure duurt natuurlijk eindeloos. Zoals het nu op de tekening stond was het een ‘geel project’ , wel vergunning nodig, maar geen inspraak. Een project dat zich alleen binnen bestaande muren afspeelt is wen ‘zwart project’ dat zonder vergunning kan worden uitgevoerd. De linkmiechels. Ze wisten dat allemaal en hebben gewoon gezegd dat bij het maken van de doorgang de oude zijmuur is ingestort. Niets van waar, maar zo is alles weer ‘legaal’. Alle fouten die tijdens Noud’s afwezigheid zijn ontstaan zijn dus nu hersteld. Het huis wordt toch nog zoals we wilden. Bravo, Noud!

Peter, 22 juni 2008: het begint erop te lijken

vanavond de nieuwste foto’s gekregen die Noud met Bram heeft gemaakt op de bouw. De eerste verdieping van de nieuwbouw is bijna op hoogte, je krijgt al een aardig idee hoe het moet worden. de foute deuren in de voorgevel zijn nu verplaatst, en ook op de eerste verdieping zitten nu alle deuren op de juiste plaats. Het lijkt erop dat Noud precies op tijd weer op Madeira was. En voor wie dat niet gelooft: ik heb er een foto van zijn auto op ons eigen terrein bijgezet. De eerlijkheid gebied te melden dat Bram (achteruit) de auto weer naar boven heeft gereden. Dat durft Noud pas als hij kan keren op ons eigen lapje grond…

   

Het gat in de keermuur is gemaakt om een trap aan te kunnen leggen naar het hoger gelegen stuk tuin.

Peter, 26 juni 2008: niks te melden?

Noud zegt dat hij niks te melden heeft. Nou, ik denk daar iets anders over. Gisteren heeft hij weer een paar foto’s gestuurd. Daarop is echt te zien dat de voorgevel van de aanbouw precies gaat worden zoals we wilden. De deuren komen op de juiste plaatsen nu, en de verdieping is bijna op hoogte. Je kunt ook zien dat het op het terras uitgebouwde toilet eigenlijk optisch wegvalt en dat is mooi. Op de verdieping groeien de binnenmuren en het verband in het huis is weer teruggebracht. De schoorsteen, die een grote barst vertoonde op eerdere foto’s, is nu met beton hersteld aan de binnenkant zodat we met een gerust hart straks de oven kunnen stoken. Het vordert dus gestaag…nog aangevuld dan met een paar foto’s van vandaag.

Peter, 30 juni 2008: tot aan het randje

Ja! Ze zijn tot aan het randje gegaan. De rand. De dakrand. Die is nu voorzien van bekisting en het beton is gestort. Ziet er misschien niet zo heel spectaculair uit, maar de volgende stap de hoogte in wordt de kapconstructie. Zoals te zien is zijn alle binnenmuren nu gezet en het hoogste punt van de muren is bereikt. Nee, ze krijgen geen ‘pannenbier’ want ze hebben eerst op eigen initiatief de pannen eraf gehaald. Hadden we ze zeker eerst ook brokkenbier moeten schenken. In elk geval hebben ze niet te klagen, want Noud brengt elke middag (net roodkapje met zijn rode cabrio met rode linnen kap) een mand met proviand in vloeibare vorm. En het schijnt dat we grote kwaliteit krijgen. Nou..wat wil je nog meer?

 

Noud, 12 juli 2008: soms slaat de natuur hier op hol!

Wat is er mooier dan een witte lelie ? Nou daar denkt de natuur hier toch wat anders over. Een witte lelie is saai dus doen we er wat hoerige franje aan in engelse twin-set kleuren. Dan krijg je dus een opgeleukte lelie en die is dan veel mooier en in ieder geval meer bijzonder. Deze staat in mijn tuintje. (update 2021: pas jaren later kwamen we te weten dat het om een ‘bamboelelie’ gaat. We hebben er een paar van in sd tuin staan inmiddels)

 

Peter, 12 juli 2008: bouw’beschreeuwing’!

Peter, 12 juli 2008: heel anders…

  

De stopcontacten zijn allemaal voorbereid, behalve in de keuken, want daar moet tegen de achtermuur nog een voorzetwand gebouwd worden. De achterkant van de keuken is namelijk deels in de grond ingegraven en de betonblokken waarmee hier gebouwd word zijn kennelijk wat poreus, zodat er een wandje voorgezet moet worden om vocht buiten te houden. Ze zitten allemaal op redelijk logische plaatsen, niet op anderhalve meter hoogte maar een centimeter of twintig boven de vloer. De woonkamer dreigt ernstig naar onze zin te worden. Vooral de partij met de broodoven ziet er heel leuk uit, daar blijft de natuursteen zichtbaar, verder wordt alles wit gepleisterd. Dat is nodig, want we hebben in de woonkamer alleen maar daglicht door de deuren in de voorgevel, elk maar een meter breed, en nog een beetje door het trapgat en vanuit de keuken. Dus we moeten de wanden zo licht mogelijk hebben.

Toch is dit een ruimte die al wat tot de verbeelding begint te spreken. Op de verdieping is dat een beetje minder het geval, misschien, zoals mijn tante Greetje door de telefoon zei, omdat er nog geen dak opzit en daardoor het ´huis-gevoel´ nog ontbreekt. Het uitzicht vanuit de kamers op de verdieping is natuurlijk niet veranderd, maar elke keer opnieuw ben ik erdoor verrast. Dit wordt een plek waar het aangenaam verblijven is, dat staat vast. Zelfs het geblaf van de honden van de buren is opgehouden, ze zijn nu kennelijk gewend aan volk en verkeer.

 

Gisteravond heeft Noud mij verrast met een feestje ter ere van mijn vakantie. Een heleboel mensen zaten plots bij ons op het terras en aansluitend met zijn allen gegeten in Joe´s bar, een van onze favorieten hier. Het was allemaal ontzettend leuk, en totaal onverwacht. Ik wist wel dat we met een paar mensen zouden gaan eten, maar het waren er veertien ofzo. Ik had het absoluut niet in de gaten hoewel achteraf Bram en Noud zich bijna hadden versproken. Onnodig te zeggen dat we het niet droog hebben gehouden. Het is misschien maar goed dat er geen foto´s zijn gemaakt.

  

Noud, 14 juli 2008: Het bouwen gaat door, maar wel langzamer, lijkt het…

Op de bouw gaat alles gestaag door. Ik heb echter het idee dat er ergens anders een bouw af moet zijn voor een bepaalde datum want vandaag werd er maar met 3 man gewerkt en gisteren en eergisteren ook al. Kom ik daar aan met 6 flesjes bier en 2 cola. Ik hoop niet dat ze alles tegelijk opdrinken want dan komen er misschien ongelukken van! Maar, zoals op de foto´s is te zien, ze gaan wel gestaag door. Nu is de hele daklijst gestort en het afdak boven het slaapkamerbalkon. Binnen is er een voorzetmuur gekomen voor de achtermuur van de keuken, dat was gisteren al, en heeft de electricien de laatste stopcontacten aangelegd.Er is ook al een vloertje van hout klaargemaakt boven het trappenhuis, zeg maar het rechter gedeelte van het oude huis. Daar wordt dan, morgen denk ik, beton opgestort zodat we een beloopbaar zoldertje krijgen wat we in de toekomst gaan gebruiken om waardevolle spullen in op te bergen als we er niet zijn.

Voorts zijn we zowel hier als in Nederland bezig het onderwerp sanitair te tackelen. Ik kijk hier en Peter kijkt in Nederland. Er komt immers een verhuisbusje hierheen en volgens Alice´s timmermans oog hebben we ruimte zat over. Dus we kunnen ook in Nederland gaan kijken voor leuk sanitair. Leuk sanitair kost hier meteen een klein fortuin. Terwijl bij ons de Gamma etc. ook leuke dingen heeft maar voor een schijntje van wat het hier zou kosten. Daarnaast is het zo dat iets wat er eigenlijk heel gewoontjes uitziet al wel direct 150 euro kost bv voor een toiletpot met stortbak. Peter zag een aanbieding voor zo´n gewoon ding voor 60 euri compleet. Kijk nou hebben we het ergens over. En ja, als we dan toch ruimte over hebben in de bus dan maar gewoon uit Nederland meenemen. En nee……we nemen geen aardappels mee!!!!Maar goed, een probleem kon ik hier niet oplossen en dat is de toilet in de logeerkamer. Door een fout van de bouwer is de hele santekraam van de logeerkamer 50 cm opgeschoven. Dit had te maken met het instorten van de korte buitenmuur. Daar zat een muur van ca 70 cm dik en die was weg en hebben ze dus met moderne stenen weer opgebouwd. Die zijn echter maar 20 cm dik. Dus ze zijn vanuit die nieuwe muur gaan bouwen en dus is de hele slaapkamer daar nu 50 langer geworden. Maar de sukkels hadden niet in de gaten dat de badkamer dan ook 50 cm op zou schuiven. Dit heeft tot gevolg gehad dat bijv. de afvoer van de WC onder het scheidingswandje viel, waarin de toegangsdeur zit, en dat het muurtje links van de nis op de badkamer ook 50 cm kleiner werd. Kortom hoe krijg je daar fatsoenlijk een WC geplaatst. Nou, dus schuin in de hoek. Maar zie maar eens iets leuks te vinden wat die hoek volmaakt. Nou Peet heeft het vandaag gevonden op het internet. Een driehoekig waterreservoir. Wat een vondst. Het zal wel aan de prijs zijn maar dat zien we dan wel weer. Dus dat komt in ieder geval mee met de bus.Voor de rest gaat alles zijn gangetje hier. Net als thuis , wassen, strijken , stofzuigen en koken. Ik kijk nu weer wel meer TV en begin hoe langer hoe meer te verstaan. Vandaag met de bouwers de helft in Portugees en de andere helft in het Engels. Dus het gaat vooruit al is het wel langzaam.

 

Peter, 15 juli 2008: Oude glorie herrijst!

