#tempmad – Temporal Madeira – 20 Februari 2010

#Tempmad. Voor iedereen op Madeira een begrip sinds die vreselijke ochtend van 20 februari 2010.

De eerste dagen na de vreselijke gebeurtenissen op Madeira heb ik veel aan Twitter gehad. Veel informatie die we anders nooit hadden kunnen krijgen was in milliseconden over de wereld. dus ook bij ons.  De spil was voor mij Linda Machado, die veel informatie verzamelde en doorspeelde naar belanghebbenden. Ik was heel erg onder de indruk van wat er allemaal gedaan werd door zoveel mensen individueel, vrijwillig, dag en nacht. Toen zij afgelopen weekend haar herinneringen aan die eerste dagen had opgeschreven, heb ik haar gevraagd of ik een vertaling op dit blog mag plaatsen. Nog een keer terug naar 20 februari, om de gevoelens over te brengen van iemand die er middenin zat. Deze post draagt de titel van Linda’s verhaal. We plaatsen er geen beelden van de ramp meer bij. Die hebben we al genoeg gezien. Dit gaat over mensen die erbij waren en die nu wakker worden en zich realiseren wat ze doorgemaakt hebben.

door linda machado

Nu het ergste voorbij is, voel ik de noodzaak om een paar van  mijn gevoelens weer te geven, die ik tot nu toe niet op Twitter heb kunnen laten zien. Gevoelens die nu door elkaar lopen, die vandaag verschillende soorten gevoelens zijn, maar die zich in het begin maar tot één beperkten: angst.

Op zaterdag 20 februari, ik lag nog wat te dommelen in bed, begin ik te merken dat het hard regende. Twee keer hoorde ik de regen tegen de luiken kletteren met een geluid als van hagel, maar omdat het zaterdag was en ik niet hoefde te werken besloot ik te blijven liggen. Maar na een poosje realiseerde ik me dat het al een lange tijd onophoudelijk veel te hard regende. Ik besloot op te staan, het was tenslotte al ochtend en het was licht geworden. Omdat ik sinds kort een iPhone en draadloos internet heb, ben ik half verslaafd geraakt aan Twitter en dus schakel ik altijd TweetDeck in op de iPhone als ik opsta om te zien waar de mensen die ik volg het over hebben.

Ik weet niet meer wie ik allemaal gelezen heb die ochtend, en ook niet wat ik gelezen heb. Ik weet gewoon dat ik meteen begreep dat er iets heel ernstigs gebeurde in Funchal, in de rivieren. Ik wilde de TV aanzetten maar merkte dat er geen electriciteit in huis was. Ik zette mijn laptop aan, die gelukkig een volle accu had, en begreep uit de eerste tweets de ernst van de situatie.

Ik vroeg al snel om het hashtag #temporal te gebruiken, maar zal direct dat dat al gebruikt was voor ander nieuws dat niets met dat van vandaag te maken had. Ik maakte een nieuw aan en vroeg om dat als vervanger te gebruiken. Het bleef het definitieve onderwerp: #tempmad.

De adhesie kwam onmiddellijk. Al snel kwamen de eerste beangstigende berichten. Ik belde mijn moeder op, maar TMN had geen  netwerk. Met de vaste lijn lukte het wel. Het ging goed met haar, en ze had geen idee van het gevaar, maar in haar wijk is uiteindelijk ook niets ernstigs gebeurd. Omdat het saldo van mijn Vodafone kaart bijna op was, belde ik met mijn enige zusje in Lissabon en vroeg haar om met multibanco* mijn saldo op te waarderen,  Vanaf dat moment belde ik al mijn andere vijf broers en zussen. We wonen allemaal in verschillende buurten in en om Funchal en een van hen woont in Machico. Het eerste zusje dat ik belde (in S. Gonçalo) vertelde me dat de wegen vol met gevallen rotsblokken lagen: mijn zwager was uitgegaan om een vriend te helpen die al water in huis had, en kwam bijna tussen de vallende stenen vast te zitten. Ze konden niet naar Funchal komen want de weg was afgesneden en het regende erg hard. Hun bedrijf had schade maar ook daar konden ze niet komen.

Een voor een lukte het me om met al mijn broers en zussen te spreken, op twee na. Eentje die in de buurt van de weg Luso-brasileira woont, in een hellende straat die rechtstreeks van Babosas komt, een van de buurten waar verschillende doden gevallen zijn, en veel meegesleurde autos; de andere in Machico. Met de eerste lukte het me pas contact te maken rond 18.00 uur, met de andere is het me niet gelukt die dag contact te maken, maar ik kreeg wel een berecht dat het goed  met hem ging. In de wetenschap dat het goed ging met mijn naaste familie concentreerde ik me nu weer op Twitter.

