Wandelen op Madeira met M&M

M&M. Marcel en Marijke. Allebei ervaren wandelaars op Madeira. Marcel is intussen gediplomeerd en dus erkend wandelgids op het eiland, en Marijke is van nature een berggeit als het op wandelen aankomt. Gelukkig zijn het ook goede vrienden, met wie we graag optrekken. En wandelen! Dit verhaaltje gaat over twee wandelingen: Boca da Corrida-Encumeada en drie levada’s op de hoogvlakte Paúl da Serra.

Jardim da Serra naar Encumeada

We hadden een paar wandelingen op de verlanglijst staan, waarvan er eentje al vier jaar hoog op Noud zijn lijst stond: van Jardim da Serra naar Encumeada. Sinds het bezoek van onze zeilvrienden Vivian en Bram aan Noud op het eiland  in september 2008, in de fase dat de renovatie en aanbouw van het huis maar niet wilde vlotten, vertelde hij vaak over de prachtige foto’s die ze van die wandeling hebben gemaakt destijds. Jammer genoeg was de route van Boca da Corrida-Encumeada route sinds 20 februari 2010 gesloten, omdat er door aardverschuivingen delen niet meer begaanbaar waren. Maar Marcel wist van een collega-gids dat de route intussen weer open was. Het is wel een route die je niet met slecht weer moet doen, omdat het dan glibberig en daarmee onveilig kan zijn, en in elk geval koud en zonder de vergezichten vanwege de wolken.

Boca da Corrida

Gisteren was het zover. Het weer is al enige tijd uitzonderlijk mooi voor de winter. We spreken om tien uur af bij Marcel en Marijke, en rijden dan meteen weg om eerst onze auto naar Encumeada te brengen, en vandaar in de auto van Marcel en Marijke naar Jardim da Serra. Na een korte koffiestop in Jardim da Serra bereiken we het uitzichtpunt Boca da Corrida, waar de route begint,  zo rond elven.

curral das Freiras

Na een eerste flinke klim hebben we een prachtig zicht op het omsloten dal Curral das Freiras. We maken een aantal foto’s die we later tot een panorama kunnen samenvoegen. Dan gaat het pad verder om vervolgens op een smalle pas ook uitzicht te geven naar het westen, naar de bergen die de westelijke helft van het eiland begrenzen. Het ene vergezicht is nog adembenemender dan het andere. Na verloop van tijd lopen we onder langs een steile klif, waar het duidelijk wordt waarom de route zo lang was afgesloten. Het lijken wel de muren van Moria, maar het is de voet van de Pico Grande,

aardverschuivingen

Er zijn verschillende aardverschuivingen zichtbaar, die kunstig en met denkelijk een enorme inspanning van dappere mannen zijn gerepareerd. Zulke plekken herinneren ons eraan dat dergelijke wandelingen niet ondoordacht gemaakt moeten worden. Goede voorbereiding en adequate uitrusting zijn wel nodig. Je moet voorbereid zijn op plotselinge weersveranderingen die een pad in korte tijd onbegaanbaar kan maken en die de temperatuur kunnen doen kelderen. Maar voorlopig hebben we het gewenste weer.

Het prachtige licht van Madeira onderstreept de oneindige schoonheid van deze prachtige plek op aarde. We zijn het erover eens dat we een slechtere plek hadden kunnen uitzoeken. Na een paar uur komen we weer in wat lagere regionen met meer begroeiing en stroompjes. Uiteindelijk bereiken we het eindpunt waar onze auto staat. We kijken terug op een schitterende wandeling en sluiten de dag af in Campanario met een verrukkelijke gemengde Espetada in leuk gezelschap.

tevreden

Marcel is erg tevreden over ons. We hebben de wandelinge, waar 5 uur voor staat, in 4 uur en 45 minuten gelopen. Daarmee verklaart Marcel ons fit om vrijwel alle wandelingen oip Madeira te kunnen doen, met misschien één of twee uitzonderingen. Het duurde jaren voordat we erachter kwamen welke dat waren, en we hebben zijn ongelijk bewezen, zij het met pijn .

    

We spreken, zolang het mooie weer aanhoudt, meteen af voor vandaag, om een bijzondere wandeling te ondernemen boven op de hoogvlakte, Paúl da Serra. Als we naar boven rijden komen we uiteindelijk toch in de mist, de wolken eigenlijk, die een verandering van het weer aankondingen. Tijdens de koffie op het terras van het kroegje bij het hotel ‘Jungle Rain’, de hemel mag weten waarom het zo heet want een jungle is hier niet, gaan we, nog altijd met wat zon, op pad. We lopen eerst een stuk Levada do Paúl, net aan de zuidkant van de hoogvlakte, steken dan over naar de Levada do Alecrim, die aan de noordkant ligt. De wolken vliegen ons letterlijk om de oren, maar gelukkig loopt de levada beschut tussen de boomheide, heideplanten die manshoog zijn.

Motregen, niet fijn, maar goed voor een mystieke sfeer

Dan begint het te motregenen, een gestage miezer waarvan we uiteindelijk drijfnat worden. Jammer, maar de schoonheid van de wandeling is er niet minder om. We maken minder foto’s, omdat door de wolken, waar we in lopen, het uitzicht belemmeren, maar er zijn toch een paar erg mooie plekken. En we komen op een paar plaatsen die, misschien nog wel extra door de motregen die een sluier over het land legt, een haast mystieke uitstraling krijgen. We nemen ons vast voor om bij helder weer deze wandeling over te doen. Vanaf de Levada do Alecrim klimmen we eens stukje en komen uit bij de Ribeira do Lajeado, eigenlijk ook een door mensenhanden aangelegde levada, maar eentje die er veel natuurlijker uitziet. Prachtig, in een woord.

We sluiten de wandeling af met een drankje in Loreto, een stuk lager weer, om daar lekker in de zon te kunnen opdrogen en opwarmen. We zijn dik tevreden over de dag en over de wandeling. De regen is op zo’n zonverwarmd terras weer snel vergeten.

We nemen afscheid van Marcel en Marijke, maar niet voordat we een principe-afspraak hebben gemaakt voor een volgende wandeling. Madeira…. Als we in stralende zon naar huis rijden zien we de wolken nog boven de bergen hangen. Een regenboog siert het eiland. Hier was het allemaal om begonnen.