  

Peter, 18 juli 2008: De pormenores van Luís

Toen wij vanmorgen nog maar nauwelijks de ogen open hadden ging de telefoon al. Ezekiel. Of we met een half uurtje op de bouw konden zijn. Want daar was meneer Freitas met de terrastegels en met stalen voor het parket. En die moesten we nog uitkiezen. En Mestre José was er ook. Dus even opgeschoten en rap naar São João. Inderdaad, meneer Freitas had zijn handel al uitgestald in de toekomstige keuken, het hout voor de vloeren wordt een beetje kersenhout-achtig parket. De tegels voor het terras moet hij dus opnieuw aanrukken want de goede kleur zat er niet bij. Verder werden alle vloeren en alle wanden die betegeld moesten worden opgemeten. Intussen werd al heel snel duidelijk dat hij daar niet zo handig in was. De leiding werd al rap overgenomen door Luis, die in onze ogen eigenlijk de titel Mestre verdient. Want Mestre José was wegens hevige pijnen aan zijn placas (zijn pas verworven kunstgebit) naar de tandarts vertrokken. Luis vond het maar niks dat we meteen met meneer Freitas in de weer moesten want hij stond te popelen om ons iets le laten zien: Een paar details, ´pormenores´, die hij met veel liefde en vakkundigheid heeft gerestaureeerd: de friezen en raamlijsten op de eerste verdieping. De kleur van cement verraadt dat het nieuw is, maar alles is tot in de perfectie gedaan, inclusief een paar heel fijne lijntjes die in het midden van de vertikale stijlen langs de openslaande balkomdeuren zijn ingekrast. Inmiddels is het snoeiheet geworden, maar er komen rare wolken over zee aandrijven en het weer is anders dan anders. Toch gaan we ervan door, met de belofte dat we vanmiddag vroeger dan normaal terugkomen met koud bier omdat het zo heet is.Als we om een uur of drie weer terug zijn hangen er slierten mist in het dal. Wel blijft ons zeezicht intact, omdat we onder de mist doorkijken. Ook de temperatuur, die onderweg zakte naar 21 graden (brrr) is op op ons eigen plekje gewoon 25 graden. Dus het gaat weer nergens over. Noud heeft, buiten het beloofde bier natuurlijk, wat blokjes kaas meegebracht en de heren zijn weer dik tevreden. We kunnen niet vertrekken zonder eerst de ´pormenores van Luis´ nogmaals uitgebreid te bewonderen en hem frontaal op de plaat te zetten met de belofte dat die foto het web opgaat. Bij Deze!

Peter, 22 juli 2008: Noud’s nursery

Peter, 25 juli 2008: nog even…

Noud, 26 juli 2008: stil op het Loo

Noud, 1 augustus 2008: en toen stond de wereld even stil…

Peet had vandaag een minne dag. Hij had het gevoel dat niets hem lukte en dat al heel de week. De bestelde matrassen .. zijn ze er wel op tijd om mee met de bus te kunnen? Het sanitair… die verdomde bouwvak vakantie ook! Alles dicht! En dan Peet´s grote liefde de Smart, ook al zoiets, die staat al 3 maanden bij een garagist met een burn out. Hij zegt wel dat hij morgen klaar is maar dat zegt ie al zo lang. En ik zit dan hier. Mijn hopeloos droppie daar alleen. Kan niks doen. Elkaar in de ogen kijken en peilen wat de beste strategie is in dit geval ook al niet mogelijk. Kan allemaal niet… dus onmacht. Gelukkig waren Alice en Martin er wel voor Peet. Een welgemeend openbaar hartelijk dank daarvoor. We gaan weer door…En dan, bij het rommelen hier in huis in de papperassen tijdens het algehele opruimen, kom ik, plotseling, dit geschrift tegen. Hoe het hier komt weet ik echt niet. Gewoon… tussen de spullen, de afscheidsrede in de kerk van Peter voor zijn moeder. En dan zinkt alles in mijn schoenen… ff zitten en adem halen! Ik kende eigenlijk elk woord nog wel, maar om het weer te zien…, nee, dat was voor vandaag geen goed idee. Maar eigenlijk toch mooi ook tegelijk. Echter met zoveel herinneringen waarvan ik dacht dat ze eindelijk een beetje aan het vervagen waren en dan komen die uitgerekend in multi colour terug. Met al het verdriet, pijn en vooral medelijden erbij. En dan zit je hier, de bestemming voor een korte vakantie, die we ons met ons drieen bedacht hadden. We hebben het niet gehaald met zijn drieen. Hèh !! (dit was haar versie van mijn GVD), zou moeder gezegd hebben. Voor ieder die het wil lezen, dit was Peter´s toespraak.

Peter, 3 augustus 2008: processie?

Noud, 13 augustus 2008: onderweg met ons hele hebben en houwen

Vanochtend vertrokken met toch weer een oponthoud. Gisteravond bij het controleren van alles, bleek dat het verhuurbedrijf geen autopapieren had geleverd. Shit… zouden ze die wel hebben of zou een vorige huurder ze hebben kwijt gemaakt. Geen rustig vooruitzicht nadat je 2 dagen alles in die auto hebt zitten boetseren met 4 man sterk (klik hier voor de vakkundige beschrijving daarvan – met foto’s – van zwager Martin). Maar goed, toch maar even naar Berendina voor een borreltje. Bleek dat Berendina iemand kende die nog niet zo lang geleden op diezelfde verhuurafdeling werkte waarvan wij een busje hadden gehuurd. Beer heeft hem gebeld en die vriend zei toen al dat ze nooit de originele papieren in de auto´s deden maar kopietjes. Maar dat ze hadden moeten weten dat zodra er een auto naar het buitenland gaat dat ze dan wel de originele papieren mee zouden moeten geven. Goed dat was al een geruststelling en was het alleen een kwestie van vertraging.

Dus om half 9 was ik in Breda om de papieren op te halen, nog ff een paar boodschappen (tandenborstel, kam en tandpasta vergeten) en op weg naar Madeira.In Belgie en Noord Frankrijk een regelrecht noodweer gehad. Ik kon soms niet harder dan 50 km p/u rijden. En liever had ik op een parkeerplaats gestaan als die voorhanden was geweest. Daarnaast ook een hele harde wind wat het rijden met zo´n bus ook geen lolletje maakt. Zo na Abbeville werd het beter en de wind nam een stuk verder ook behoorlijk af. Uiteindelijk wil ik dagelijks minimaal 650 km rijden en gelukkig was Le Mans een goede stopplaats. Peet heeft via internet een hotel geboekt en het adres doorgegeven. Dus dit keer een echt makkie kon er zo naar toe rijden. 18.30 uur op hotel en een borrel gedronken en gegeten. En nu….naar bed. Morgen deel 2

Peter, 14 augustus 2008: onderweg met ons hele hebben en houwen (2)

Noud is aangekomen in Vitória, of ook wel Gasteiz in het Baskisch. Dat was een rit van maar liefst 780 km. Hij is qua tijd nu op de helft, qua afstand er al een leuk stukje overheen. Vandaag een ‘uneventful trip’ en dat is precies wat we moeten hebben. Het is per slot al spannend genoeg. Na zijn aankomst in Gasteiz belde hij me op met de mededeling dat hij in een ongelooflijke luxe hotel terecht was gekomen. Ik had dat (ongezien natuurlijk) geboekt via Booking.com voor een luttel bedrag. Noud vermoed dat hij de eerste is die in het bed op zijn kamer slaapt. Spiksplinternieuw dus met alle bijbehorende promotieprijzen om het ding vol te krijgen. Nou ja. Doe er je voordeel mee. Na een reis van negen en een half uur, toch wel spannend met zo’n grote en vooral zwaar beladen bus, is het niks erg om je even in luxe te kunnen baden. Morgen heb ik hem in Caceres in het Caceres Golf Hotel geboekt. Wel buiten de stad en dat zal hij jammer vinden, maar het kunnen parkeren van dat giga-apparaat is een eerste prioriteit. De meeste stadshotels hebben weinig of geen mogelijkheden. Jullie snappen al dat Noud nog niet weet dat hij morgen niet verder hoeft dan Caceres. Dat is een dikke 550 km, maar voor de laatste reisdag op het vasteland staat dan nog maar een kleine 450 km open. Dus het wordt tijd dat hij het ietsje kalmer aan mag doen. Overigens, morgen voert niet alleen maar over snelwegen, er zit een flinke dosis Carreteras Nacionales bij en dat kost tijd genoeg.Als Noud straks terugkomt van zijn avondeten zal hij dit wel lezen of anders zien dat hij gemiste oproepen op zijn telefoon heeft.. Morgen hopelijk deel 3…

Peter, 15 augustus 2008: onderweg met ons hele hebben en houwen (3)

Caceres vandaag. Dat was dus niet zo’n gigantische rit en Noud was dus al om half vier in het hotel. Zo aan het eind van de middag kan het knap warm worden in Extremadura, de braadpan van Europa, en dat werd het ook vandaag. Noud had dus geen airconditiioning in de auto. Dacht hij. Toen ik dat gisteren tegen Alice zei, zei ze: wel waar. Er zit een knop AC in, die heb ik zelf gezien. Dus vandaag rond de middag met Noud aan de telefoon tegen hem gezegd dat hij gewoon de airco aan kon zetten. Die heb ik niet. Welles. De AC knop. Druk er maar op. Maar dat is een draaiknop. Nee, drukken. O. Nou, ik heb erop gedrukt. En wordt de lucht nu koud? Die is de hele tijd al zo koud. Ik heb de hele tijd de verwarming aan. Conclusie: de airco stond de hele tijd al aan. Technisch wonder, die Noud!

Om een uur of acht nog zijn huishoudelijke taakje gedaan: zijn planten water geven. Die stonden er in de vrachtwagen ondanks de hitte nog vrij fleurig bij… Morgen naar Portimao. Dat is nog zo’n 400 km. Als het goed is heeft hij daar weer zijn eigen vodafone internetverbinding dus met een beetje geluk schrijft hij morgen deel 4…

Peter, 16 augustus 2008: onderweg met ons hele hebben en houwen (4)

Pech! ik moet deel vier toch nog zelf schrijven. Niet omdat Noud niet is aangekomen in Portimao. want dat is hij. Vanmiddag om een uur of drie. Onze tijd. Daar was het pas twee uur en dat betekent nog een extra uurtje zoetbrengen. Vannacht heeft hij de minste accomodatie tot nu toe: de cabine van het vrachtwagentje. Dit is het weekend van Maria Hemelvaart en er is dus geen hotel te krijgen dat nog enigszins betaalbaar is.

Daarom: Noud heeft wel internet maar geen stroom voor de computer, dus ben ik nog een keer aan de beurt. Hij is al op het havenkantoor geweest, heeft zijn tickets voor morgen en voor de terugreis volgende week en staat nu in de wachtrij. Sterker, hij IS de wachtrij. In zijn piere-eentje nu op het haventerrein voor de nacht, elk half uur door electronische meeuwen waarschijnlijk gewekt. Want die hebben ze daar, om echte meeuwen (hun poep vooral) weg te houden. Ik had Noud net aan de telefoon en ik kon het hier horen. Alsof ze een stel meeuwen levend villen…. Enfin. dit deel van het avontuur is achter de rug en dat is een hele rust.