Toen de electriciteit weer terugkwam, dat zal tegen 12 of 13 uur geweest zijn, zette ik de radio en de TV aan. De TV zond niets over de toestand uit! De radio zond alles uit. Mijn radiootje week vanaf dat moment niet meer van mijn zijde. Via de radio (Antena 1 Madeira) kwam ik aan alle informatie. Omdat ik merkte dat er geen of moeilijke verbindingen waren begin ik transcripties te maken van wat ik op de radio hoorde. Onmiddellijk begonnen er emigranten vragen te stellen, omdat ze niemand konden bereiken en ook geen RTP-Madeira of nationale RTP konden ontvangenl.

En zo werd het fenomeen #tempmad geboren!

Je gaat me misschien niet geloven als ik je zeg dat ik de daarop volgende 48 uur vrijwel ononderbroken op Twitter was, en dat ik me niet meer kan herinneren wat ik allemaal twitterde. Door de feedback die ik kreeg, maar vooral door de vragen om informatie en om  hulp die binnen begonnen te komen, begon ik me verantwoordelijk te voelen om aan de gang te blijven om alles te melden dat ik op de radio hoorde, om dingen door te geven, om te helpen en om de hulp in banen te leiden.

Zaterdag was chaos. Op zondag waren er al veel mensen aan het werk in het centrum van Funchal. Op maandag waren de coordinerende instanties (Protecção Civil e Regionale Regering) al helemaal georganiseerd en met alle machinerieen ter plaatse, met informatie, met hulplijnen kortom, met de hele logistiek. Maar ondanks alles hadden veel mensen van buiten geen  middelen om aan nieuws te komen en comminicatie bleef onmogelijk. Hulp bleef nodig. Op zaterdag en zondag belde ik van mijn mobiele nummers maar ik kreeg bijna nooit verbinding. Op maandag stelde mijn werkgever de telefoons van het kantoor, dat buiten de getroffen gebieden ligt, ter beschikking. Zo kon ik doorgaan met het zoeken naar familieleden van mensen die op zoek waren….

Pas maandag, aan het eind van de dag, toen ik thuiskwam van kantoor en op de bank ging zitten om het nieuws te kijken, voelde ik de spanning van me afvallen in de vorm van een lichamelijke moeheid zoals ik die nog nooit tevoren had gevoeld. Ik merkte toen dat die spanning immens was geweest en dat ik moest rusten. Ik moet erbij zeggen dat het uitrusten me wel een schuldgevoel gaf, en nog steeds geeft, omdat ik weet dat er zoveel mensen op dit moment keihard aan het werk zijn, dat anderen getraumatiseerd zijn omdat ze hun familie of hun huis kwijt zijn, en weer anderen nog steeds vrezen hun huis kwijt te raken door aardverschuivingen of instorting.…

In deze toestand zijn de gevoelens velerlei en gemengd. Gevoelens van vreugde omdat iemand weer terecht is. Van ontroering door alle vriendelijke woorden die ik online kreeg. Maar wat ik me bovenal blijf herinneren van het begin is: de Angst. Angst om familie of vrienden te verliezen, angst om het simpele toeval dat bepaalt of  iemand sterft of kan ontsnappen aan een tragedie die zich voltrekt op een plek waar ik, waar wij alle dagen langskomen, zorgeloos en ons niet bewust van het feit dat het leven aan elkaar hangt van omstandigheden in tijd en ruimte. Hier zijn, of juist daar zijn. In een seconde kan alles anders worden.

Ik heb verdriet om de pijn van hen die familie of vrienden verloren hebben, en van hen die alles  kwijt zijn, de meesten mensen met weinig middelen.

Ik vergeet nooit de gedrevenheid waarmee van de leden van onze regering in actie kwamen en probeerden oplossingen te brengen in de chaotische situatie waar de bevolking mee werd geconfronteerd.

Ik houd van mijn stad en van mijn eiland, waar mijn wortels liggen. Ik weet dat ze heel binnenkort weer net zo mooi zullen zijn als vroeger. Maar met nog een schoonheid erbij: de schoonheid van de saamhorigheid waarvan we nooit gedacht hadden dat die bij ons volk – dat soms ruw is maar altijd, altijd werkzaam en vriendelijk –  zo groot zou zijn.

Ik ben geen journalist en wil dat ook niet zijn. Ik gebruikte alleen maar mijn kennis van twitter en mijn ervaring in transcripties en schrijven. Ik handelde gewoon uit impuls, als burger, als Madeirense, als Funchalense in hart en nieren..

Dank aan iedereen die geholpen heeft.

Funchal, 27 februari 2010

* Multibanco is een soort van internetbankieren maar dan aan de pinautomaat. Wijdverbreid in Portugal en op Madeira. Bepaalde betalingen kunnen alleen maar gedaan worden op deze manier.

Lees ook het oogetuigeverslag van onze vriend Marcel, en onze eigen gedachten over het drama op Madeira