Peter, 25 augustus 2008: de stuipen op het lijf

Noud is aangekomen in Le Mans. Goed gereden, ondanks toch weer een uur oponthoud. Maar ongewild heeft hij me de stuipen op het lijf gejaagd vandaag. ‘Picture it’…. Vandaag is de voorlaatste dag van het verhuisavontuur. Op Noud zijn reisdagen hebben we vaak telefonisch contact. Ik wil natuurlijk graag weten hoe de vorderingen zijn, en soms is dat ook nodig om snel een hotel te kunnen bespreken langs de route. Vanmiddag om half een ging mijn mobieltje weer. Noud, kon ik zien op het display. Maar ik krijg Noud helemaal niet. Ik krijg een Franse dame, die me zegt (vertaling natuurlijk) ik ben chauffeur van een ambulance en ik sta hier op de snelweg bij Bordeaux met een Nederlandse meneer… Ik denk dat ik krijtwit wegtrok. Het volgende dat ze zei klonk als: en ik heb hem erin gelegd. Meteen daarna zei ze dat die meneer niet zo goed Frans sprak en dat ze daarom mij opbelde. Ik onderbrak haar spraakwaterval en kreeg ertussen: ´En wat heeft hij????’ Ze zei: ‘helemaal niets.’ Op dat moment realiseer ik me wat ze eigenlijk gezegd had. Ze zei: Je lui suis rentrée dedans. En dat betekent zoiets als: Ik ben bij hem naar binnen gereden. Ik had begrepen: Je l’ ai rentré dedans. En dat zou een wat ruwe manier geweest zijn om te zeggen: ik heb hem erin gelegd. Enfin. Dus eerst Noud aan de telefoon gevraagd. Hij had dus niets, en het vrachtwagentje ook niet, maar de ambulance (het was eigenlijk een ambulance voor zittend vervoer, en dus totaal irrelevante informatie) had zo ongeveer geen neus meer. Nou ja. De Gendarme moest erbij komen en de papieren zijn ingevuld. Noud kon het niet helpen, hij moest remmen voor een stilstaande file en de ambulance dus ook maar die deed het te laat…. Nou ja. We zijn allemaal van de schrik bekomen (niet helemaal eerlijk, Noud had het niet eens gemerkt – dat lees je in het volgend hoofdstuk – en was dus ook niet geschrokken) maar het herinnert me er wel aan dat ik blij zal zijn als dit avontuur voorbij is. Vanmorgen dacht ik nog dat ik over de heenreis heel wat nerveuzer was met die overvolle auto dan over de terugreis. Zo zie je maar…

Noud: 27 augustus 2008: weer thuis

Gisteravond, dinsdag dus, ben ik aangekomen in Breda om de auto in te leveren bij Tigchelaar. Eigenlijk niet op tijd omdat ik op de ring van Antwerpen in een file vastliep. De reis is niet zonder slag of stoot verlopen zoals je hebt gelezen. Daarnaast waren de stukken van ruim 800 km per dag gewoon te groot. Ik kon wel veel harder rijden dan op de heenweg maar het voordeel wat je daar op deze trajecten uithaalt is maar heel weinig. Dan gaat het om een half uur of zo op een hele dag rijden. De reis per pont was geweldig. Jan en Saskia zaten ook op de pont, die 2 uur vertraging had door slecht weer, en dat maakte het een heel stuk gezelliger en de tijd daar is omgevlogen.

De eerste trip naar Burgos ging wel goed en volgens verwachting. Ik kwam daar rond half 10 aan, dus 2 uur latere dan gepland. Door een wrakke beschrijving van het hotel zelf op het internet waar ze te vinden waren werd ik dus na die hele dag getracteerd op een puzzeltocht. Dat vond ik niet leuk en dat kun je dan op dát moment net niet meer hebben. Want het rijden met zo´n bus is toch geen sinecure! Je moet flink opletten dat je niet door de Portugezen, Spanjaarden, Fransen en Belgen, door hun belachelijk rijgedrag in de problemen komt. Goed in Burgos had ik dus uiteindelijk dat hotel gevonden met blik en geluid op de snelweg. Maar als je moe bent slaap je overal.

De dag erop naar Le Mans. Halverwege ging het fout met de ingewanden en moest ik wat vaker stoppen. In de voormiddag ook nog een vette file voor bordeaux. Daar moest ik een flinke paniekstop maken en ik heb mijn voorbuurman maar net gemist gelukkig. Echter mijn achterbuurvrouw was niet zo oplettend. Ik had er niets van gemerkt omdat haar auto, een Peugeot 407, keurig onder de laadklep van de vrachtwagen was geschoven. De voorkant van die auto was helemaal kapot en in elkaar. Aan de vrachtwagen was niets noemenswaardig te zien. Maar goed ik moest dus wachten tot de politie er was. De franse dame en ik hebben tijdens dit wachten de schadeformulieren ingevuld. En nadat de politie alles had gecontroleerd kon ik door. De politieman heeft mij keurig weer in de file geloodst. Maar ja wel 1,5 uur vertraging. En die file was nog niet weg. Uiteindelijk zo rond 8 uur in Le Mans aangekomen. En op de kamer ging het eigenlijk meteen fout. Overgeven als een gek en op de wc blijven zitten was ook geen overbodige luxe. Het lijkt erop dat het een virusje is van Madeira want ik hoorde van Madeleine dat haar zoon James op hetzelfde moment hetzelfde meemaakte.

Maar goed, kopjes thee gedronken met droog brood, en dat maar zoveel mogelijk. Dat heb ik in de nacht nog een keer moeten beboeten want toen kwam alles er in 1 golf weer uit. Badkamer uitdweilen en maar weer kopjes thee drinken. De volgende morgen dus wat langer in bed en bad gebleven en ik reed om half 11 weg. Een beetje gammel, maar het ging. Ik zou om kwart over 5 in Breda aankomen. Maar de Franse ambtenarij had besloten dat ze de A28 moesten afsluiten dus dat kostte een uur in een omleiding. Bij Calais had diezelfde ambtenarij besloten dat de afslag naar de ferries naar engeland voorzien moesten worden van nieuwe belijning dus die waren ook afgesloten. Alle Engelsen op de thuisreis in verwarring, dus een vette file. Nog een half uur vertraging erbij.

Op het laatste drupje diesel Belgie gehaald want het verschil tussen 1,48 euro per liter diesel in Frankrijk en 1,33 in Belgie is wel erg aantrekklijk voor de brandstofslurper waar ik mee reed. Overigens in Spanje kost de diesel 1,19… dat is nog eens echt goedkoop.

Peet was in de tussentijd de boel aan het regelen bij Tigchelaar, dat ik het nét zou halen als er niks tegenzat. Ik wilde wel van die bus af. Maar goed op de ring van Antwerpen ging het weer fout. File, en toen haalde ik het niet meer. ik kwam om 2 over 7 aan bij Tigchelaar. Alle bagage uit de bus overgeladen en toen bleek dat de hekken van het bedrijf nog open waren. Dus rap die bus op het terrein en gauw naar huis. Heerlijk!! Al met al is de terugweg me dik tegen gevallen. Op de heenweg, met een zwaar beladen bus, had ik daar geen last van. Tenslotte is het dan zo dat je je spullen aan het wegbrengen bent en dat is dan een leuk gevoel. Alles in het huurhuis plaatsen, wat uitpakken, allemaal leuk. Dat dat anders uitpakte was een tegenvaller maar het was niet anders. Op de terugweg heb je deze leuke vooruitzichten niet en is het gewoon een kwestie van die bus terug rijden. Ik ben ook moe vertrokken door alle commotie en dan heeft zich gewroken. Maar… de missie is volbracht. Gelukkig !!!

Noud: 7 september 2008: bijna twee weken in Nederland, en maar hollen…

Als je dit leest dan ben ik weer op (weg naar) Madeira. De tijd hier is omgevlogen met allerlei leuke maar ook een paar niet leuke dingen. Leuk was om een boel mensen te zien die ik nu een poosje zal moeten missen. Erg leuk was de reunie van de NicholsonKring in Antwerpen. Daar gingen we op vorige week vrijdagavond al naar toe: beladen met een zelfgemaakte rijsttafel. Het was ook plotseling prachtig weer geworden en dat is het weekend zo gebleven. Op zaterdag met vriendinnen Eveline en Petri naar de exotenmarkt geweest. Met prachtige groenten en fruit. en jawel de eerste vijgen van dit jaar….lekker!! Ook ontbijten met een garnalenkroket is erg lekker. In de middag een alternatieve rondwandeling door de stad naar mooie maar niet zo erg bekende plekjes. Vanwege het warme weer werd er zeer regelmatig uitgerust op een Antwerps Terras.

En in de vroege avond een luisterrijk diner in een restaurant op de hoek van de grote markt. Het was op zondag een soort van Uitmarkt in Antwerpen dus daar moesten we ook overheen slenteren. Alle galeries waren ook open, en dat hadden ze nou niet moeten doen. Ben ik toch weer aan iets blijven hangen. Marcel zal wel zeggen: heb je nu nog niet genoeg troep, of ga je een museum beginnen? Maar ja, ik ben net een troep muizen, ik maak alle meer-ruimte die ik heb altijd vrij snel vol. Maar goed het was erg gezellig, we hebben nog uitgebreid getapaad met Peter Hofman en Eveline.

Terug in de haven ontstond er spontaan een kookmanie op alle boten en werd er besloten dat we met 17 man samen zouden eten koken en samen opeten. Petri had een emmer pastasaus gemaakt, Eveline dook de kombuis in en kwam eruit met salades en artisjokken; weer anderen kookte pasta want voor 17 man heb je nogal wat nodig en daar zijn de kombuizen niet zo erg op berekend. Matilde kreeg de geest en zou voor ons eens een echte tortilla maken….kregen we dus ook nog kookles van een Spaanse!!! Annelies dook plots de kombuis in van haar boot en kwam met 17 heerlijke toetjes te voorschijn waarvan ze de ingredienten bij alle boten uit de kombuis had weten te praten. Dit alles overgoten door heel veel wijn en prachtig weer. Nou wat wil je nog meer. Een erg gezellig weekend dus. Moe maar voldaan, zoals dat heet, keerden we bootwaarts en lagen al erg vroeg te kooi.

Maandag wat minder leuk, moest ik naar de advokaat. Dinsdag, woensdag en donderdag moest ik werken aan de definitieve afwikkeling van de erfenis van Moeder Groen. Buiten dat het een klote(n?)werk is (excusez le mot) heb ik er elke keer weer last van dat er allerlei herinneringen opborrelen en dat bemoeilijkt het allemaal wel. Maar goed, alles is nu zover en de accountant moet het nog allemaal naberekenen etc. Maar dan is het binnenkort de laatste handeling en dan hoop ik dat het wat dat betreft helemaal voorbij is.

Zaterdag ging op aan boodschappen doen en strijken en in de avond nog ff een leuk feestje bij Marion, een collega van Peet, die 40 jaar werd. Vandaag de boel inpakken, Beer en Adriaan zijn nog even langsgeweest en dan een afsluitdiner in St Annaland bij Buutengaats. En om kwart voor 12 ga ik de trein in naar Schiphol. Daar ben ik om 2 uur of zo en dan is het nog maar 3 uur wachten voordat ik kan inchecken en om kwart voor 7 gaat de vlucht.

Peter, 8 september 2008: weer voorbij

Het waren een paar leuke weken, zoals Noud al beschreef. Niet alles was leuk, want er moest een boel geregeld worden en een paar hobbels genomen. Maar uiteindelijk was het vooral prettig om de dingen weer eens normaal te kunnen bespreken – of er zelfs ouderwets ruzie over te kunnen maken – zonder dat je daarvoor achter een beeldscherm moet zitten of aan een telefoon hangt. Maar het is weer voorbij. We zijn heus niet zo klef, en ook nooit geweest, maar we vonden het alletwee niet leuk dat Noud nu weer terug moet. En een hele dag tegen zijn vertrek aanhangen hielp ook al niet echt. Maar het moet wel. Want intussen heeft de aannemer op Madeira er alweer een potje van gemaakt. Net als in Nederland zijn kennelijk ook in Portugal alle beroepen met een A fout (aannemer, automobielhandelaar, assuradeur, arts niet te vergeten – en een aannemer is dubbel fout want hij begint met dubbel aa) en de aannemer moet weer eens krachtig worden toegesproken. Dat is aan Noud wel toevertrouwd, maar het is geen sinecure. Hij zat er ook stevig tegenaan te hikken en dat maakte zijn vertrek er niet echt luchtiger op. Maar vanavond gaat hij eens op zijn gemak op de bouw kijken om alle rampen te overzien en dan komt er deze week weer een keer een bouwbeschreeuwing. Maar deze keer denken wij niet dat de Mestre erg zal schreeuwen. Noud is tamelijk boos op de slordigheid waarmee de tekeningen vooral NIET bekeken worden en de intensiteit waarin de verschillende leveranciers vooral NIET met elkaar spreken. Dus ze kunnen hun borst nat maken maar dat weten ze nog niet… Ik wens ze sterkte, maar vooral Noud, die nu weer even een paar lastige dagen tegemoet gaat. Daarna kan hij eindelijk eens in zijn spullen duiken en wat leuke dingen uitpakken en wat kunstjes ophangen. Daar verheugde hij zich al op toen hij met de boedel de vorige keer op Madeira was aangekomen maar door de perikelen die week heeft hij er niets aan kunnen doen en dus ook niet van kunnen genieten. We volgen zijn vorderingen van nu af weer op de voet en er zullen wel een paar plaatjes komen van de inrichting van het huurhuis…

Noud, 8 september 2008: terug op Madeira

Peter, 12 september 2008: buikpijn… over!

Noud schreef al dat hij weer terug is op Madeira. Dat de reis prima was en de hoeren leuk!En dat hij geen zin had om naar de bouw te gaan. Op dinsdag is hij dan toch – met buikpijn – gaan kijken. Met vrees en beven over wat voor vreselijkheden ze nu weer zouden hebben bedacht. Maar bij het betreden van het terrein: buikpijn over! Het huis wordt prachtig, alles ziet er heel goed uit, de terrassen zijn te groot uitgevallen en niet helemaal rechthoekig, dat is dan het probleem van de Mestre, die nu meer tegels moet kopen en er aan moet laten zagen om de schuine kant op te vangen. De parkeerplaats lijkt wel groter te zijn dan nodig, maar dat moeten we nog maar eens bekijken. De foto’s waarnaar jullie reikhalzend uitkijken laten nog wat op zich wachten. Want Noud heeft de oplader van het fototoestel hier aan boord laten liggen. Als ik eind volgende week naar Madeira ga neem ik het mee. Intussen zal hij wel een camera lenen om nu toch jullie – en niet te vergeten mijn – brandende nieuwsgierigheid te blussen. Intussen is er al een bouwbespreking tussen Noud en Ezekiel geweest. Daar deden zich geen problemen en ook geen onduidelijkheden voor (de boodschap GEEN MEERWERK ZONDER OFFERTE is duidelijk aangekomen. Maar morgen volgt er nog een bouwbeschreeuwing (dat betekent mét de Mestre maar ongetwijfeld zonder diens placas*, zodat er wel veel geluid uit gaat komen maar weinig verstaanbaars) op de bouw, en Noud heeft aangekondigd dat hij vrolijk mee gaat schreeuwen. Hopelijk kan er een camera geleend worden zodat we weer eens wat te zien krijgen. We houden, anders dan de Mestre, de adem in…

*kunstgebit

Noud: 14 september 2008: eindelijk weer plaatjes

Met dank aan Marcel voor het mogen lenen van zijn camera en hij heeft de plaatjes ook naar mij doorgestuurd.

                

Peter, 29 september 2008: weer een stapje

   

Peter, 3 oktober 2008: dwingend oog

   

Peter, 13 oktober 2008: mooi van achteren

We hadden ons de laatste tijd wat zorgen gemaakt over de stevigheid van onze Mestre José. Niet over zijn eigen fysieke stevigheid want hij weegt minstens 110 kilo, maar over de stevigheid van zijn bedrijf. De klad zit wat in de bouw op Madeira – waar niet trouwens – en hij had bedongen dat het geld voor het meerwerk vooraf moest worden betaald. Maar nu hebben we weer meer lucht: hij heeft in elk geval een nieuw en vrij groot project in de wacht gesleept en heeft er nu de papieren voor binnen. Dan is het officieel en dat betekent dat er weer geld naar hem toe komt, en bovendien dat hij zijn mensen binnen afzienbare tijd elders nodig heeft, dus dat kan alleen maar in ons voordeel werken..We kunnen jullie nu ook eindelijk laten zien hoe het hele huis er van een afstand uitziet. Noud heeft met hulp van Marcel de plek gevonden waarvandaan je het hele gehucht kunt zien. Met rechtonder ons huis…

Peter, 20 oktober 2008: jobstijding…. of toch niet?

Vanmorgen krijg ik een telefoontje van onze onvolprezen Ezekiel. Hij kon Noud niet bereiken en hij had hem dringend nodig. Slecht bericht, zegt hij…. De aannemer, Mestre José, was verleden week in het ziekenhuis opgenomen. Met Longontsteking, zeiden ze. Dat verhaal kende ik al, want er had afgelopen dinsdag weer een bouwbeschreeuwing zullen zijn en die ging zonder afmelding niet door. De oorzaak weten we nu. De hele goegemeente was in rep en roer want de mestre was met longontsteking in het ziekenhuis opgenomen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik daar een heel ander idee bij had. De paar keer dat ik de Mestre gesproken heb klonk zijn stem als een rasp, en dat wil natuurlijk niet alles zeggen, maar hij zag er ook niet zo gezond uit. Ik heb wel meer van die momenten van inzicht, zoals je dat zou kunnen noemen.

‘inzicht’

Ook dit keer klopte mijn ‘inzicht’. De Mestre had geen longontsteking. De Mestre had longkanker. En de Mestre is inmiddels niet meer….Een menselijke tragedie, natuurlijk, zo oud was hij niet, en hij laat een gezin achter. Maar de Mestre heeft misschien een genadig einde gehad. Het heeft maar een paar dagen geduurd, en Ezekiel vertelde dat hij er vrijdag nog was, dat de Mestre hem wel herkende maar al niet meer kon communiceren… Gisteren (zondag) is hij gestorven…De gezondheid van Mestre José van de laatste maanden verklaart denkelijk wel de moeizame communicatie. Hij had waarschijnlijk grote zorgen en had er zijn hoofd niet helemaal bij. Bergrijpelijk…

geen ernstige gevolgen, zo lijkt het

Voor ons lijkt de droeve gebeurtenis geen ernstige gevolgen te hebben. Het spijt me dat ik al snel deze overstap moet maken, maar het zou voor ons slecht hebben kunnen uitpakken als een en ander niet geregeld zou zijn. Het bedrijf van de Mestre gaat – in elk geval voorlopig – gewoon door. Er zijn nieuwe projecten aangenomen en er is een bedrijfsleider aangesteld, Romão, die Noud kent en waar hij goed mee kan communiceren. Overmorgen is er een bouwbespreking met Ezekiel, Romano en waarschijnlijk de architect, en we hopen dat we dan een wat nauwkeuriger planning te zien krijgen.

gejokt

Noud, 26 oktober 2008: bezoek uit Nederland

Op het moment dat ik dit schrijf zijn Bram en Vivian alweer vetrokken met hun zeilboot Duende naar Tenerife. Ze waren 14 dagen op Madeira en we hebben elkaar met grote regelmaat gezien. We zijn uit eten geweest, we hebben bier (een eigen brouwsel van de uitspanning aldaar – en wat ik erg lekker vind omdat er niet zoveel prik in zit) zitten drinken aan de haven Funchal. De Nederlandse clan hier heeft kennis met hen gemaakt, nog maar weer eens uit eten of een etentje bij iemand thuis. Allemaal erg gezellig. Ik heb ze naar allerlei uithoeken van het eiland gebracht want daar gingen zij dan weer op een levada voor erg gevorderden wandelen. Niks voor mij, teveel afgronden en te weinig hekjes. We hebben een ronde met de auto over de west kant van het eiland gemaakt. Net op tijd want de dag erna is de buitenweg van São Vincente naar Porto Moniz afgesloten vanwege het feit dat het te onveilig werd door vallend gesteente door de regen. Dan brokkelt er nog weleens iets af. Er stond ook een rit langs de oostkant van het eiland gepland maar daar was geen tijd meer voor. Maar dat kun je allemaal lezen op hun eigen site met mooie foto´s : http://www.sy-duende.com/ Deze foto is gemaakt bij het begin van de laatste wandeling

Peter, 29 oktober 2008: mijn trots

Peter, 8 november 2008: donkere wolken

Noud, 13 november 2008: trouble in paradise

Mijn vakantiegevoel is heel erg ver over. Gaat bij allerhande mensen de aannemer failliet, nee… bij ons gaat ie dood. Dan lijkt er een betrouwbare opvolger te zijn: fout… nee, die man is op ons geld uit en verzint allerlei extra werkzaamheden om maar aan (ons!) geld te komen. Dus dit is wel een basis-scenario om van te gruwen. Maar goed. Gelukkig is Ezekiel het erg met me eens dat we wel buitenlanders zijn maar geen melkkoe. En hij zet er zich voor de volle 100% voor in om ons te behoeden voor nog meer rampen. Kortom…de vakantie is over. Back tot reality, Paradise lost! Dus de toeleveranciers, die soms nog behoorljke bedragen te vorderen hadden van de overledene, willen nu nog maar zeer terughoudend zaken doen met mestre José´s opvolger. Eerst geld en dan leveren. Dat begrijp ik goed. Dus het rescue-plan is in volle gang. Ik heb met de loodgieter al een accoord, die heb ik zijn extra werk rechtstreeks betaald, en die gaat gewoon door. Met de ramen-man heb ik ook een accoord maar daar zie ik nog niks van, dus dat is ff minder. Met de man van de tegels heb ik ook een accoord en die gaat gewoon leveren. Ik betaal hem rechtstreeks en de aannnemr krijgt van mij zijn 15 % commissie. De electricien is nog de grote onbekende in dit spel want die krijg ik niet te zien. Men zegt dat hij a.s. week de draden gaat trekken. Als die er maar eenmaal liggen dan kan ik desnoods zelf wel de stopcontacten en lichtknopjes aanleggen. Komende week worden de tegels geleverd voor de terrassen en dan kunnen die gelegd worden, maar ja ik zie nu dus nog niks. I keep my fingers crossed! Maar uiteindelijk is het als volgt….. ik word er niet echt blij van allemaal. Maar goed…het sal allemaal wel weer reg kom Tot in betere tijden Maar, ook voor mijn eigen opwekking, de volgende foto´s. Er is wel wat gebeurt in de tussentijd.

Noud, 23 november 2008: en de boer, hij ploegde voort…

Peter, 30 november 2008: open huis

Het is niet gemakkelijk. De aannemer heeft alweer om geld gevraagd terwijl de vorige drie keren dat hij een voorschot heeft gekregen hij garandeerde dat we een week of twee geleden glasdicht zouden zijn en alle tegels en bestrating van de terassen zouden liggen en hangen. Noud is het nu beu. Hij heeft de aannemer te verstaan gegeven dat hij niet meer over geld hoeft te praten zolang het huis niet glasdicht is en niet alle materialen waar wij al voor betaald hebben op het terrein aanwezig zijn. Dat betekent dat deze week het uur van de waarheid wel is aangebroken. Als hij uit geldgebrek niet in staat is om zijn leveranciers te betalen kan het zomaar zijn dat hij omvalt. Dan hebben we een nieuw probleem. Intussen zijn er steigermaterialen van ons terrein verwijderd. Dat kan er op wijzen dat het volgende project van mestre Romao er nu toch door komt. Dat zou dan betekenen dat de geldstroom langzaam weer opgang komt en we misschien net door het oog van de naald kruipen. In deze spannende tijd schieten de plaatjes er wel eens bij in. Noud heeft wel gemeld dat we draden hebben, maar de foto hadden jullie nog te goed. Wel, bij deze. Ook maar even een foto van het inmiddels ook betegelde toilet. Dat ziet er goed uit en we zijn er best blij mee… Tenslotte nog even een veeg uit de pan aan iedereen die zo zeker wist dat we echt niet op meer dan 500 meter kunnen wonen. Dat we ons aan de bananengrens van 350 meter moesten houden. Nou. De laatste foto bewijst hun ongelijk: links in beeld een bananenboom die vrucht draagt, en zoals jullie kunnen zien op dezelfde hoogte als ons huis, dat op de achtergrond te zien is rechts onder in ons gehucht….Toch een mooi plaatje en zoals je ziet bloeit er in november ook van alles… Maar voorlopig hebben wij nog steeds een open huis…

 

Peter, 8 december 2008: tocht

Noud, 31 december 2008: 2008 voorbij, 2009… een nieuw begin.

Ook heeft de aannemer nu een opleverdatum genoemd die in het contract vastligt met een boeteclausule erop. Het huis wordt uiterlijk 15 februari opgeleverd. Dus tot die tijd zit ik nog hier. Ik had gehoopt eind januari naar Nederland te kunnen terugkomen maar dat wordt nu iets later. Niet leuk, maar het is voor het goede doel zullen we dan maar denken. Gelukkig stond ik er deze keer niet alleen voor want Peet is 20 december aangekomen. Gezellig en gedeelde smart is halve smart. We hebben het heel gezellig zo samen en doen eigenlijk geen klap, buiten plannen maken die dan steevast niet doorgaan wegens ´geen zin´ of een andere smoes. We hebben wel het trap-probleem getackeld want door het ontvallen van de ramen-man (die overigens voor de trap een godsvermogen wilde hebben) moeten we die nu zelf regelen. We zijn al een heel eind via een nieuwe zaak hier, de AKI. Dit is nu eens écht de lokale Gamma met een uitgebreide collectie voor de doe-het-zelver. Dus er zijn plotseling een heleboel dingen die we makkelijk zelf kunnen regelen en je hebt ook een idee van prijs. Want die aannemers spelden je wel van alles op de mouw als het over prijzen gaat.

En dan als laatste blogregels van 2008 rest ons nog een ieder een heel gelukkig, gezond en onbezorgd 2009 toe te wensen. Natuurlijk in de hoop dat wij dat dan ook hebben. Want om met de jaarlijkse oude-jaars-verzuchting van mijn vader af te sluiten : Het was me het jaartje wel !

Peter, 1 januari 2009: en dan nu dus echt….

Gelukkig Nieuwjaar!

Klik op de link om mee te genieten met het beroemde vuurwerk van Funchal, alweer door een of andere fanaat op YouTube gezet. Klik op het pijltje midden op de afbeelding om het filmpje te starten.

We zijn het gaan bekijken vanad Cabo Girão vannacht. Ongelooflijk. en het was zeventien graden. Met de champagne en de glazen (nou ja… plastic bekers, maar dat mocht de pret niet drukken) in de hand het nieuwe jaar ingeluid met op de achtergrond, uitstekend zichtbaar en ook op veilige afstand het mooirste vuurwerk op de wereld. Toen we weer thuis waren was het nog zo zacht dat we nog een slaapmutsje hebben gedronken op het terras. Zie de foto als bewijsmateriaal!

Peter, 6 januari 2009, leaving on a jet plane

de laatste dagen samen op Madeira stonden alweer in het teken van mijn naderende vertrek. We hadden het geen van tweeen erg breed. Maar ja…. het was weer niet anders. Mijn terugreis liep uit op een nachtmerrie. Bij aankomst in Bristol bleek de accu van mijn smart bijna leeg. Een vriendelijke beambte van het parkeerterrein heeft met behulp van een noodpakket de motor kunnen starten maar de accu bleek niet op te laden. Maar ik kon ook niet op het parkeerterrein blijven staan in de nacht bij min 5. Dus toch maar gaan rijden. Maar al na een paar mijlen gingen de lichten zwakker branden. Toen gingen er allerlei waarschuwingslampjes aan en tenslotte begin er ook het een en ander te piepen. Toen ik een Shellstation zag ben ik gestopt. Het was middernacht geweest maar er had een vriendelijke dame nachtdienst. Ze liet me binnen en heeft uiteindelijk een hulpdienst gevonden die te telefoon aannam. Mijn smartje werd na een half uur opgehaald en – geluk bij een ongeluk – er was een Bed and Breakfast tegenover het shellstation en ze hadden een kamer. De volgende dag wachtend doorgebracht, maar op zondag een auto, laat staan een smart gerepareerd te krijgen is een illusie. Maandagmorgen (ik had al aan het werk moeten zijn) gebeld naar Nederland en iedereen die het weten moest geinformeerd. Toen met een taxi de garage (oude vieze loods met zonder verwarming) opgezocht. De monteur is via internet en telefoon op zoek gegaan naar de juiste onderdelen. Ik had de papieren bij de hand dus het juiste chassisnummer kon opgegeven worden. Als uiteindelijk om half zes ’s avonds alle onderdelen gearriveerd zijn begint de lastige klus van het verwijderen van de oude (vastgelopen) dynamo en het monteren van de nieuwe. Er ging onderweg het een en ander mis en pas om een uur of negen was alles weer gemonteerd. Toen kwam de hamer: de accu laadt nog steeds niet op. Conclusie: ondanks het opgeven van het chassisnummer is de verkeerde dynamo geleverd. De laatste paar uren van de operatie mocht ik in het iets minder koude kantoortjhe van de – erg chaotische maar wel heel aardige monteur) de computer gebruiken dus via MSN was Noud ooggetuige. Toen het misging kon ik de snik bijna van het scherm aflezen. Als er iets is wat deze maanden van ‘ieder voor zich’ duidelijk hebben gemaakt, dan is het wel dat we samen toch ongeveer twee keer meer waard zijn dan ieder alleen. Dat is dan de winst. Voorlopig zit ik nu in de vertrekhal van het vliegveld van Bristol. Easyjet brengt me straks weer naar Amsterdam en dan met trein naar Bergen op Zoom waar Alice en Martin zich over me zullen ontfermen. En morgen weer aan het werk. Dan maar hopen dat de smart binnen afzienbare tijd klaar zal zijn. Dan kan de reis van vandaag weer in omgekeerde volgorde plaatsvinden. We houden jullie op de hoogte. En ik ben erg aan vakantie toe…..

Noud, 7 januari 2009: gaat de droom écht door?

Ik kan het haast niet geloven. Na Peet´s vertrek, waar ik op zijn zachtst gezegd niet blij mee was (hij ook niet) en zijn dramatische terugtocht, gloort er toch weer hoop aan de aan de horizon.Het lijkt erop dat de werkzaamheden geruisloos zijn hervat.In ieder geval in de vorm van een schilder.Hieronder een mail die ik vandaag aan Peet heb gestuurd.Alle dingen tussen haakjes zijn voor iedereen die niet van alle ins en outs op de hoogte zijn.

Ik heb Romão (de aannemer) gesproken, die heeft dus Rui (de ramenman) eruit geflikkerd en dat ie ook niet meer hoeft te komen. Hij heeft mij gevraagd die enkele dingetjes van de bovenverdieping op te laten nemen door de nieuwe aluminium man. Die scheur (In een muur van het bovenste gedeelte van de zijtuin) moesten we ons helemaal geen zorgen over maken. Dat heeft te maken met het zetten van de grond en op de hoek staat een pilaar met staal etc. van 30 bij 30. Hij wacht het nog even rustig af om te kijken of het nog meer zakt en dan gaat ie het afdoende repareren. Er was ook wel erg veel water gevallen!Het probleem van de schoorsteen (waar zowel rook door op de zolder komt en water op de muur van de overloop) kende hij ook en dat repareert hij ook.Hij wist ook de nattte plek in de keuken maar hij wist niet hoe dat nu precies ging. Dus ik heb hem uitgelegd hoe de waterloop was geweest en dat ik met Luis (de loodgieter) had besproken dat hij een gat maakt op het laagste punt van de betonplak achter het huis met een pijp naar de afvoer en dat Romão een betonrandje moet maken op het uiteinde van de betonplak om zodoende het water naar dat gat te dwingen. En dat, als er voor de ruimte achter het huis (waar de watertank staat en de boiler) een deur zit; dat het dan helemaal weg is. Dat was ie met me eens en hij zei dat hij dat niet gezien had dat het water juist van dat punt precies in die ruimte liep. Ik zei hem dat wij dat wel hadden gezien en dat het erg veel water was en dat we daarom die daken door met een pijpconstructie en de tuinslang al een groot deel van het probleem hadden verholpen.Hij zag er veel ontspannener uit, was niet opgejaagd etc. Hij is vandaag begonnen in Ribeira Brava maar had nog geen geld ontvangen, maar dat was altijd zo het geval. Hij krijgt bij aanvang van het project 20 procent van de bouwsom direct van de bank. Dus ik denk dat het grootste leed is geleden. João komt zaterdag de keukenvloer tegelen en de boel van de badkamers afwerken etc. Ik moet met de (nieuwe) ramenman in de weer en Romão op de hoogte houden via de telefoon.Morgen moet ik naar Casa San Antonio de (keukenboer in Funchal) om de totale hoogte en tekeningen van de keuken te vragen. En dat moet ik aan hem doorbellen en de tekeningen met alle maten in het huis leggen. Dan weet hij hoe ver hij moet tegelen en waar de tegels boven het aanrecht moeten beginnen.Het oude huis is nu aan voor en achterkant en zijkant geschilderd en Romão heeft de kleur van de lijsten veranderd naar de kleur (licht grijs) die wij hadden uitgezocht, omdat hij vond dat we gelijk hadden en dat dat donkere grijs veels te afstekend was. Ziet er nu veel beter uitDe onderkant van de nieuwe balkons worden wit omdat ik dat mooier vind. Het oude balkon is wel gekleurd omdat dat zo was.Ik denk dat het wel goed gaat komen met onze Mestre.Gilberto (een kennis van ons die hovenier is) kende hem zijdelings maar die stonden wel uitgebreid te ouwe hoeren. Gilberto en Rose zijn 3 jaar geleden op het huis afgekomen omdat ze het mooi vonden maar hebben het toen niet gedaan omdat ze er niet meteen inkonden.Ze vinden het beiden een plaatje.De tuin is niet zo ingewikkeld als ik gedacht had.Gilberto zei dat ik er alle dingen die vreemd waren zoals glas en dergelijk en papier en plastic etc. eruit moet halen en dan alles egaliseren en dan moeten er 1 of 2 vrachtwagens komen met goede grond die erover verspreid moet worden. Die gaat hij, als het zover is, regelen. Hij zei dat er over de sceptic tank gewoon grond kan en dan kijken hoe dik die laag is en dan kun je pas zeggen wat je ermee kunt. Houtschors vond hij een uiterste oplossing.Nou dat was ook fijn om te horen dat het allemaal niet zo´n big deal is met zeven van alle grond etc. Hij was juist erg blij met veel puin en stenen want dat zorgt voor de goede afwatering.Ik heb ze uitgenodigd als ze in de buurt zijn. Het zijn aardige mensen en zo hou je contact.Dus het lijkt allemaal toch weer goed te komen.

Noud, 9 januari 2009: misschien een beetje wind in de zeilen?

Het was vandaag in alle opzichten een optimistische dag. Marcel schoof vanmorgen binnen voor koffie. Gezellig. Hij zei het niet, maar ik kreeg door hem wel het idee: kom op, schouders eronder, niet lullen maar poetsen en wat dies meer zei. Met andere woorden: een figuurlijke ´Schop Onder de Kont´ (een SOK dus). Dus aan de slag!De loodgieter gebeld en die komt morgen in ieder geval de afvoerputjes van de douche maken. Want… Romão en consorten komen zaterdag tegelen. Zomaar uit zichzelf. Luis de nieuwe ramenman gebeld. En gezegd dat de offerte voor de benedenverdieping OK is. Wat denken jullie…. hij zegt dat de boel eind volgende week klaar is en erin zit. Ik kan het nog niet geloven. Al is het de week erna! Ik heb zelfs met beide heren een afspraak morgenochtend op de bouw. Ook al geen probleem. Er lijkt vaart in de zaak te komen. Ik heb mijn huiswerk gedaan wat ik opkreeg van Romão, dus ik heb een tekening van de keukenmeubels en de hoogte van het geheel. Dus zaterdag wordt de keuken getegeld. Waarschijnlijk ook die paar tegels die missen in de badkamers want die wachtten dus op het handwerk van Luis de loodgieter.En de schilder, die schilderde vandaag in dubbele snelheid door. Alles staat 1 keer in de verf. Nog wel niet helemaal zoals ik het bedoeld had maar dat kan nog wel veranderd worden. Alles moet toch nog een 2de keer geschilderd worden.Ik heb zelfs een dubbele afspraak morgen want ook de keukenleverancier, Dr Da silva (ja, daar kan je dus ook al Doctor in zijn) wilde ook al in de morgen met me spreken over de details van de keuken. Helaas kan dat dus niet doorgaan want ik kan niet in Funchal en tegelijkertijd in Fajã zijn. Dus die moet nu even wachten.

Peter, 19 januari 2009: heel voorzichtig…

Noud, 10 februari 2009, je moet wel tegen jokken kunnen, hier op Madeira

Om 10 uur was er dus een bouwbespreking met alle onderaannemers. Goed om half elf waren ze er allemaal op de loodgieter na. Die zou om half elf komen en kwam uiteindelijk om kwart over 12.Om 10 uur kwam wel de electricien, maar die wist natuurlijk weer niet dat er een bouwbespreking was en die ging gewoon aan het werk. De ramenman heeft de offerte gegeven voor de reparatie en afwerking van de ramen en deuren van de bovenverdieping, maar die wil weer niet werken met de aannemer dus er moest even geregeld worden hoe dat met de betaling gaat. Op mijn vraag waar de deuren blijven voor de kast naast het huis en het technisch hok achter het huis loog hij dat die al klaar waren. Ik nog zeggen: “waarom heb je ze dan niet meegenomen. Kan er alvast maar zijn.” Geen antwoord. Dus gewoon niet waar.De aannemer loog dat hij a.s. maandag met drie man komt om de boel af te werken. Ik zei tegen hem dat ie dat al een hele maand belooft en dat hij gewoon niet komt. Nee… maar maandag komt ie echt. Zei hij. Zal wel!!!De loodgieter zou dus om half elf komen. Was er niet. Ezekiel met hem bellen, maar nee…. hij was al in Estreito en over 20 minuten zou hij er zijn. Ik denk dat ie in de tussentijd pech heeft gekregen of zo. Goed om kwart over elf bel ik met hem, ja hij zou wel komen maar hij was ook ziek. Nu is hij dat heel vaak of het is zijn standaard-smoes. Maar hij zou er over 20 minuten zijn. Ik zei: “dan blijf ik op je wachten.” Dus gauw even naar Marcel en Marijke gereden voor een bakje koffie. Dus na een half uur terug gereden en nog geen loodgieter. Dus maar weer bellen en toen nam hij niet aan. Is ook een standaard truc hier. Onder het mom: “ik heb niks gehoord, ik zat zeker in een tunnel.” Ook altijd een handige smoes.Maar goed, om kwart over 12 kwam hij dan toch en inderdaad, had hij een watertank gekocht en meegenomen. Ik heb met hem alle lekkende wasbakken doorgenomen en de lekkende kranen. Maar hij zei dat hij dat allmeaal al gezien had. Ik vroeg hem hoe het kon bestaan dat een vakman zulk werk aflevert. Ja dat ging hij morgen allemaal in orde maken. Nou, zal wel.In de tussentijd dat ik bij Marcel en Marijke koffie dronk is de electricien er weer tussenuit genaaid. Ik weet niet of ie vandaag nog terugkomt of niet.Maar goed. Er is weer wat gebeurd.

Peter, 10 februari 2009: een beetje voortgang, ondanks de aannemer…

Het schiet niet op. De aannemer belooft telkens dat er een ploeg bouwers komt, en die komen dan niet. Soms belt hij af, meestal niet. Het is om gek van te worden. De dingen die Noud rechtstreeks organiseert gaan beter. We hadden al gemeld dat het huis nu helemaal glasdicht is.

Noud, 18 februari 2009 nog 2 dagen en ik ga terug naar Nederland… op vakantie; zo voelt het…

Na de laatste bouwbespreking is er eigenlijk bar weinig veranderd. Ondanks alle toezeggingen, beloften etc van de aannemer. Hij is niet geweest, en al zeker geen werknemers van hem om eindelijk de boel eens af te maken. Wie wel geweest is: de ijzerboer, Ilidio, op tijd en uur. Wat een verademing en om de feestvreugde te completeren had hij ook het hek af rond de parkeerplaats en het raamwerk boven het trapgat. Dat zou eigenlijk krap aan worden volgens zijn planning om het af te krijgen voordat ik weg zou gaan. Toch vervelend want je krijgt een boel gedoe over aansprakelijkheid als iemand er zelf of met zijn auto afkukelt.Het werk van Ilidio:

Nou dit is denk ik de laatste update vanuit Madeira voorlopig. Misschien als iedereen zich aan zijn beloften houdt dan heb ik vrijdag avond water, eclectra en een dicht afsluitbaar huis. Als dat zo is dan meld ik me weer. Als ik niet onder de tafel van geluk ben beland!!

Noud, 20 februari 2009: nog één dag te gaan; en een klein succesje en één groot succes

Ik kan er kort over zijn. Vandaag is de aluminium man geweest en heeft de laatste kleine dingen afgewerkt. Met andere woorden het huis zit op slot. Alle deuren en buitenkasten zijn afgesloten. Nou dat was al iets.

Een groter succes was dat de electricien is gekomen en die heeft, zwaar tegen zijn zin, het electrisch circuit afgemaakt. Het belangrijkste daarbij was voor mij de stoppenkast, want daar stak zo´n spaghetti van draden uit dat je daar echt niet zelf uitkomt. Sterker nog aan alle plafonds hangen peertjes en buiten op alle lichtpunten ook. Ik heb het zelfs allemaal tegelijk zien branden. Echter maar zo kort dat ik er geen foto van heb kunnen maken. Maar met een beetje geluk moet dat morgen lukken. Komt wel enige zelfwerkzaamheid aan te pas maar ik heb goed gekeken hoe het zat. Dus dat moet weer lukken.

Morgen om half 12 komt de ´responsavel enghineiro´ kijken naar de scheur in de keermuur. Het is tenslotte ook zijn verantwoordelijkheid. Ezekiel heeft mij op alle manieren duidelijk gemaakt dat ook deze man nu met een probleem zit en dat hij de aannemer kan dwingen dit recht te zetten. Dus, kom zaterdag nog eens terug op de site voor een foto van het huis bij avond.

Noud, 21 februari 2009: over anderhalf uur rijd ik weg naar de pont.

Die foto met de brandende lampen is niet gelukt. Nieuwe donkere wolken dienen zich hier weer aan. De enginhiero is geweest en heeft gekeken naar de scheur in de keermuur. Nou dat ziet er niet best uit. De aannemer heeft op de oude rotsstenen muur een betonnen muur, van wel 2,5 meter gezet die te licht is. Hij heeft wel alle ruimte die daardoor ontstaan is opgevuld met aarde die uitgeveraven moest worden voor de nieuwbouw en het terras. Door de overvloedige regen van december en januari is deze grond verzadigd met water geraakt en is dus de boel gaan schuiven richten buitenmuur die dus van zijn plaats is gekomen en daar door in de zijkant een scheur heeft veroorzaakt. Die scheur is niet het ergste maar wel dat de oude rotsmuur naar buiten overheld wat dus een gevaarlijke situatie op zal gaan leveren. Voorstel (lees eis) van de enghineiro is dan ook om de muur gedeeltelijk af te breken alle grond af te voeren en het terrein ter plekke in zijn originele staat terug te brengen. Wij wilden die hoge muur eigenlijk al helemaal nooit (lees de post: Chinese Muur). Maar goed Ezekiel gaat er achteraan, want die is tijdens mijn afwezigheid in charge.Gelukkige bijkomstigheid is dat alle andere onderdelen van het project zoals het huis de parkeerplaats en de terrassen en alles achter het huis wel zijn goedkeuring kan wegdragen. Dat is dan in ieder geval iets. Maar zolang dat probleem met die muur niet is opgelost zal hij het ´libro das Obras´niet goedkeuren. Dus we zitten er weer mooi mee te kijken. Het lijkt verdikkeme wel een springprocessie. 2 stappen vooruit en 1 achteruit.Maar goed, ik ga zo direct weg naar de pont en ga dan 22 uur rondhangen. De hond heeft duivels goed in de gaten dat er iets staat te gebeuren want ze houdt me nauwlettend in de gaten. Alsof ze bang is dat ze alleen achter moet blijven. Nou ze hoeft niet bang te zijn, ze MOET mee. Ik ben benieuwd hoe het reizen met de hond zal verlopen. In ieder geval zit de hond 22 uur gevangen in de auto met af en toe een uitje op het autodek.Tot later!

Noud, 27 maart 2009: kilometers vreten

Nog 6 dagen en ik ga alweer terug naar Madeira, voor de laatste loodjes. Hier in Nederland rijd ik me rot om alles te regelen. De berging willen we opdoeken en dat betekent keuzes maken wat we wel en niet aan boord willen blijven bewaren. Sommige dingen zijn te groot om aan boord te hebben en moeten dus onderdak vinden. Bijvoorbeeld de extra set wielen van peet´s Smart moeten ergens heen. De boot is geen optie en zo zijn er meer van die dingen. Aangezien we de afgelopen anderhalf jaar de zeilen niet omhoog hebben gehad en het er naar uitziet dat dat de komende tijd ook niet gaat gebeuren zijn die dus van boord gehaald.

Gelukkig hadden Jan en Saskia een muisvrije zolder waar ze naar toe konden dus alle zeilen liggen nu daar. Jan vroeg zich elke keer af of er nóg meer zeilen zouden komen. Maar ja, dat is ook een motorbootvaarder geweest! Dan de Ikea, dat was een vast aanlegpunt. Direct toen ik in Nederland was heb ik muursteunen voor het kastsysteem besteld dat we gescoord hadden op Marktplaats. Afgelopen week toch maar eens gevraagd waar de bestelling bleef en wat schetst mijn verbazing. Bestelling nergens te vinden. Maar als het goed is komen die steunen as dinsdag alsnog bij Alice en Martin aan. Zoniet dan is de post er goed voor.Dan natuurlijk ook ons probleem met de schoorsteen voor de houtkachel getackeld. De systemen die wij gewend zijn, zijn volslagen onbekend op Madeira. Sterker nog onze houtkachel blijkt een bezienswaardiheid te zijn blijkens alle vragende ogen van werkers in het huis door de loop van de tijd. Als ik dan zeg dat de capaciteit wel 11 KW is dan begrijpen ze niet wat je eigenlijk zegt. Maar misschien na afgelopen winter hebben de Madeirensen er wat meer begrip voor. Als je weet dat bijv Don en Wil, die toch al langere tijd op Madeira wonen nu pas een gaskachel hebben aangeschaft dan maken we ons toch wel een beetje zorgen over de klimaatverandering. Zelfs Reina, die afgelopen 2 weken op Curaçao op vakantie was,  had daar veel regen wat schijnbaar uiterst ongebruikelijk is.

Maar goed, onze vriend Udo is een expert op het stoken van een groot huis op hout, en heeft legio houtkachels aangelegd die wel het maximum aan warmteopbrengst moet kunnen afgeven. Dus die weet alles van schoorstenen, lengtes daarvan en bouwaanwijzingen. Met hem dus een boodschappenlijst gemaakt en de boel besteld. Het is eigenlijk een bouwpakket wat jezelf makkelijk kan aanleggen met wat geduld.Na zijn les kachelbouwen was het tijd voor Yannie, zijn vrouw, en onze belastingconsulent. Dat onderdeel is altijd het minst aantrekkelijk (ik bedoel dan niet Yannie maar haar stiel). Maar goed, ik heb de administratie bijgewerkt van het afgelopen half jaar en een briefje van Yannie meegekregen met de dingen die ze miste. Dat is allemaal verzameld en dat ga ik vandaag afgeven bij haar.Erg vaak naar jan en saskia gereden in Oudehoorn. Om spullen weg te brengen die mee moesten. We hadden besloten dat het het handigst was als we alles op 1 plek zouden verzamelen zodat Jan er overzicht op zou kunnen houden. Jan dacht waarschijnlijk dat zijn bus van elastiek was. Hij had, op elke keer als ik vroeg of dat ook mee zou kunnen, het standaard antwoord dat de bus mega groot was.

Afgelopen zaterdag is ws de frank gevallen dat we wel erg veel bij elkaar hadden gesprokkeld met zijn 2en en dat de bus echt niet een soort harmonica was. Dus Jan en Saskia zijn de bus gaan inpakken en wat bleek. Die bus zit nu al bomvol! Dus nu wordt de Kangoo volgepland. Een probleem….. Nikki, mijn leenhond, moet ook echt mee en dat natuurlijk wel op een beetje comfortabele manier want ze moet 4 keer overnachten in de auto. Want we hebben besloten in 3 dagen op ons gemak naar Portimão te rijden.Alle hotels zijn al besproken. De eerste overnachting zal in een Logis de France zijn 1 uur ten zuiden van Bordeaux. Dat was een eis van Jan, die Logis de france. Dus Peet heeft dat geregeld. Het hotel ligt een kwartier van zee, midden in de bossen,  en dicht bij de snelweg en we hopen er op tijd te zijn zodat we naar het strand kunnen met de hond. Het menu staat ook online en vooral Jan verheugt zich hier erg op. Sas en ik, dat kun je zien aan ons slank, rank, en goddelijk lichaam, geven niet zoveel om eten ;-). Hoewel…. ze hebben oesters en Foie gras !!! Dat is dus wel een minpunt voor mijn dieet. De tweede etappe gaat naar Béjar een uur ten zuiden van Salamanca, zag er mooi uit op het internet met een echt Spaans restaurant.

En dan de laatste etappe naar Portimão. Daar heb ik weer het hotel kunnen boeken wat ik ook had toen ik met de Peugeot naar Madeira ging. Was dit keer erg goedkoop dus maar een upgrade van 5 euro genomen voor kamers met zeezicht. 25 Euro voor mij en 30 euro voor Jan en Saskia, (een beetje oneerlijk als je het per persoon uitrekent). Je kon ook nog een bed bij laten zetten op een kamer voor 5 euro maar dat wilde Jan niet, de flauwerd!!!! Dus de reis is ook in kannen en kruiken.

Vandaag nog even de laatste dingen uit de berging halen en boodschappen voor Madeira regelen, dus Indische kruiden etc. (De Sligro is al aan de beurt geweest) en boodschappen doen voor mijn verjaarspartijtje van as Zondag.Maandag op kleine plantjes jacht  en dan is Reina aan boord.Dinsdag jarig maar ook dan weer druk en in de avond moeten we alle kachelspullen ophalen. Woensdag middag naar Jan en Saskia om de auto in te pakken en de hond ophalen en dan op donderdag om 3 uur wegrijden om op tijd langs Parijs te zijn.Intussen hebben de dingen op Madeira wel stilgestaan maar is er op de achtergrond flink gewerkt. Maar daarover bericht ik wel weer als ik op Madeira ben. Maar in ieder geval komt er schot in.

Noud, 16 april 2009. En we ploegen voort…

Er gebeurt de laatste weken wel wat, maar wel veel te weinig naar mijn zin. De crisis slaat ook toe op dit eiland. Geldgebrek, wantrouwen van leveranciers ten opzichte van de vakmensen die materialen in moeten kopen en plots geen krediet meer krijgen. Het houdt niet op. Gelukkig kan ik er nu weer goed tegen na een maand van relatieve rust. Ik flans weer als vanouds en probeer de klippen weer te omzeilen. In het huis gaat de springprocessie langzaam door.

Jaja, mijn logee is er ook weer. Nikki. Weer met auto zonder chauffeur, maar daar ben ik dan weer voor. Ze heeft het prima naar haar zin, mag alles wat ze thuis niet mag. Ze mag op de bank, ze mag op bed maar voor straf wordt ze 2 x per dag geborsteld (zij vindt zelf mishandeld) om de haren binnen de perken te houden. En zoals jullie kunnen zien is ze ´iets heel moois´met de kachel begonnen. Dat is niet zo gek want het is hier voor de tijd van het jaar veel te koud. We hebben ook wel mooie dagen maar die zijn in aantal veel te weinig.

Maar we ploegen dus rustig voort, en of het huis nou is opgeleverd op 15 februari of niet…..ik ga 21 februari op huis aan. Gelukkig kan ik in het huurhuis net zolang blijven zitten als ik wil. Hadden we dat maar eerder geweten!!!! Het huis heeft zijn ongemakken maar het is wel een erg leuk huis, op een leuke plek, prachtig uitzicht en voor niet veel huur (160 pm). Dan ga je toch niet kopen en al deze ellende aanhalen!!!!

Noud, 4 juni 2009. Welkom in de Kibboets!

at waren de woorden van Jan Bouman toen hij Reina begroette. En dat was waar ook! Op Hemelvaartsdag was Peet aangekomen. Ik was nog steeds druk aan het witten. Alles moest op zijn minst 4 keer gewit geworden. Dus ik was nog lang niet klaar. Toen Peter er was gingen de dingen in een stroomversnelling want met zijn 2en werk je nu eenmaal de dingen sneller af.

Dus toen op de maandag na Hemelvaart Reina aankwam was het huis voorzien van meubels en keukengerei etc. en konden we dus wonen. Wel heel elementair maar vooruit een kniesoor die daar op kijkt. Toen waren we met zijn 3en en toen ging het echt heel snel. De laatste zware stukken werden met behulp van Marcel het huis in gesleept. Saskia die de eerste schoonmaakbeurt voor haar rekening had genomen en Reina die een van de vele laatste schoonmaakbeurten voor haar rekening nam.

Peter, 5 juni 2009. Van kibboets tot paleis

Na een week hard, erg hard werken met het sjouwen en slepen van zware koelkasten, wasmachines, en andere loeders hebben we het dan nu toch echt voor elkaar. We hebben een heerlijk huis. Natuurlijk zijn er nog zat dingen te doen en is het huurhuis nog lang niet helemaal uitgeruimd, maar het is verbazingwekkend te zien hoe in een heel korte tijd het huis verandert van een bouwput naar niet zomaar een huis maar naar ONS huis. Sterker nog. Een Paleis! Precies zoals we het bedacht hadden. Maar ik weet zeker dat jullie helemaalniet zitten te wachten op lange verhalen. Jullie willen het zien. Met eigen ogen.

Peter, 24 juni 2009…krijgen er een kleur van…

Noud, 12 augustus 2009: weer terug op honk

Na een vermoeiende reis ben ik weer aan boord. De boot van Madeira naar Portimão was werkelijk bomvol. Er waren 3 autodekken in gebruik. Tot op heden had ik dat nog nooit gezien. De nacht was dientengevolge ook erg druk met heen en weer geloop etc. dus van slapen kwam niet echt veel. Op zondag aangekomen in Portimão met uiteindelijk 3 uur vertraging. 1 uur doordat we een uur te laat weggingen en 2 uur extra omdat het op een gegeven moment toch wel zwaar weer werd. We lagen flink te stampen en de boot rolde ook een beetje. Dus van het initiele plan om naar Vailadolid te gaan ´kwam niet veel terrecht. Uiteindelijk met hangen en wurgen, vechtend tegen de slaap vanwege extreme hitte en toch een slechte nacht achter de rug, in Plasencia overnacht. Eeen prachtige oude Spaanse stad, die gaat op de lijst om nog eens heen te gaan. Het hotel was midden in het centrum, een sjieke, ouderwetse Spaanse ballentent met alles erop en eraan. Heerlijk! In de avond heerlijk Italiaans gegeten en dan bedoel ik een echt Italiaans restaurant. Na alle lofzangen op de Italiaan in Madeira, nou die kon daar nog een punt aan zuigen, dus mijn avond kon niet meer kapot. Maandag van Plasencia naar Saint in Frankrijk. Ik blijf de laatste 50 km in Spanje een drama vinden. Wat een ****** weg! Druk en alsmaar bochten. Ik kwam redelijk op tijd aan in Sainte ( 6 uur) en in de Campanile heb ik overnacht. Nog nooit zo´n slechte Campanille gehad. Dus daar rijden we voortaan maar aan voorbij. Gelukkig was er tegenover een goede eetgelegenheid en ik ben me te buiten gegaan aan Foi Gras etc. Dinsdag van Sainte naar huis. Ikwas om 6 uur thuis. Gaar van de reis maar Peet had heerlijk mosselen op het programma staan.Dan nieuws van het Madeira front. We hebben de liçenza en die moet ik zelf gaan ophalen als ik weer terug ben. De definitieve aanvraag voor de electra is in behandeling bij Ezekiel. Dus dat loopt allemaal. Afgelopen week hebben reina en hetty ´proef gewoond´ in het huis. We krijgen van hen precies te horen wat er allemaal mis is en niet lekker gaat. En dan ga ik ook onze onvolprezen Maria bellen om de keet schoon te maken. Kan ze meteen kijken hoelang ze er over doet. Dan kunnen we dat ook weer inplannen.Voorts gaan we met de Kerst niet naar Madeira. Nee niet omdat ik het helemaal zat ben. Nee het huis is verhuurd voor 14 dagen. Om iedereen te ontmoedigen hadden we een toeslag van 50 % op de normale prijs gezet. Het mocht niet baten want het is desondanks toch verhuurd. HOERA!!!! In November is het ook al 14 dagen verhuurd. Dus ik begin er aan te geloven dat onze vriendin Maja gelijk gaat krijgen. Het is een geil object en we zullen zelf nog moeten gaan reserveren als we erin willen. Dat was haar voorspelling en het lijkt erop dat ze gelijk gaat krijgen. Want dit zijn alleen nog maar reserveringen via onze eigen site. We zijn nu bezig met een paar reisorganisaties die ons huis allemaal zien zitten en het graag in hun programma willen opnemen.Hier in Nederland ben ik bezigmet het bijelkaar scharrelen van de laatste dingen die het huis nodig heeft, zolas beddengoed. Dat kun je daar ook wel kopen maar ik wil graag 100 % katoen en dat wordt weer moeilijker daar. Ik heb nu een stel beddengoed op het oog van 100 % katoen en praktisch strijkvrij. Kijk daar schiet onze Maria weer mee op.De laatste weken was Peet er op werkvakantie. Een herhaling van Welkom in de Kiboetz. We hebben een kastenwand gebouwd op de overloop. De tuin is nu helemaal aangeplant. De schoorsteen van de kachel is geplaatst door ons, natuurlijk op de heetste dag moesten we het dak op! De hele tent is gereorganiseerd onder aanvoering van Alice, spullen op de zolder zetten, overtollig servies goed in de nieuwe kasten gezet etc. Er is heel veel rotzooi en bouwmateriaal afgevoerd richting José (de man van Maria-poets) want die is aan het bouwen. Dus alle overtollige cement, tegels, dakpannen, voegsel etc is naar hem. Hij was er blij mee. Peet heeft alle electra aangesloten etc. Dus we waren druk in de weer.Alice en Martin zijn ook nog een week geweest. Dat was erg gezellig ondanks de hitte die mijn zus bijna verlamde. Nikki was er toen ook nog en die genoot alle dagen van wel 2 levada wandelingen waar bij ze uiteindleijk toch de levada zelf ontdekt heeft. Dus de laatste dagen spetterde ze vrolijk rond in de levada, blij met de verkoeling. Met het vliegtuig waarmee Jan en Saskia weer op het eiland kwamen gingen Alice en Martin weer terug naar huis. En Nikki ging met Jan en Sas mee naar huis dus opeens was het huis leeg en voor ons zelf. Niet dat we stil konden gaan zitten want we zijn toen hard aan de slag gegaan om het hele huis te ontharen. We hebben de keet 2 keer schoongemaakt van boven naar beneden, en toen kwam maria er ook nog eens een keer overheen. Die heeft 10 uur lopen zwoegen. Die akelige cementzweem op de tegels was er maar moeilijk af te krijgen.Ik hoorde later van Reina dat ze ook maar weer eens gingen zuigen omdat er nog steeds haren tevoorschijn kwamen. Maar op den duur zullen die wel allemaal verdwenen zijn en dan mogen er geen huisdieren meer in. Jammer voor Nikki en voor mij, maar het kan nu eenmaal niet anders. Zo voor nu is dit alles, tot later!

Noud, 18 oktober 2009: de laatste loodjes wogen toch nog zwaar…

Met de papieren op naar de Electricidade de Madeira om de aanvraag in te dienen. Wat denk je…. Het kon niet. Het computer systeem gaf geen toegang op ons adres. Dit is zo weken doorgegaan en ik maar elke keer naar de electricteits onderneming. Na een paar weken bleek dat er een systeemfout zat op ons adres. Nou dan denk je: dat kunnen ze oplossen. Ja dat kon, maar duurde nog weer een paar weken. Uiteindelijk een week voordat ik weer terug zou gaan naar huis was dit euvel gerepareerd in hun eigen systeem en kon de aanvraag ingediend worden. En warempel 2 dagen voordat ik naar huis ging hebben ze de boel definitef aangesloten. Het is nog steeds niet duidelijk van wie de voorlopige meter die we hadden nou eigenlijk is. Nou dat zoeken ze dan maar fijn uit. De mannen van de electricidade hebben op mijn verzoek alle voorlopige voorzieningen afgebroken.

Dan de watermeter. Ook zo´n soap. We hadden een watermeter. En toen ik met de woonvergunning een difinitieve aansluiting ging aanvragen bleek dat we die al hadden. Alleen een klein detail was. Hij stond niet op onze naam maar op de naam van een toeristen bedrijf. Meer info kreeg ik niet. Groot probleem want degene op wiens naam de meter stond heeft alles keurig betaald. Snap je dan toch niks van. Uiteindelijk na lang doorvragen gedurende diverse weken bleek dat het hotelletje wat boven ons staat de eigenaar van de meter was. Maar de juffrouw van de Aguas de Madeira was niet te vermurwen. Uiteindelijk dan toch maar gedreigd naar de burgemeester te gaan omdat ik het me niet kon veroorloven van Madeira te vertrekken met aan het huis de watermeter van een ander.

Ik zag het al voor me dat degene die nu al sinds ruim een jaar ons water betaald er plotseling achter zou komen. En ja, dan moeten ze wel tot afsluiten overgaan. Zitten wij (en vooral eventuele huurders) met de gebakken peren. Wat denk je… de aanvraag werd geregeld etc. nadat een inspecteur was geweest om te kijken of ik inderdaad het nummer van de meter die er zat wel goed had opgegeven. En plotseling was er heel stiekum een nieuwe meter geplaatst. De installatie kosten van 200 euro die ik zou moeten betalen, daar heb ik nooit meer iets over gehoord. Maar we wachten af.

 

    

Kortom, het was heel druk, ook toch nog weer genoeg spanning en sensatie. Gelukkig is Peter nog gauw even een lang weekend geweest. Toen hebben we allerlei klussen kunnen doen waarvoor je eigenlijk met zijn 2en moet zijn. Was voor mij ook fijn want ik zat er weer behoorlijk doorheen. Een ding wat onverkort een bron van vreugde was…. de tuin. Die doet het fantastisch. Als je je bedenkt dat die eigenlijk pas zo´n dikke drie maanden is aangeplant kun je nu al duidelijk groei zien. Het project is dus nu af. Er zal altijd wel iets blijven want dat heeft iedereen met een huis. Maar alle vervelende dingen zijn geweest en voorbij. En dan is het klaar. En dan moet je een punt erachter zetten. En dat doen we dan ook.

Noud, 19 oktober 2009: Het huis is af!!! Hoera!!!

Op 15 oktober heb ik geheel alleen en zelfstandig het huis voor af verklaard. Alles staat op zijn plek, alles is opgeruimd en intussen heeft onze onvolprezen Maria de boel grondig schoongemaakt. Althans dat was de afspraak. Maria wilde niet eerder komen voordat ik echt vertrokken was. Ik geloof dat zij mij ervan verdenkt dat ik smeerpoets nummer 1 ben. Op donderdag heb ik toen de tuin onderhanden genomen. Daar stond toch weer behoorlijk onkruid in. Met het idee in het achterhoofd dat de tuin eigenlijk pas 3 maanden is aangeplant moet ik eerlijk zeggen dat de boel toch al flink gegroeid is. Ook binnen is er het een en ander veranderd. De witte katoenen stoelen rond de eettafel bleken toch niet erg praktisch in het dagelijks gebruik. Gelukkig hadden we ook nog dezelfde stoelen maar dan met een lederen bekleding. Veel handiger en lang niet zo besmettelijk. Ook het kleed voor de open haard was geen succes. Veel te licht van kleur en daardoor erg besmettelijk. Je hebt zomaar zand aan je schoenen en het lijkt wel of dat is uitgerust met ingebouwde verf want het roodbruine van de grond zat dus binnen no time in het kleed. Dus ik heb nu een donkerder versie gekocht.

   

Kortom, het huis is klaar om gebruikt te gaan worden door vakantiegangers die ons huis hebben uitgekozen om eens heerlijk te genieten en bij te komen.